Αρθρο του Μάνου Χατζιδάκη (γνωστού για τις "δεξιές" -και παίζουν ρόλο τα εισαγωγικά- πολιτικές του πεποιθήσεις) που δημοσιεύτηκε το Μάιο του 1985 στο περιοδικό «Το Τέταρτο».
(...) Γιατί νικήσανε στ΄αλήθεια οι νικημένοι. Και μας αφήσανε κληρονομιά μεθόδους βίας, εθισμό στην ανελευθερία, τον φόβο καθημερινό μας σύντροφο κι ένα παντοδύναμο κράτος να μας ελέγχει και με κομπιούτερς να μετράει τα δάκρυα, που τα μεν λίγα να δηλώνουν εθνική μειοδοσία και τα πολλά εσχάτη προδοσία. Πολεμήσαμε τρεις δικτατορίες κι όμως μετά τον πόλεμο κατασκευάσαμε τριάντα τρεις. Κι όλο φυτρώνουν νέες με τας μεθόδους των Ες Ες, με τα ηλεκτροκίνητα βασανιστήρια, τα κομμένα χέρια και τις μητέρες ν΄αναζητούν στις πλατείες τα χαμένα παιδιά τους, με την παροχή προστασίας στους εγκληματίες για να ελέγχουμε... τα θύματα τους και με τα κομμένα χρωματιστά μαλλιά των πανκς να δημιουργούν θανατηφόρα έλξη στον αφανισμό και στη δημόσια βία. Με το ανενδοίαστο ψέμα, επίσημο προσωπείο των πολιτικών και την αστυνομία,σπλάχνο εκ των σπλάχνων μας, να εκπροσωπεί ό,τι χολεριασμένο κι άρρωστο κρύβει βαθιά του ο άνθρωπος για να προστατέψει μ΄έναν ακάθαρτο μανδύα τις έννοιες έθνος, πατρίδα, σπίτι, εκκλησία, κράτος και οικογένεια. Εννοιες ιερές, που έγιναν πανάθλιες απ΄όσους ανέλαβαν με αυθαιρεσία ανάξια να τις φρουρήσουν (μη νομιστεί πως τα΄χω με τους αστυνομικούς. Έχω πολλούς φίλους μες στο σώμα και ξεύρω πόση τιμιότητα κι ευθυκρισία περιέχουν. Μα ο αγώνας που θα περιγράψω τους έχει απ΄τη μεριά τη σίγουρη, του μη δικαίου, την αντιπαθή. Κι εγώ εξαρχής εδιάλεξα το μέρος που μ΄εκπροσωπεί. Και τάχτηκα μαζί τους. Γιατί εξακολουθώ να είμαι δύσκολος και νέος).
Μια μωβ σκιά Μαϊου ξάπλωσε στον τόπο. Οσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Ενόχλησας τους Ελληνες πολίτες κι αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων,όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα - εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω,δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους.Που δεν μπορούν ν΄αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ως τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ως τον τυχαίο μοτοσυκλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.
Εξύβριση αρχής - (έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων).Χειροδικία κατά της αρχής - (έτσι είθισται ν΄αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου). Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και δυστυχώς γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.
Μια μοβ σκιά Μαϊου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μία εφημερίδα ν΄αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια γι΄αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά,Μαυρομματαίων και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, κι επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι α ν α ρ χ ι κ ο ι, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί μ΄ «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν... ανακαλύπτονται.
Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα,ανοργάνωτα,ίσως με αφέλεια,σ΄όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος», έστω, κι αν είναι ολίγοι, διακόσιοι, χίλιοι, εκατό, που προσπαθούν να ζήσουν, τουλάχιστον εκείνοι μόνοι, έτσι όπως τα ορίζει η φύση τους και όχι η κερδισμένη δια παγκοσμίου πολέμου επίσημη δουλεία.
(...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ.
*Το άρθρο έχει ξαναγίνει post εδώ τον Μάιο του 2008 από τον Animalera. Το ξαναδημοσιεύω λόγω της επικαιρότητας του μεγαλύτερου μέρους του.
σχόλια