Απόψε -όπως και κάθε βράδυ που βγαίνω εξω- περπάτησα πάνω σε μια πολύβουη λεωφόρο.Το κάνω συχνά αυτό και ο μόνος απλός λόγος είναι ότι ταυτίζομαι με την ουσία της.Με τη βρωμιά της.Την ανώνυμη σκόνη της και τα κόκκινα φώτα.
Μ'αρέσουν οι δρόμοι επιτάχυνσης όμως.Δε γουστάρω να με αποκαλούνε πεζό σε ένα σκοτεινό κωλόστενο.Να φοβούνται μη με πατήσουν και εγώ να τους παραμερίζω τα βήματά μου.
Στη λεωφόρο δεν υπάρχω για κανέναν.Οι θνητές μου αντοχές παρασέρνονται από το ρεύμα του ρεύματος.Η λεωφόρος υπάρχει δίπλα μου και εγώ την αγνοώ,μόνο και μόνο επειδή δε δίνει μία.
Μου αρέσει που δε με σκέφτεσαι. Δε με λυπάσαι.Εγώ μόνο αυτό ήθελα από σένα.Κι είμαι σίγουρος πως συμφωνείς κι εσύ μαζί μου.Αφού μου το λες κάθε βράδυ.Πίσω από αυτόν τον σταθερά υπάρχοντα, μειούμενο και αυξανόμενο βόμβο της εγώ την ακούω.Θέλει να είμαι εγώ μόνο,δηλαδή τίποτα.
Κάθε βράδυ που βγαίνω έξω περπατώ πάνω σε μια πολύβουη λεωφόρο.Και κάθε βράδυ , λίγο πριν την αφήσω πίσω μου,σκέφτομαι πως λίγο πριν φύγω από το πεζοδρόμιο της ,παρασέρνομαι από τα αμάξια της και γίνομαι χαλκομανία.Ένα με τη σκόνη,το θόρυβο,τις εξατμίσεις.Ένα με το χρόνο της.Ένα με τη στιγμή της καταστροφής μου.Της ολικής πτώσης μου.
Και τότε σκέφτομαι πως ο χρόνος είμαι εγώ.Και χρόνος είσαι και εσύ.Και ο πραγματικός χρόνος είναι η διαφορά μας.Γι αυτό θα ξανάρθω αύριο.Θέλω απαντήσεις.Βλάκα ,ευκολόπιστε..
σχόλια