Η Θεσσαλονίκη, εκτός των άλλων, είναι γνωστή για τη συσπείρωση των φοιτητικών παρατάξεων, που έχουν δημιουργηθεί εδώ και αρκετά χρόνια σε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ. Σήμερα, θα σας μιλήσω για την προσωπική μου εμπειρία, όσον αφορά τα κοινά του πανεπιστημίου μου. Συγκεκριμένα θα σας πω για το πανηγύρι των φοιτητικών εκλογών που γίνεται κάθε χρόνο στο Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
Το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, ευρέως γνωστό ως ΠαΜακ, μετρά ιστορία 50 και χρόνων. Σε αυτά τα χρόνια, δεν ξέρω πότε δημιουργήθηκαν οι φοιτητικές παρατάξεις του ή πότε κατάφερε να αποκτήσει αυτοδυναμία η νικήτρια παράταξη των τελευταίων χρόνων. Το μόνο που ξέρω, είναι πως τα γεγονότα που πλαισιώνουν την εβδομάδα των εκλογών, δεν εξυπηρετούν σε τίποτα απολύτως, όπως επίσης και οι ίδιες οι παρατάξεις, στα πανεπιστήμια.
Το φαινόμενο της αφίσας.
Οι αφίσες που γεμίζει το πανεπιστήμιο εκείνες τις μέρες, υπερβαίνουν σε σύνολο τον αριθμό των αφισών, που χρησιμοποιούνται κατά τη διάρκεια ολόκληρου του έτους.
Κάθε παράταξη έχει συγκεκριμένα σημεία όπου μπορεί να κολλήσει δικές της αφίσες, με ποια κριτήρια, βέβαια, έχει παραχωρηθεί αυτός ο χώρος δεν ξέρω, πάντως στα πιο εμφανή σημεία φιγουράρουν πάντα οι αφίσες των παρατάξεων των δυο μεγάλων κομμάτων. Το περίεργο, όμως, δεν είναι τόσο η πληθώρα αφισών, αλλά το πού τις έχουν κολλήσει. Εφόσον οι πίνακες ανακοινώσεων κάθε παράταξης έχουν καλυφθεί από νωρίς, η αφισοκόλληση προχωράει σε τοίχους, σκάλες, ταβάνια και οπουδήποτε μπορούν να βρεθούν ελάχιστα εκατοστά. Έτσι, το πανεπιστήμιο καταλήγει απρόσιτο και άσχημο, με τις αφίσες να κρέμονται πάντοτε μπροστά σου και άσκοπα να προσπαθείς να τις αποφύγεις.
Οι αντιδικίες.
Ολόκληρο το έτος, ή έστω στο μεγαλύτερο κομμάτι του, οι παρατάξεις δεν διαπληκτίζονται έντονα. Η αμοιβαία αντιπάθεια πάντα υπάρχει, αλλά δεν εκφράζεται με τον τρόπο που γίνεται πριν τις εκλογές.
Επειδή οι εκλογές γίνονται πάντα Τετάρτη, η κορύφωση των αψιμαχιών θα γίνει Δευτέρα ή Τρίτη για να τονίσει το αίσθημα του αγώνα της κάθε παράταξης. Οι μεν, θα αρχίσουν να κατηγορούν τους δε ότι κλέβουν τις λίστες των φοιτητών, οι δε θα το παίζουν αδιάφοροι και cool και θα τα αρνούνται όλα και οι άλλοι θα τους βρίζουν κρυφά και συνομωτικά. Αυτό, βέβαια, είναι το απλό σενάριο, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν οδηγεί σε βίαιους διαπληκτισμούς.
Αυτό που κάνει συνήθως την σταγόνα να ξεχειλίσει στο ποτήρι είναι τα συνθήματα, που φωνάζει η μια παράταξη στην άλλη, συνήθως με τη χρήση βρισιών και κρουστών -ενώ τα μαθήματα συνεχίζοντα κανονικά στα αμφιθέατρα. Ή ακόμα χειρότερα το ξεκόλλημα της αφίσας της αντίπαλης παράταξης, που εξαγριώνει τους άντρες-μέλη, και επεμβαίνουν με απειλές και ξύλο να διεκδικήσουν την σκισμένη αφίσα και ενθουσιάζει τις γυναίκες των παρατάξεων που ζητωκραυγάζουν τις επιτυχίες των δικών τους.
Η μουσική στη διαπασών.
Είναι γνωστό πως κάθε παράταξη χτίζει το ανάλογο προφίλ, το οποίο περιλαμβάνει και μουσικά γούστα.
Μια αγαπημένη συνήθεια των παρατάξεων είναι να βάζουν μουσική όλες ταυτόχρονα, σε ένα χώρο περίπου 100 μέτρων. Η μουσική ανάλογα με τη χρηματοδότηση του κόμματος μπορεί να συνοδεύεται από τα αντίστοιχα φωτορυθμικά ή από την εμφάνιση γνωστού καλλιτέχνη στο πανεπιστήμιο. Το συμπέρασμα είναι, ότι ενώ είσαι στο αμφιθέατρο και κάνεις μάθημα καταλήγεις να ακούς ταυτόχρονα την τελευταία επιτυχία του Χατζηγιάννη μαζί με στίχους του Ρίτσου. Το μάθημα διακόπτεται.
Τα ψηφοδέλτια.
Στα ψηφοδέλτια είναι σίγουρο πως θα δεις την πλειοψηφία των συμφοιτητών σου. Όλους εκείνους που σε έχουν ταράξει στα τηλέφωνα -μόνο τότε σε θυμούνται- για να πας να τους ψηφίσεις, αλλά και άλλους που δεν φανταζόσουν ποτέ ότι μπορεί να είναι γραμμένοι κάπου ή ακόμα χειρότερα άλλους που δεν έχουν ιδέα για την ιδεολογία της παράταξης τους και είναι μέλη για τα κεράσματα και τις σημειώσεις.
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια που είμαι στο ΠαΜακ, πάντα κάθε άνοιξη βλέπω την ίδια εικόνα. Φοιτητές που μαζοποιούνται από κόμματα και εκφυλίζουν τον σκοπό των πανεπιστημίων. Ελπίζω κάποτε, το πανεπιστήμιο αυτό της Θεσσαλονίκης να γίνει παράδειγμα προς αποφυγήν για όλα τα υπόλοιπα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Αύριο το πρωί, που οι εκλογές θα έχουν τελειώσει, το ΠαΜακ θα είναι άδειο από κόσμο και αφίσες. Γιατί ο μόνος λόγος, που δίνει λόγο ύπαρξης, για τους περισσότερους, στα πανεπιστήμια είναι η κομματικοποίηση των φοιτητών και της εκπαίδευσης.
Χ.Π.
σχόλια