«Πότε τελειώνει αυτό; Πότε σταματάει να σε νοιάζει; Πότε νιώθεις και ΕΙΣΑΙ έτοιμη να συνεχίσεις; Πότε θες να συνεχίσεις; Πότε θα μ' αφήσεις ήσυχη; Πότε θα ησυχάσω; Πότε; Γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου; Γιατί σε σκέφτομαι ακόμα; Γιατί σου δίνω κάτι που δεν θες και που δεν αξίζεις; Γιατί επέλεξα εσένα; Γιατί πάλι νιώθω έτσι; Πρέπει να σηκωθώ.... Θέλω τσιγάρο.....»
Μια ακόμη μέρα... Κάτι θα κάνουμε και σήμερα.... Κάπως θα τη βγάλω....
«Εγώ πέρασα από άπειρες φάσεις... Δεν μου' χει περάσει αλλά ούτε ερωτευμένη είμαι μαζί του ακόμα.... Κάνει καιρό να περάσει, αλλά περνάει... Δύσκολα! Απλά δεν πρέπει να συνηθίσεις στο να μην είσαι καλά... Αντέδρασε, κάνε κάτι. Εγώ δεν έκανα κάτι, απλά έχω συνηθίσει να τον σκέφτομαι... Μην το κάνεις αυτό....»
Σύνελθε πια.... Πέρασε ένας χρόνος... Το λέω και ντρέπομαι... Είναι αλλού, είμαι εκεί... Δεν υπάρχει σημείο συνάντησης ούτε καν στα θέλω... «Και τώρα τι;» η πρώτη μου απορία μετά το «κάπου το χάσαμε μωρό μου... μάλλον πρέπει να τελειώσει...». Μάλλον... Πότε δεν άκουσα κάτι σίγουρο, κάτι στερεό και ακλόνητο... Ζητούσα πολλά; Μάλλον... Μ' αγάπησες; Μάλλον... Με ξέχασες; Μάλλον....
«Σε ξεχνάω... Σε ξέχασα... Θα σε ξεχάσω....»
Πρέπει... Κουράστηκαν και οι άλλοι να με βλέπουν έτσι... Τα βράδια προσπαθώντας να κοιμηθώ με τρομάζει η ιδέα του ότι θα ξεχάσω πως είναι να είμαι χαρούμενη. Καιρό έχω να αισθανθώ έτσι. Βαρέθηκα!
«Είναι πιο εύκολο να λες ότι είσαι καλά παρά να εξηγείς γιατί δεν είσαι....»
«Δεν είναι πολύς καιρός, είναι λογικό αλλά πρέπει να βρεις κάτι που να σου κινήσει το ενδιαφέρον ώστε να ξεχάσεις....»
Να ξεχάσω τι; Τους 6 μήνες χαράς και ζωντάνιας που μου χάρισε; Μήπως τα 2 εκείνα λεπτά που διάβαζα το μήνυμα του και δεν μπορούσα (ή μάλλον δεν ήθελα) να πιστέψω πως έκανε κάτι τέτοιο; Ή μήπως να ξεχάσω τους επόμενους 6 μήνες που το μόνο που έκανα ήταν να κλαίω όλη μέρα κάθε μέρα; Τι από όλα πρέπει να ξεχάσω για να συνεχίσω;
«Πως υπήρξε....»
Δεν μπορώ... Δεν θέλω... Η αναμνήσεις και ο πόνος μου θυμίζουν πως ήταν αλήθεια.
«Δεν θέλω να χωρίσουμε και να με βλέπεις στο δρόμο και να μην με κοιτάς καν... Δεν θα το αντέξω... Δεν θέλω να με μισήσεις....»
Δεν σε πείραξε όμως... Δεν μπόρεσες να με κοιτάξεις καν.. Το κεφάλι σου ήταν σκυμμένο. Η αξιοπρέπεια σου που να ήταν άραγε; Να σε μισήσω; Ποτέ.... Δεν θα μπορούσα. Πως μισείς τον άνθρωπο που σε έκανε ν' αγαπήσεις τον εαυτό σου; Δε σε μισώ, μπορεί όμως να με μισείς εσύ γι' αυτό....
«Κάθε μέρα σ' αγαπάω πιο πολύ από χτες και λιγότερο από αύριο....»
Ακόμα και μετά από ένα χρόνο....
σχόλια