Τα παλιά λιοντάρια

Την   Τρίτη που μας έρχεται στον Ιανό θα γίνει μια μικρή κοσμογονία. Για μένα –ίσως όχι για εσάς. Θα είναι εκεί η Λένα Πλάτωνος, που την τιμώ όσο ελάχιστα πρόσωπα σε αυτήν την πόλη.Και την πιστεύω. Γιατί είναι αληθινή. Αν γινόταν να ξεπεράσω κάθε σύμβαση των εφημερίδων και να μιλήσω λυώμα για το πόσο ευεργέτησε τη ζωή μου, άλλοτε, σε ένα μικρό υπόγειο της οδού Λήμνου που με φιλοξενούσαν φαντάρο… Μόλις είχε βγεί το Σαμποτάζ. Κι αυτός ο δίσκος με κράτησε ζωντανό. Επινα μόνο και άκουγα τη τριπαριστή φωνη του Παλαμήδα, το ουρανομήκες τρυπάνι της Σαβββίνας (σα να ήθελε να διαπεράσει την «τούμβαν» του Βιζυηνού). Ζούσα σουρεαλιστικά, όσο και τα στιχάκια της Μαριανίνας. Ασύλληπτοι στίχοι –ανεπανάληπτοι. (Το ότι  η ζωή μαραίνεται το ξέρω πια).  Γουώκμαν στη σκοπιά, στις Καλλιθιές Ρόδου, ξανά και ξανά, «Τι ακούς ρε μαλάκα;» η φωνή του επόμενου, «Πάλι τις μαλακίες σου;» (γλωσσικός πλούτος) Οι μαλακίες μου, τι θείες που ήταν! Κι εκείνη η εποχή η ανέρωτη, η σκληρή – που κλέβαμε από το πρωί ως το βράδυ, σουφρώναμε ό,τι βλέπαμε να κινείται (βιβλία, δίσκους, μηχανάκια, ποδήλατα, ρούχα…-μέχρι ένα τραπέζι από τα Γκούντις. Κι ουσιαστικά κλέβαμε χρόνο, πρίν το μεγάλο πέναλτυ). Κι όλα αυτά κάτω από έναν ελεήμονα ουρανό, τον ουρανό της ποίησης, που την πιστεύαμε πολύ και ποτέ δεν μας πρόδωσε –μόνο αυτή! Τριπάκια στον ουρανό με διαμάντια. Μέσα στην χωματένια επικράτεια του ροκ η Λένα ήταν ένας κρυσταλικός ορίζοντας, καθρέφτες, μπλιμπλίκια, σπασμένα γυαλιά, ανθισμένες μυγδαλιές. Ηταν το κάτι άλλο.  Κι αργότερα ο Καρυωτάκης. Που έπιανε την παλιά σκουριά των σπλάχνων, το αραχνοειδές στη γλάστρα του χωλ –ας μη πω άλλα. Και τώρα τα Ημερολόγια (Σολωμικό, μαγιάτικο στεφάνι ) που τα ακούω μανιακά σε ένα demo που μου έδωσε ο Γιώργος Χρονάς- και συχνότατα κλαίω, χωρίς να λυπάμαι τα 49 χρόνια μου--ενα αριστούργημα μοντέρνο,  από μια γυναίκα που μάσησε πέτρες και αποδείχτηκε δυνατή.  Ισως είμαι λοξός, αλλά τέτοια πράγματα, τέτοια παραδειγματικά αναστήματα, με βοηθάνε να ζω. Δεν θέλω τους λογιστές, τους άνκορμεν, τους σωτήρες της τηλεοπτικής χλαπάτσας, τους ανθρώπους του μάρκετινγκ δεν τους πιστεύω. Πιστεύω στα παγερά σύνθι της Λένας, γαλάζιος πάγος, φως που σε ξαναγγενά χωρις να υπόσχεται τίποτα, χωρίς να ζητά κάτι. Μόνο τα δώρα της Τέχνης, το χάδι ενός ανθρώπου που αισθάνεσαι ότι σε καταλαβαίνει.  Σταματώ, διότι τριπάρω. Μόνο ένα: αγοράσετε αυτό το cd. Kαι πηγαίνετε στον Ιανό στις 18 Μαρτίου να δείτε από κοντά έναν από τους τελευταίους μύθους της Αθήνας.  Λένα, σου φιλώ τα χέρια.