Τουριστικό καφέ ,γύρω από τα ξενοδοχεία .Περιμένοντας τα κλειδιά του διαμερίσματος
Αν αναρωτήθηκες ποτέ τι κάνει ένας μεσήλικας τουρίστας τα αυγουστιάτικα μεσημέρια στην Αθήνα , έχω την απάντηση :Κάθεται σε αυτά τα καφέ. Εδώ χωνεύουν την χωριάτικη και ότι σόλα έφαγαν στην Πλάκα , εδώ τσεκάρουν αν έχουν πάρει τα σωστά σουβενίρ (σ. σ το δικό μου ερεθισμένο αγαλματίδιο την έχει μεγαλύτερη από το δικό σου) , εδώ πίνουν μια μπύρα Μύθος τρώγοντας ποπ κόρν ντάλα μεσημέρι. Παρατηρώ τι παίζει η τηλεόραση .Μόνο κύματα χωρίς ήχο. Το μεσήλικο ζευγάρι που κάθεται απέναντι ρίχνει που και που κλεφτές ματιές στην οθόνη . Σαν να έχω μπει στο τριπάκι τους ρίχνοντας το βλέμμα μια στα κύματα της τηλεόρασης και μία στα κουβαδάκια με τις τσουγκράνες που είναι δίπλα μου .Όλα είναι λοιπόν μέσα στο μυαλό μας. Είμαι στη Μαγιόρκα για πάνω από δέκα λεπτά όταν ξαφνικά ακούω τον σερβιτόρο να μου λέει «Hello» και προσγειώνομαι με ένα γδούπο στο κέντρο της Αθήνας.
Στο υπόγειο του ΙΚΕΑ
Περπατάμε ώρες ατέλειωτες στην έκθεση με τα έπιπλα .Τα κεφτεδάκια που έχουμε φάει πριν λίγο ανεβαίνουν ένα , ένα προς τα πάνω. Λίγα λεπτά πριν πέσω στα γόνατα μέσα στην έρημο των σουηδών, ακούω την φωνή του Δ «Έχουμε και κουβάλημα».Κατευθυνόμαστε στο υπόγειο
Άντρες με κοιλιές κατεβάζουν λαχανιάζοντας τα βαριά κομμάτια από τα ράφια .Αγύμναστες νοικοκυρές με το βλέμμα ψηλά περιμένουν κατάκοπες τον πρίγκιπα να τους βοηθήσει. Ναι λοιπόν στη χώρα των σουηδών δεν έχουν θέση οι αγύμναστοι .Μόνο όσοι είναι φέτες δεν έχουν άγχος εδώ κάτω .Οι υπόλοιποι κατεβάζουμε τα κουτιά με την γλώσσα έξω και μετράμε σφυγμούς .Φαντάζομαι το τέλος μου πάνω στα κουτιά του ΙΚΕΑ και τους φίλους να διαβάζουν τον επικήδειο : «Αγαπούσε τα έπιπλα πιο πολύ από τον εαυτό του».Τι ηλίθιος θάνατος!
Λευκός πύργος καλεί Ακρόπολη.
Η σκηνή είναι μαγική. Ένα ζευγάρι κάθεται στο τραπέζι που πρόκειται να αγοράσει. Προσποιούνται ότι τρώνε. «Πολύ ωραίες καρέκλες» λέει η γυναίκα. «Ναι είναι υπέροχες μωρό μου» λέει ο άντρας .Συνεχίζουν το φανταστικό τους δείπνο. Μου έρχεται να πάω από πάνω τους και σαν κακό μπακούρι να φωνάξω «Χαζοί , χαζοί δεν θα είναι για πάντα έτσι. Σε λίγα χρόνια , θα χοντρύνετε και δεν θα χωράτε στις καρέκλες .Τα παιδιά σας δεν θα σας αφήνουν να φάτε μια μπουκιά ψωμί. Τα πιρούνια και τα πιάτα θα γίνουν φονικά σκεύη στα χέρια σας».Αλλά δεν λέω τίποτα. Το μάτι μου πέφτει σε μια στοίβα δίσκων πάνω σε ένα γραφείο .Διαβάζω τα ονόματα των ελλήνων καλλιτεχνών. Οι περισσότεροι μου είναι άγνωστοι . *«Στέλιος Ηλιόπουλος –Λευκός πύργος καλεί ακρόπολη».Είναι το πιο περίεργο πράγμα που έχω διαβάσει τους τελευταίους μήνες .Θα μπορούσε να είναι το νέο ερώτημα του Αθέατου κόσμου: Πως επικοινωνούν αυτά τα δυο ;Σίγουρα επικοινωνούν με ένα τρόπο μυστικό .Όταν το σκοτάδι πέφτει εξωγήινα όντα βγαίνουν από τον Θερμαϊκό και καλούν τους Αθηναίους συνεργάτες τους στα βράχια της ακρόπολης με μηχανήματα τελευταίας τεχνολογίας .Φυσικά είναι αόρατα για αυτό δεν έχουμε πάρει χαμπάρι τίποτα .Οι συνέπειες όμως στο μέλλον θα είναι ολέθριες για Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Στο σπίτι
Ο μουσουλμάνος μάστορας που έφερε ο ιδιοκτήτης δεν δούλευε προχθές γιατί ήταν το Ραμαζάνι. Είδε τι είχε χαλάσει και μας έδωσε ραντεβού για την επομένη. Τον περιμένουμε να έρθει γύρω στις έξι. Εμφανίζεται στην ώρα του και τελειώνει γρήγορα .Κυνηγάς τον χριστιανό μάστορα μήνες και ο μουσουλμάνος εμφανίζεται στην ώρα του. Λες το Κοράνι να επιβάλει στους μάστορες την συνέπεια ; Μόλις φεύγουν ανακουφισμένος σηκώνω τα χέρια στον ουρανό .Αλλάχ σε ευχαριστώ.
Υ.Γ
Δεν κατάφερα να βρώ στο you tube το κομμάτι του Στέλιου Ηλιόπουλου.Μπορείς όμως να το αγοράσεις απο εδώ http://www.semiramismusic.gr/semiramis/ellinika/laika/laika-eta/1-2.html.
Το έχει κανένας ακούσει ;
σχόλια