(και γιατί δεν ζηλεύω πια το φαν κλαμπ του Καζαντζίδη)
Από μικρός έβλεπα με κρυφή συμπάθεια τους θαυμαστές του Καζαντζίδη. Τους θαυμαστές του ,όχι τους στίχους και την μουσική του .Τις βαθιές ρυτίδες , το βούρκωμα στα μάτια κάθε φορά που σιγοτραγουδούσαν για το πικρό ψωμί της ξενιτιάς και την μανούλα , το Βέλγιο , τα ορυχεία. Αχ! Πάντα γύρω από ένα τραπέζι με λευκό τραπεζομάντιλο , πίσω οι φωτογραφίες του Στελάρα και το σήμα της ΕΤ3 στα αριστερά της οθόνης. Θα έφτανε ποτέ εκείνη η μέρα που θα μπορούσα να ταυτίσω τα δικά μου βάσανα με κάποιο τραγούδι ;
Αργότερα ο κρυφός θαυμασμός άρχισε να δίνει την θέση του στην ζήλια .
Ήμουν σίγουρος καθώς περνούσαν τα χρόνια, ότι κανένα συγκρότημα , κανένας στίχος , καμία μουσική από αυτά που άκουγα δεν θα μου προκαλούσε τα συναισθήματα αυτών των ανθρώπων και ο λόγος ήταν ένας :Μια χαρά ήταν τα νιάτα μου !
Ούτε ορυχεία , ούτε πείνα , ούτε πικρό ψωμί της ξενιτιάς. Μόνο χορός , ηλεκτρονικοί ήχοι και υπεραισιοδοξία . 90’s .Εκτός αν ήθελα να παίξω ρόλο. Τον βασανισμένο του παρελθόντος και τον επαναστάτη του παρόντος .Κουραστικό να προσποιείσαι
Τις τελευταίες μέρες οι δίσκοι των Στέρεο Νόβα βγαίνουν από το ράφι. Τους ακούω ξανά. Χωρίς την τρέλα της ηλίθιας νιότης ,χωρίς καν την χαρά που ένιωσα όταν πριν δυο χρόνια επέστρεψαν για τo πάρτι της lifo.
Τώρα πια οι στίχοι του Κωνσταντίνου Βήτα είναι μια πραγματικότητα , δεν είναι (ούτε ήταν όπως πίστευαν κάποιοι την δεκαετία του ενενήντα) καταστάσεις που ο ίδιος φαντάστηκε , ζόρια που μόνο ο ίδιος πέρασε.
Τώρα όταν τον ακούω να λέει στο μικρό αγόρι «χωρίς να το ξέρουμε είμαστε δεμένοι σε ένα σύστημα που κανείς δεν καταλαβαίνει» ξέρω ακριβώς τι εννοεί γιατί το σχοινί του συστήματος σφίγγει το λαιμό της ελληνικής κοινωνίας κάθε μέρα και πιο πολύ .
Τώρα όταν τον ακούω να προβληματίζεται στο 6 μ.μ «Να γράψω καταφατικά στον συμβιβασμό ή να πιστέψω οριστικά στον εαυτό μου ;» βλέπω ότι είναι ένα δίλημμα πολλών που ταλαντεύονται ανάμεσα στον εφησυχασμό και στον πόνο που έχει η μοναχική πορεία
Τώρα που ξαναβλέπω «Το ταξίδι της φάλαινας» , την παρέα να χαιρετά τον «φίλο που εγκαταλείπει αυτή την χώρα κατά βάθος λυπάται αλλά δεν βλέπει την ώρα» σε αυτή την κουζίνα , με καρέκλες ίδιες με αυτές του πατρικού μου , ξέρω ότι είναι αρκετοί σήμερα που είναι στην θέση του.
Οι στίχοι των Στέρεο Νόβα παίρνουν σάρκα και οστά στο παρόν μας, σε μια χώρα ίδια με την εξαντλημένη γυναίκα που κάθεται κάτω από την ελληνική σημαία , στο τελευταίο πλάνο του 3000 μέρες.
Δεν ζηλεύω πια τα βάσανα των ανθρακωρύχων θαυμαστών του Καζαντζίδη .
Ζω σε ένα αβέβαιο παρόν και κανείς δεν μου εγγυάται τίποτα για το μέλλον.
Το μόνο σίγουρο είναι το soundtrack και της υπόλοιπης ζωής μου θα έχει κομμάτια των Στέρεο Νόβα .
Υ. Γ
Οι Στέρεο Νόβα δεν είναι ανάμνηση. Είναι παρόν. Ο χρόνος δίνει στους στίχους τους μια βαρύτητα που πολλοί τότε δεν την είχαμε φανταστεί. Η κραυγή «Μάνα» στο μικρό αγόρι βγαίνει πια μέσα από τα σπλάχνα μας
σχόλια