Mister Lonely του Harmony Korine, 2007, ΗΠΑ, 112’
Δεν είναι πλέον και πολλές οι ταινίες που μπορούν να σοκάρουν. Το splatter ιδίωμα έρχεται συχνά αντιμέτωπο με κωμικά εμπόδια. Τα ψυχολογικά θρίλερ συχνά-πυκνά δίνουν την αίσθηση ενός κουρασμένου τομέα που σπάνια έχει τις στιγμές του. Οι δραματικές ταινίες κοντεύουν να εξαντλήσουν όλες τις κοινωνικές περιπτώσεις που μπορούν να υγράνουν τα μάτια των ευσυγκίνητων (δίνοντας τους, όμως, εναύσματα για να αλλάξουν τον κόσμο? Μάλλον όχι). Λίγοι παραμένουν προβοκάτορες. Και ο Harmony Korine είναι ένας από αυτούς.
Σε όσους κύκλους σινεφίλ έχει πέσει επί της τραπέζης αυτό το όνομα, όσοι είναι γνώριμοι με το ποιόν του τον συνδέουν άμεσα και χωρίς δεύτερη σκέψη με το μηδενιστικό του αριστούργημα, το Gummo. Μια φρικωδία πάνω στην ανθρώπινη κατάπτωση, χωρίς καμία λογική πλοκή, βγαλμένη από παραληρήματα ναρκωτικών ουσιών. Η παρούσα ταινία λίγο έχει να κάνει με τα φρικιαστικά εικονίσματα που έβγαλε από το εικονοστάσι του μυαλού του.
Ο Korine στο hangover που προέκυψε ανάμεσα στο Julien Donkey-Boy και το Trash Humpers, θυμήθηκε τα παραμύθια των παιδικών του χρόνων και τα έβαλε για ζευγάρωμα με τις εικόνες της σημερινής ηθικής. Ένας νεαρός μίμος του Michael Jackson βγάζει τα προς το ζην του μοναχικά στο Παρίσι, όπου και συναντάει μια μίμο της Marilyn Monroe. Αυτή θα τον καλέσει να μείνει μαζί της στον πύργο της στη Σκωτία, μαζί με τον άντρα της, μίμο του Charlie Chaplin, την κόρη τους, μίμο της Shirley Temple και πολλούς άλλους μίμους γνωστών περσόνα. Χαρούμενος αρχικά που βρίσκει όμοιούς του, γίνεται χωρίς δυσκολία μέρος της ομάδας, μέχρι να αρχίσουν να πέφτουν οι μάσκες και να ανακαλύψει πόσο σάπιο είναι το πραγματικό τους πρόσωπο.
Παράλληλα, στη διαπλοκή του μύθου εγκιβωτίζεται μια δευτερεύουσα ιστορία: αυτή μιας ιεραποστόλου στη Νότια Αμερική, που πέφτει από το αεροπλάνο την ώρα που πετά τρόφιμα και η πίστη της την βοηθάει να επιβιώσει ακέραια. Η ιστορία αυτή εντείνει τον όλο σουρεαλισμό, καθώς επιφανειακά δεν παρουσιάζει κάποια σχέση με την κεντρική πλοκή.
Ακούγεται παρανοϊκό έ? Τι θα περιμένατε από έναν τέτοιο τύπο όταν κάθεται στην καρέκλα του σκηνοθέτη?
Ο Korine καταφέρνει με θαυμάσιο τρόπο να μας δώσει ένα κινηματογραφικό δημιούργημα, το οποίο αποκαθηλώνει τα στερεότυπα των πασίγνωστων ειδώλων. Στα τέσσερα κεφάλαια της ταινίας (που φέρουν ονόματα τραγουδιών του Michael Jackson) βλέπουμε τον Αβραάμ Λίνκολν ως έναν υβριστή πορνόγερο, τον Charlie Chaplin να απατά τη σύζυγό του με τη Madonna, όπως επίσης και τον τρόπο με τον οποίο περνάει πάντα το δικό του, τον μικρό Buckwheat (από την παμπάλαια σειρά Lil’ Rascals) να κακομεταχειρίζεται κάποια κοτόπουλα και τον Πάπα με τη Βασίλισσα της Αγγλίας ως δύο συμφεροντολογικά καθάρματα. Αντίθετα, η Marilyn και ο Michael είναι δύο αθώες υπάρξεις που πάντα επιδιώκουν το καλό των πάντων. Αν θέσουμε τα παραπάνω απέναντι στις καθεστηκυίες εικόνες των ατόμων περί ων ο λόγος, τότε το σοκ είναι εγγυημένο.
Ταυτόχρονα, αποτελεί δυνατότατο φόρο τιμής στους μεγάλους του κλασσικού υπερρεαλιστικού κινηματογράφου. Το μοτίβο της βίλλας απαντά άμεσα στη βίλλα της ακολασίας του παζολινικού Salo, και τα πρόβατα στην αυλή θυμίζουν εύκολα τα πρόβατα του Εξολοθρευτή Αγγέλου του Buñuel. Ο καθένας θα μεταφράσει την ταινία με δικό του τρόπο. Αυτή είναι, άλλωστε και η μαγεία που διαπερνά τη φιλμογραφία του Korine. Η δυνατότητα να σοκάρει, να τον αγαπάς η να τον μισείς σχεδόν άμεσα, καθώς και η εκπληκτική χρήση της μουσικής (όσοι τη δείτε, δώστε βάση στη σκηνή που οι καλόγριες κάνουν ελεύθερη πτώση υπό τη συνοδεία της μουσικής των A Silver Mt. Zion. Πραγματική ποίηση).
Μια ταινία που ξεκινάει με τα λόγια «ο καθένας είναι αυτό που είναι ενώ άλλοι επιλέγουν να είναι κάποιος άλλος», δεν έχει σκοπό να διασκεδάσει όσο να προβληματίσει. Αλλά τα γέλια βγαίνουν αυθόρμητα καθώς σε κάποιες στιγμές δίνεται μια αίσθηση μαύρης κωμωδίας, τόσο μακάβριας όσο και τα εικονοποιητικά καθεστώτα που επιβάλλουμε στο μυαλό μας. Σε dvd από τη Seven Films στα ενημερωμένα videoclub.
σχόλια