Τον θυμάμαι δεκαετίες ολόκληρες να περπατάει στο δρόμο που ενώνει τα δυο χωριά. Ημίγυμνος ή με τα πουκάμισα έξω ,φθαρμένος όπως τα τζιν παντελόνια που φορούσε έσπρωχνε την ύπαρξη του. Μερικές φορές τον πετύχαινες να κάθετε σιωπηλός άλλες φορές σου έπιανε την κουβέντα και δεν σταματούσε ,εξαρτιόταν πως θα έβγαινε από τον βυθό του.
Κάποτε για ένα μικρό χρονικό διάστημα είχε βγει απ όλο αυτό. Στις εναπομείνασες φλέβες του κυλούσε ζωντανό υγιές αίμα .Η κίτρινη μάσκα έπεφτε και έδινε την θέση της στο σημαδεμένο από την κόλαση πρόσωπο του επιζήσαντα άντρα .Τα πρωινά δούλευε με τον αδερφό του και όλοι έλεγαν ότι μπορεί και να την γλίτωσε. Ήταν τότε τις λίγες καθαρές μέρες της ζωής του που τον έβλεπα να περνάει και η βλακεία μου με έκανε να σκέφτομαι «Ένας ήρωας απ το Trainspotting στην μικρή μας πολιτεία που κατάφερε να γλιτώσει»
Τον βρήκαν νεκρό την περασμένη Τρίτη στις εννιά το βράδυ , στην πλατεία ακριβώς κάτω από το πλάτανο που παίζαμε παιδιά .Είχε πεθάνει μια ώρα νωρίτερα , τον μετέφεραν στο σημείο κάποιοι «δικοί του» όπως λένε τώρα .Στην κηδεία του είχε αρκετό κόσμο , οι κουτσομπόλες έλεγαν ότι μπορεί να έφταιγαν οι γονείς του που δεν τον πίεσαν από μικρό
Τον λέγανε Κωστή, ήταν 45 , μάλλον δεν έχει δει ποτέ το Trainspotting.Ο θάνατος του πνίγηκε μέσα στις κραυγές του πλήθους για την πρώτη νίκη μας στο Μουντιάλ.
σχόλια