Πάντοτε δυσπιστούσα για την άνοιξη
Αυτή η ακαθόριστη αίσθηση στις
ανθισμένες βραγιές κι ένα ρίγος λεπτό
κι οι φωνές των παιδιών στο γήπεδο
όταν το απόγευμα διυλίζει το φως
κι οι φίλοι μου να περιμένουν το καλοκαίρι,
τι κι αν γινόταν αργότερα μια θάλασσα
μεσημεριού με ξέθωρο ήλιο
πετράδι δουλεμένο να φέγγει στη νύχτα.
Πόλη μου αγαπημένη
πολύβουη μα ερημική,
πολύκοσμη μα απρόσιτη βιτρίνα νεωτερισμών
ψευτίζοντας τη ζωή μας.
Αυτή η θηλυκιά εποxή στιφή,
παράξενη σα γριά,
με τις εύκολες συζητήσεις,
την πολλή συνάφεια, τη λιγοστή κατανόηση,
την απέραντη μοναξιά
κι ο εφιάλτης πως κάποτε θα ξυπνήσουμε
μη έχοντας τίποτε να πούμε
ανάμεσα στα βήματα αυτά,
πηγαίνουν καί πάλι ξανάρχονται
κι ύστερα σβήνουν στο διάδρομο
ανάβουνε το φως της σκάλας
μα δεν ακούγεται κανείς
Ακόμα θυμάμαι την άνοιξη,
σε πονάει σα μια παλιά περιπέτεια
το βράδυ που κατεβαίνει μοιράζοντας μοναξιά,
τον πιο μυστικό μου καημό
το απόγευμα μέxρι την ώρα της καρδιάς,
το βράδυ ως την ώρα του ύπνου
αγάπη μου,
όλο και περισσότερο χάνουμε σε αισθήματα
στον κινηματογράφο και στις φιλικές συναντήσεις
στην ευκολία των συναλλαγών,
στην κοσμούπολη ή στη νεκρή επαρχία,
στο βουνό και στη θάλασσα, το χειμώνα
ή μια έναστρη βαθιά καλοκαιριά
Η αγνότητα,
η καλή καρδιά στην παρέα
όλα σ' αφήνουν ή τους αφήνεις
στα μικροπράγματα
Ν' αφήνεσαι ράθυμα στο ρεύμα της θάλασσας, να λιμνάζεις
σε τόπους που πρόσκαιρα αγάπησες ή ν' αναλώνεσαι
διαγνώνοντας άσκοπα αθεράπευτες περιπτώσεις
Να προσμένεις μιαν άνοιξη πως τάχα πλησιάζει
με τη νωχέλεια ηλιόλουστης μέρας που ξάφνου ναυάγησε
μες στις κατάφωτες παραθαλάσσιες κωμοπόλεις
Να' σαι κατάμονος κι όμως κρυμμένος σε xίλιες καρδιές
να περάσεις στο αίμα αυτών που σ΄αγκάλιασαν πρόσκαιρα
να πληθαίνεις
Ερείπιο απ' τα ναρκωτικά του ήλιου
έρxεσαι
ν' αποτελειώσεις την παλιά συνομιλία
να με ξεπλύνεις απ' την περασμένη άνοιξη
Κατεδαφίζονται τα καλοκαίρια στη σειρά
όσο παλιώνω
Σκέφτηκα,
στον κατακλυσμό αυτό να παρατήσω
όσα μου ανήκουν νόμιμα, με μόχθο αποχτημένα
σε xρόνια εξουθένωσης
κι αδιάφορος να φύγω
στον εμπρησμό της άνοιξης,
πληθαίνοντας τα ερείπια
Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου
Επικίνδυνη ηλικία, Γράμμα από τα τελευταία, Modus vivendi,
Ερείπιο απ' τα ναρκωτικά, Στον εμπρησμό της άνοιξης
photo: Mobile Diaries
σχόλια