“Στο μέσον αυτής της θνητής ζωής ,βρέθηκα μόνος, μέσα σε ένα δάσος πυκνόφυτο,αποκομμένος από το ευθύ μονοπάτι”, Dante/Inferno/Canto Ι...
Χαμένος από την πρώτερη ζωή, σαν μέσα σε όνειρο ζοφερό,βρέθηκε να κατρακυλά μες στην πυκνόδενδρη σκοτεινιά που μύριζε θαμπή, πράσινη μούχλα. 'Ολα ήταν ξαναϊδωμένα και ο τόπος χιλιοπάτητος, κι όμως τα μάτια ήταν ολόλευκα, άπειρα εμπρός τους. Η πνιγηρή πάχνη βελόνιζε το πρόσωπο και η υγρασία βάραινε την ανάσα. Σε κάθε βήμα το δάσος φύτρωνε μπροστά του δύσμορφα τελώνια με χέρια βλαστόμορφα με ακάνθινα νύχια που ξέσκιζαν τις σάρκες των ποδιών του και αργοπορούσαν τις φτέρνες του. Κι όσο πιο βαθιά χανόταν κάτω από την άναστρη νύχτα, μακρυά από το χλωμόχρωμο φεγγάρι, τόσο ξέντυνε ο νους του κάθε σκέψη,κάθε θύμηση πραγματική, ώσπου απόμεινε γυμνός ,πρωτόθετος.
Ύπαρξη ανύπαρκτη, αποκαμωμένος αφέθηκε στον κλάδινο ιστό του δάσους, μα ξαφνικά το αιμόρροο κορμί του άρχισε να αποβάλλει σκόνη. Τα απομεινάρια του νου του έπεσαν πάνω στην αδηφάγα φύση και σε μια ύστατη τόλμη ξεχασμένη, αποτίναξε τη φυλακή του και ξεκίνησε πάλι ασθμαίνοντας καπνό και φτύνοντας το χώμα του. Κι όσο η γλυφηρή του θλίψη κατέτρωγε την ελπίδα του, μια ουσία, μια παρουσία ένιωσε γύρω του παλαιόχρονη, που έφερε μαζί της μυρωδιά από παλιό λαδόχαρτο, καρβουνόσκονη και μελάνι.Την ακολούθησε, ή μήπως τον παρέσυρε;έξω από το δάσος ..
Μην τρέχεις Βιργίλιε. Δεν μπορεί να σε φτάσει. Η ανέχειά του τον προσπέρασε και σας βλέπει τωρα να περπατάτε μαζί. Τρέχει κι ο ίδιος κοντά σας, να απομακρυνθεί από το δάσος, να πλησιάσει την όχθη εκεί κοντά, όπου το χώμα γίνεται καστανόμαυρη λάσπη,εκεί όπου το πνεύμα του και η σκόνη συνομιλούν για το θάνατο.
Κι εκεί ,πιο μακρυά μέσα στη λάσπη και στην όχθη, μες στο νερό της, λουσμένος ασημόχρωμος περιμένει ο γέροντας στη βάρκα του. Και πίσω του,μακρυά του αχνοφαίνεται η μαύρη πύλη της Ινφέρνο. Με μαύρα μάτια λεπιδόμορφα, αβλέφαρα και κορμί αφύσικα εύρωστο απλώνει το χέρι από μακρυά προς εμάς και καθώς το τραβάει πάλι προς το μέρος του, αυτοί μαγνητίζονται προς αυτόν διασχίζοντας μια λίμνη από χέρια, κορμιά ,πλευρά στοιβαγμένα,που αναδεύτηκαν στο πέρασμά τους. Δεν ήρθε η δική τους σειρά .Όχι ακόμη..Ο Charon στρέφεται στον ποιητή...
-Πνεύμα αβάπτιστον, φέρνεις ζωντανό κορμί εμπρός μου...Άνθρωπο ακόμη κι όχι πνέυμα...Μόλις ο θάνατος τον κυριεύσει ό,τι έχει θα το αφήσει πίσω του. Ό,τι είναι, θα το πάρει μαζί του..Ελάτε...Η ώρα της άφιξης έφτασε.Ο ήλιος και ο θάνατος με γυμνό μάτι δε βλέπονται.Κανείς όμως δεν γνωρίζει ότι ο θάνατος, που ο άνθρωπος τον πιστεύει ως το μεγαλύτερο κακό, είναι το καλύτερο από τα καλά. Γιατί το ξίφος βγαίνει από τη θήκη του και η ψυχή γυμνώνει το στήθος, και η καρδιά πρέπει να σταματήσει να αναπνέει και η αγάπη να ξεκουραστεί. Όταν γεννιόμαστε κλαίμε και αυτό είναι ζωή, κλαίμε και πεθαίνουμε και αυτό είναι θάνατος.
Το μέσον μάκραινε, κ οι επιβάτες του μαζί του.Η λίμνη αναταράχτηκε για λίγο, αλλά μετά όλα σιώπησαν. Και τα σκελετωμένα κορμιά της λίμνης παραδόθηκαν ξανά στην βασανιστική δυστυχία της ατέρμονης ουσίας τους.
