Το ήθελα τόσο πολύ και ήθελα να έχω κάποιον μαζί μου να το μοιραστούμε, αλλά δεν ερχόταν κανένας! Να έχω φτάσει στο σημείο να κλαίω! Να ψάχνω μερόνυχτα! Τίποτα όμως...
Μπαίνω στο msn και πετυχαίνω ένα φίλο μου απο την Κρήτη...
-Στελάκο μου, δεν είμαι καλά... Έτσι κι έτσι έχει η κατάσταση... Τι να κάνω;;;
-Κοίτα να δεις, αν είχα που να μείνω, θα ερχόμουν εγώ.
Και ω του θαύματος... έλειπε η μητέρα μου σε διακοπές! Το γεγονός θα συνέβαινε σε ακριβώς 24 ώρες αργότερα...
Έφτασε Πειραιά στις 5 το πρωί... Πήγα, τον παρέλαβα, τον πήγα σπίτι μου... Πήγα στη δουλειά και κατα τις 9 πήγα και αγόρασα τα μαγικά χαρτάκια!
Το μεσημέρι γύρισα, φάγαμε κάτι και ξεκινήσαμε για το Ο.Α.Κ.Α...
Υποτίθεται οτι ξεκινούσε στις 9 αλλά άρχισε στις 10...
Και ναι... Τα πολλά φώτα έκλεισαν... Οι προβολείς άναψαν και ήμουν up close and personal...
Η χαρά μου είχε πάρει τη φωνή, μέχρι που ξεκίνησε η μουσική! Όρθια απο τις 5 το πρωί, χωρίς μία στιγμή ξεκούρασης... Επι 2 ώρες και 20 λεπτά χοροπηδούσα με την αντοχή πεντάχρονου και φώναζα τόσο δυνατά που αισθανόμουν το λάρυγγά μου να καίει... Αλλά όχι! Δεν μπορούσα να σταματήσω!
Έπαιρνα την κολλητή μου η οποία ηχογραφούσε τις κλήσεις και την επόμενη μέρα μου έστειλε τα αρχεία αυτά σε mail όπου μου έγραφε τα εξής...
"Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος συνωμοτούν για να το καταφέρεις...
σχόλια