Είχα ένα φόρεμα πολυκαιρισμένο, λαδί, που πολύ το αγαπούσα. Μου το είχε κάνει δώρο η πολυταξιδεμένη φίλη μου η Ζωή. Για την ακρίβεια ήταν το μοναδικό φόρεμα που κρεμόταν στην ντουλάπα μου. Την πρώτη φορά που το φόρεσα μου είχε φανεί λίγο ξένο πάνω μου, λίγο πιο εκκεντρικό από ότι είχα συνηθίσει, λίγο πιο κοριτσίστικο. Με τον καιρό όμως το λάτρεψα. Όλοι μου έλεγαν ότι μου ταίριαζε. Υπήρχαν κοπέλες που γνώριζα κατά καιρούς και με ρωτούσαν που μπορούσαν να βρουν κάτι παρόμοιο. Δεν γνώριζα. Η Ζωή βλέπεις όταν πρόκειται για δώρο έχει τον τρόπο της να ξετρυπώνει μοναδικά.
Το φορούσα συχνά μιας που ένιωθα σιγουριά μέσα σε αυτό. Είχα ομολογουμένως και τον τρόπο να το προσαρμόζω ανάλογα με την περίσταση που θα παραβρισκόμουν, με μικρές λεπτομέρειες να το αναδεικνύω. Λυτό, χαρούμενο, σοβαρό, ανέμελο, χειμώνες, καλοκαίρια στη ντουλάπα μου, κοντά μαλλιά, μακριά μαλλιά, κόκκινα μαλλιά, ξανθά… Με θυμάμαι να το φοράω στις πιο σημαντικές στιγμές μου. Τα περάσαμε μαζί τα πιο ιδιαίτερα.
Τελευταία είχε λίγο ξεθωριάσει. Λίγο με στένευε στο θώρακα και μου τόνιζε τα πλαϊνά χερουλάκια του κορμού μου, μιας που ο χρόνος με μεγάλωσε λίγο και σε όγκο. Είχα αλλάξει και λίγο την κουλτούρα μου στον ιματισμό. Συνέχισα να το φοράω ωστόσο. Ένιωθα ακόμη ασφάλεια μέσα σε αυτό και η αίσθηση αυτή με έκανε να ξεχνώ τη δυσφορία μου ορισμένες στιγμές.
Εκείνο το πρωινό που μου πιάστηκε στο κλαδί στενοχωρήθηκα πολύ. Σκίστηκε στα δύο. Κάποιες απόπειρες να το επαναφέρω στάθηκαν άκαρπες. Δίπλωσα τα δυο κομμάτια, τα έβαλα σε ένα ξύλινο κουτί μαζί με κάποιες φωτογραφίες που κρατάω από παλιά και το φύλαξα.
Χαρές, κλάματα, κινδύνους, διακοπές, αγκαλιές, λεκέδες από κραγιόν, λαδί φόρεμα… Αναμνήσεις!
Μου πήρε καιρό να ψάχνω κάτι παρόμοιο να το αντικαταστήσω. Κανένα όμως δεν ήταν το κατάλληλο. Δεν ήξερα ακριβώς και που να ψάξω, ένα δώρο που δεν ρώτησα ποτέ που το βρήκαν.
Πάει καιρός από εκείνο το πρωινό. Κάποιες φορές άνοιγα την ντουλάπα να το φορέσω και θυμόμουν ότι δεν με περίμενε στην κρεμάστρα, όμως το ξέχασα το φόρεμα. Λίγο δεν με ένοιαζε τι θα φορέσω, λίγο δεν βρέθηκε κάτι παρόμοιο σε βιτρίνα που κοιτούσα, λίγο αυτά που πήγα να δοκιμάσω δεν μου ταίριαζαν.. Δεν ήταν και η εποχή κατάλληλη για φορέματα... Ξεχάστηκε.
Προχθές συνάντησα τυχαία τη Ζωή. Από το τελευταίο της ταξίδι μου είπε ότι μου έχει φέρει ένα δώρο! Κάτι μοναδικό που θα μου ταιριάζει πάρα πολύ!!!
Ανυπομονώ λοιπόν!!!
Υ.Γ. 1 Θα είσαι πάντα στο μυαλό να μου θυμίζεις ποια είμαι.
Υ. Γ. 2 Στη Stefanie και στις αναζητήσεις μας στις «βιτρίνες».
σχόλια