Παρακολουθώ τη γάτα μου, που περιμένει ακίνητη για περίπου σαράντα λεπτά τώρα, ένα πουλί να ξεχαστεί, να έρθει κοντά για να το αρπάξει από το λαιμό. Αν τα καταφέρει (δύσκολο), θα το κουβαλήσει γύρω από το μπαλκόνι, θα ανέβει τις σκάλες θα διασχίσει την ταράτσα (το πουλί στο στόμα), θα πηδήξει από το παράθυρο της κουζίνας και θα έρθει να με βρει να μου το δώσει. «Κοίτα τι έφερα!», θα μου πει με το βλέμμα της. Ανόητο γατάκι, η φύση σου σε πρόδωσε. Νομίζεις πως είσαι αρπακτικός αίλουρος, μα στην πραγματικότητα δεν είσαι τίποτα παραπάνω από μια όμορφη τριχομπάλα.
Το πρωί συνάντησα στην Αθήνα έναν φίλο που επισκέπτεται την πόλη μας μια φορά τον χρόνο. Bρεθήκαμε στην Ερμού, ήταν κατάχλωμος. Τον έκλεψαν στην Αιόλου, λίγο πιο πάνω από την πλατεία Ομονοίας. Μου αρχίζει την κριτική για την Αθήνα. Τα έχω ακούσει και τα έχω πει τόσες πολλές φορές, τον προλαβαίνω στα επιχειρήματα. Τα λέω πριν τα πει αυτός. Ο οργανισμός μου αρχίζει να απορρίπτει την κριτική. Θέλω πια να ακούω μόνο εποικοδομητικά σχόλια για την Αθήνα. Αν μπορούμε να κάνουμε κάτι, ας το κάνουμε. Αλλιώς ας κάτσουμε στ’ αυγά μας, να περιμένουμε.
Στη λαική Καλλιδρομίου χαζεύω τις φρέζιες στους ανθοπώληδες. Και στο μαγαζί με τα βιολογικά λιπάσματα και το χώμα με κοπριά νυχτερίδας ρωτάω απορίες σχετικά με τη συχνότητα που πρέπει να βάζουμε λίπασμα στα φυτά. Ακόμα δεν έχω λύσει το πρόβλημα με τη δάφνη που είναι αιωνίως άρρωστη. Αγχώνομαι και στη σκέψη πως μέχρι το τέλος της άλλης εβδομάδας πρέπει να ξαναφτιάξω τον κήπο μου. Το ξέρω πως είναι δύσκολο, όμως μας δίνει μεγάλη χαρά. Οι φυλωσιές κάνουν καλό και δεν κοστίζουν τίποτα. Δέκα λεπτά στη σκιά τους κάθε πρωί, πέντε σελίδες από ένα καλό βιβλίο, ένας καφές, μια κουταλιά μαρμελάδα φράουλα πάνω στο ψωμί, αρκούν για να πάει η μέρα κάπως καλύτερα. Υπάρχουν ακόμα καλά πορτοκάλια στους πάγκους, και περγαμόντο για γλυκό αν έχεις όρεξη να φτιάξεις. Θα ‘θελα να έπαιρνα τρία κιλά άγρια χόρτα για μια καλή χορτόπιτα και ψάχνω για σέσκουλα με μεγάλα φύλλα, πράγμα δυσεύρετο αφού όσο κι αν έψαξα στην Αθήνα βρίσκω μόνο τα πιο μικρά αυτά που είναι ιδανικά για βραστά μαζί με όσπρια, όχι όμως για σεσκουλοντολμάδες. Ίσως να μην πρέπει ποτέ να φτιάξω μόνος αυτό το φαγητό, αφού είναι η σπεσιαλιτέ της μητέρας μου, κάτι που μου ετοιμάζει με μεγάλη φροντίδα, μια φορά το χρόνο. Τόσο λίγο βλεπόμαστε. Φεύγω, πάω στο βιβλιοπωλείο της Πολιτείας. Τα βιβλία είναι ασφάλεια, σκέφτομαι. Δέκα γραμμές από το οπισθόφυλλό Του Νυχτερινού στην Ινδία του Αντόνιο Ταμπούκι που μόλις κυκλοφόρησε:
Μια Ινδία που γνωρίζουμε μόνο μέσα από δωμάτια ξενοδοχείων, νοσοκομεία και νυχτερινούς δρόμους˙ ένα ταξίδι που περιγράφεται μόνο μέσα από φευγαλέες εικόνες συναντήσεων και αποσπάσματα συνομιλιών με ανθρώπους που δεν θα ξανασυναντηθούν ποτέ˙ μια πινακοθήκη προσώπων που περιλαμβάνει πόρνες, Πορτογάλος ιησουίτες και Ινδούς αγίους˙ κυρίως όμως μια αναζήτηση, η αναζήτηση ενός ανθρώπου που μπορεί να υπάρχει ή να είναι απλώς μια σκιά, η αναζήτηση μιας ταυτότητας που ίσως να έχει ξεχαστεί σε ένα μακρινό παρελθόν.
Τέλειο δίδυμο με το νέο του Ουίλιαμ Νταλρύμπλ αυτό το βιβλίο. Να περάσεις ένα μήνα διαβάζοντας για αρχαίους μύθους μια χώρας μακρινής, ιστορίες προσώπων που δεν θα συναντήσεις ποτέ, τόπος που ίσως δεν επισκεφτείς ποτέ, παρά μόνο με τη βοήθεια ενός βιβλίου. Βγαίνοντας από το βιβλιοπωλείο, κοιτάζω προς τα πάνω, τα πρώτα άνθη στις νερατζιές έχουν ξεπροβάλει. Τι ομορφιά! Και να σκεφτείς πως κάποιος ήθελε να τα ξεριζώσει και να φυτέψει κάτι άλλα, παράξενα, ξενόφερτα δέντρα! Ευτυχώς, δεν του πέρασε.
Σας αφήνω με ένα ποίημα του Νίκου Αλέξη Ασλάνογλου, που κάποιος μου το έμαθε αυτές τις μέρες.
T O Π Λ A Σ M A
Ποια εξαίσια μουσική ξεχύνεται μες απ’ το σώμα σου
Kαι ποιο γαλήνιο τοπίο σε δέχεται μες στα νερά του
Μαδώντας ένα τριαντάφυλλο το χέρι πέρασε
Δοσμένο στην πιο μυστική ώρα, όταν γυμνώνεσαι ολότελα
Και πέφτεις σαν τον λαχταριστό καρπό στην υγρή χλόη
Τι ώρα είναι αυτή που όλη η ζωή σου αθροίζεται
Στον κανονικό χτύπο της καρδιάς, κάτω από το απλωμένο υφάδι
Ανάμεσα στα λυμένα μαλλιά και στον ασημένιο σταυρό του
Κοιμάσαι πάνω στα πεθαμένα φιλιά του, κομμένα στο μάρμαρο
Από το στόμα του προς τη ρευστή καθάρια μνήμη
Η ώρα η καλή που τα δάκρυα κυλούν πανικόβλητα
Μπερδεύονται αιχμάλωτα στην ουσία της μοίρας σου
Χαμένος στην υπόθεσή του, σχεδόν ανεμπόδιστος
Για οποιαδήποτε πίστη
Καλό Βράδι.
σχόλια