Κι έτσι ξαφνικά, τέλειωσε το καλοκαίρι. Με μια μπόρα να διακόπτει απότομα μήνες ολόκληρους καλοκαιριού. Κι εμείς όλοι, μουδιασμένοι θεατές του τέλους του καλοκαιριού, μέσα σε γκρίζα κτήρια και πολύχρωμα γραφεία, με τα παράθυρα αντικρυστά, αλλά εμάς ξένους μέσα τους, σαν τους γειτόνους που δεν ανταλλάσουνε κουβέντα. Σιωπηλά, φώτα σβηστά, φώτα αναμμένα, υπολογιστές, εκτυπωτές, οθόνες, σειρές από παράθυρα, πάνω όροφοι, κάτω όροφοι, ένα πλήθος σιωπηλό και βουβό να παρακολουθεί το τέλος του καλοκαιριού.
Και πίσω από τα γκρίζα σύννεφα, που στη θέση τους μέχρι πριν από λίγο μας έλουζε ένας ήλιος ζεστός, εσύ.
Μ’άρεσει να σε σκέφτομαι πίσω από τη βροχή που πέφτει στο τζάμι. Η ίδια βροχή πέφτει και στο δικό σου παράθυρο, και πίσω απ’ αυτό, όπως κι εγώ, εσύ, με φώτα αναμμένα, υπολογιστή, εκτυπωτή, οθόνη. Παρακολουθείς κι εσύ σιωπηλά το τέλος του καλοκαιριού. Ετοιμος να γυρίσεις τον κόσμο με μια ανεπαίσθητη μελαγχολία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό σου. Και τα μαλλιά σου, λίγο βρεγμένα, να θέλω να στα στρώσω με τα δαχτυλά μου. Kαι τα μάτια σου, τεράστια, να θέλω να κοιτάζουν μέσα στα δικά μου.
Μ’αρέσει να κοιτάζω τη βροχή. Κι ας σκότωσε το καλοκαίρι. Γιατί, πίσω από τη βροχή, είσαι κάπου κι εσύ.
Σποράδες Ελένη - Οδυσσέας Ελύτης
Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!
Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δε μας λογαριάζει πια
ο καιρός
Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας τώρα που οι μακρινές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα
Τώρα που κλείσανε τα βλέφαρά σου απάνω στα τοπία μας
Κι είμαστε – σαν να πέρασε μέσα μας η ομίχλη –
Μόνοι ολομόναχοι τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.
Με το μέτωπο στο τζάμι αγρυπνούμε την καινούρια οδύνη
Δεν είναι ο θάνατος που θα μας ρίξει κάτω μια που Εσύ υπάρχεις
Μια που υπάρχει αλλού ένας άνεμος για να σε ζήσει ολάκερη
Να σε ντύσει από κοντά όπως σε ντύνει από μακριά η ελπίδα μας
Μια που υπάρχει αλλού
Καταπράσινη πεδιάδα πέρ’ από το γέλιο σου ως τον ήλιο
Λέγοντας του εμπιστευτικά πώς θα ξανασυνατηθούμε πάλι
Όχι δεν είναι ο θάνατός που θ’ αντιμετωπίσουμε
Παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής
Ένα θολό συναίσθημα
Η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος μες στις ψυχές μας που όσο παν
Κι απομακρύνονται
Κι αν δεν είναι το χέρι σου στο χέρι μας
Κι αν δεν είναι το αίμα μας στις φλέβες των ονείρων σου
Το φως στον άσπιλο ουρανό
Κι η μουσική αθέατη μέσα μας ω! μελαγχολική
Διαβάτισσα όσων μας κρατάν στον κόσμο ακόμα
Είναι ο υγρός αέρας η ώρα του φθινοπωρινού ο χωρισμός
Το πικρό στήριγμα του αγκώνα στη ανάμνηση
Που βγαίνει όταν η νύχτα πάει να μας χωρίσει από το φως
Πίσω από το τετράγωνο παράθυρο που βλέπει προς τη θλίψη
Που δε βλέπει τίποτε
Γιατί έγινε κιόλας μουσική αθέατη φλόγα στο τζάκι χτύπημα
Του μεγάλου ρολογιού στον τοίχο
Γιατί έγινε κιόλας
Ποίημα στίχος μ’ άλλον στίχο αχός παράλληλος με τη βροχή δάκρυα
Και λόγια
Λόγια όχι σαν τα’ άλλα μα κι αυτά μ’ ένα μοναδικό τους προορισμόν:
Εσένα!
