Η κλοπή μιας τσάντας
Είμαστε στην Αχιλλέως, μέσα στο αυτοκίνητο, όταν μόλις δυο αυτοκίνητα μπροστά από εμάς, ένας τύπος με μηχανή αρπάζει την τσάντα μιας γυναίκας, ανοίγοντας εύκολα την ξεκλείδωτη πόρτα του συνοδηγού. Για κακή του τύχη, ακολουθούν την ουρά των αυτοκινήτων δυο αστυνομικοί με μηχανές. Ο άντρας παρατάει την μηχανή στην άκρη του δρόμου, περνάει στο αντίθετο ρεύμα και αρχίζει να τρέχει προς την Γιατράκου, με τους αστυνομικούς να κάνουν ακριβώς το ίδιο. Τον ακολουθούν σε ένα αγώνα δρόμου που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει εύκολα τον νικητή. Είναι και οι τρεις πολύ γρήγοροι. Προλαβαίνω να δω το όνομα των Dolce & Gabbana στην πλάτη της κόκκινης ζακέτας του κλέφτη. Βγάζει μάτι, και υποθέτω ότι είναι «μαϊμού». Πρέπει να είναι «μαϊμού», γιατί στην αντίθετη περίπτωση θα σπάσει ο κρίκος της καταναλωτικής αλυσίδας στη Πατριάρχου Ιωακείμ. Πως θα μπορέσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι να συνεχίσουν απτόητοι τις αγορές, όταν ξέρουν ότι ένα αυθεντικό κομμάτι ντόλτσε φοριέται από ένα ιδρωμένο κλέφτη; Είναι ο νόμος του σύμπαντος. Είναι «μαϊμού». Τέλος.
Κάθε φορά που έλεγα σε ένα γνωστό ότι μένω στο Μεταξουργείο, με κοίταζε με ένα βλέμμα τρόμου που το συνόδευε η φράση «Μα πως μπορείς γίνονται τόσα;» και έμπαινε στον κόπο να μου απαριθμήσει όλους τους λόγους για τους οποίους δεν θα έπρεπε να μένω στην περιοχή. Τον κοιτούσα με σταθερό, περήφανο βλέμμα λες και ήμουν υπαρχηγός συμμορίας (σ. σ δεν θέλω θέση αρχηγού, είμαι ευθυνόφοβος) στο Μπρονξ της δεκαετίας του ογδόντα και όχι ένας τύπος σαν και αυτούς, που πηγαίνει το πρωί στην δουλειά και προσπαθεί να πληρώνει τους λογαριασμούς στην ώρα τους.Φαντάζομαι τα βλέμματα τους όταν τους πω ότι έγινε κάτι τέτοιο μπροστά στα μάτια μου. Θα φουσκώσω με περηφάνια σαν να έβγαλα τη Λόλα απ τη φωτιά.
Σκέφτομαι καθώς ξεκολλάμε, ότι είναι η πρώτη φορά που βλέπω αστυνομικούς στο κέντρο της Αθήνας να κάνουν την δουλειά τους, να κάνουν αυτό για το οποίο πληρώνονται. Τους είχα όλους για ποζέρια που έκοβαν κλήσεις ισιώνοντας τα μαλλιά προς τα πίσω, μήπως και πέσει το γκομενάκι.
Ένα πρωινό με παραισθησιογόνα media.
Κάθομαι στον καναπέ και βλέπω τηλεόραση με κλειστό ήχο. Μερικές φορές οι τηλεοπτικές εικόνες χωρίς ήχο με χαλαρώνουν. Βλέπω την Ναταλία Γερμανού να φοράει μια μαύρη μπλούζα με το όνομα των Sex Pistols γραμμένο με χρυσά γράμματα και να προσπαθεί να φτιάξει μια τούρτα. Έχω κολλήσει με την μπλούζα και μετά από πεντάλεπτη παρατήρηση αρχίζει να λειτουργεί όπως τα στερεογράμματα. Υποθέτω ότι θα σχηματιστεί η εικόνα του Johnny Rotten και θα αρχίσει να τραγουδά τους τελευταίους στίχους του God save the Queen.«God save the Queen. We mean it man. There is no future in England’s dreamland. No future for you. No future for me» και μετά θα πετάξει την τούρτα στα μούτρα της Γερμανού και στα δικά μου.
Κλείνω την τηλεόραση τρομοκρατημένος. Ποιος θέλει για κυριακάτικο πρωινό μια τούρτα στην μούρη απ τον Johny Rotten ?Μετά ανοίγω μια κυριακάτικη free press εφημερίδα, που μου έδωσαν σχεδόν στα χέρια, το βράδυ του Σαββάτου. Την ξεφυλλίζω βαριεστημένα, ανήμπορος να ξεπεράσω το προηγούμενο σοκ, όταν μια καινούρια παραισθησιογόνα εμπειρία αντικαθιστά την προηγούμενη. Το μάτι μου πέφτει στην ολοσέλιδη συνέντευξη ενός έλληνα σχεδιαστή. Αποφασίζω να την διαβάσω απ την αρχή γιατί κάπου μέσα πήρε το μάτι μου την λέξη «Κυνόδοντας»(!!!).
Η δημοσιογράφος μάλλον φαντάζεται ότι δουλεύει για κάποια Vogue γιατί οι ερωτήσει δεν αφορούν ούτε την οικονομική κρίση, ούτε τα απούλητα ρούχα, ούτε τα μαγαζιά που κλείνουν. Απ το παράθυρο της, η Αθήνα είναι το Μανχάταν. Ρε τι για τα παντελόνια του Tom Ford τον ρωτάει («καμπάνες 70’s στο προσκήνιο»), τι για τον John Galliano που είναι σε κλινική αποτοξίνωσης τον ρωτάει (ο έλληνας σχεδιαστής λέει ότι είναι μεγάλο ταλέντο και θα τον συγχωρέσει ο οίκος Dior), τι για κάποιον Μπερνάν Ανρό τον ρωτάει που φαίνεται να αγοράζει την Hermes («ο γαλλικός οίκος βέβαια το αρνείται γιατί τις δυο εταιρείες τις χωρίζει διαφορά κουλτούρας»).Ότι θες τον ρωτάει. Και ο Λάνθιμος που κολλάει σε όλα αυτά; Φταίει για τις 70’s καμπάνες του Tom Ford; Μήπως φταίει που μπήκε ο Galliano στην κλινική αποτοξίνωσης; Μήπως αυτός βάζει λόγια στον οίκο Hermes και δεν μπορεί ο πωςτονλένε να τον αγοράσει; Φταίει για κάτι άλλο αυτός ο άνθρωπος εκτός απ τον Κυνόδοντα;
Στην τελευταία ερώτηση και χωρίς να υπάρχει καμία σύνδεση με τα προηγούμενα η δημοσιογράφος ρωτάει για την εμφάνιση του Γιώργου Λάνθιμου και των συνοδών του στο κόκκινο χαλί. Ήταν ντυμένοι από ξένους σχεδιαστές. Ο έλληνας σχεδιαστής λέει ότι αυτό ήταν μεγάλο λάθος που κάνουν και οι γυναίκες των πολιτικών. «Μπορούσαν να φορέσουν δημιουργίες έλληνα σχεδιαστή, που επιπλέον δεν θα τους στοίχιζαν, διότι τα παιδιά δεν τα ήξερε κανείς για να τους παραχωρήσουν μεγάλοι οίκοι τα ρούχα τους για την βραδιά, όπως κάνουν με τους μεγάλους σταρ»Καθώς κλείνω ζαλισμένος την εφημερίδα, σκέφτομαι το ομοίωμα του Λάνθιμου να καίγεται στην πλατεία Συντάγματος, την Μεγάλη Πέμπτη. Ναι, αυτός είναι υπεύθυνος και για την σταύρωση του θεανθρώπου ή τέλος πάντων ένας πρόγονος του αλλά κάποιος πρέπει να πληρώσει. Άμα ψάξεις καλά θα το βρεις μέσα στις γραφές.
Φιλική συμβουλή:Ένα, ένα τα παραισθησιογόνα με διαφορά ωρών μεταξύ τους. Ποτέ κολλητά το ένα με το άλλο.
Τα γενέθλια του πάρκου Ναυαρίνου
Βλέπω τους Electrobalkana την τελευταία μέρα των εκδηλώσεων για τα δυο χρόνια του πάρκου Ναυαρίνου. Παιδιά παίζουν στην διπλανή παιδική χαρά, πολλά σκυλιά, μερικά αραγμένα καρότσια, κάποιοι πίνουν μπύρες άλλοι ρουφάνε ένα περίεργο ζωμό από πλαστικά ποτήρια, άλλοι χορεύουν στους ρυθμούς της μπάντας και μια γιαγιά με τον εγγονό της κάθεται στο πεζούλι. Βιώνω για λίγο την κοινοβιακή γιορτή χωρίς να έχω πιει τίποτα, οι μουσικές της μπάντας, ένα περίεργο μίγμα ηλεκτρικού βαλκανικού ήχου με σφήνες παραδοσιακών κομματιών είναι ικανό να σε ανεβάσει χωρίς την βοήθεια του αλκοόλ. Κάποια στιγμή ένας τύπος, λέει στην φίλη του : «Μαζεύτηκε κόσμος για τα γενέθλια απ όλη την Αθήνα, αλλά στις δράσεις οι ίδιοι και οι ίδιοι είμαστε.» . Άουτς! Αυτό ήταν και για εμένα!
(για όσους ενδιαφέρονται οι συνελεύσεις στο πάρκο Ναυαρίνου είναι κάθε Τετάρτη στις 7 το απόγευμα)
Βραβείο τοίχου
«Αντίο αντικαθλιπτικά»(σαν αμερικάνικη διαφήμιση οδοντόκρεμας, από την δεκαετία του εξήντα).Στη Χαρίλαου Τρικούπη.
Καλύτερος διάλογος του Σαββατοκύριακου(Σάββατο, 15:40, Πατριάρχου Ιωακείμ, μπροστά στις βιτρίνες.)
Κυρία1 «Λένε ότι τα φύκια ΔΕΝ τα φέρνουν απ την Ιαπωνία.»
Κυρία2 «Είσαι τόσο αθώα που τους πιστεύεις; Άσε τι λένε, την αλήθεια ποτέ δεν θα την μάθουμε.»
σχόλια