Καιρό τώρα είμαι σκεπτική. Το εξωτερικό ξαφνικά μου μοιάζει μονόδρομος. Ψάχνω δουλειές χωρίς κριτήρια, κοιτάζω πανεπιστήμια μπας και βρω καμιά υποτροφία αφήνοντας την Αρχιτεκτονική στη μέση. Ένα κουβάρι το μυαλό μου και η φωνή του πατέρα μου στο τηλέφωνο να ακούγεται όλο και πιο θαμπή καθημερινά. Πιέζεται. Ακόμα και την άσπρη ρόμπα με τα χεράκια πίσω να φόραγα μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων θα είχα. Τρελαίνομαι. Βουλιάζω.
- Αν φύγεις έξω δεν θα σου ξαναμιλήσω ποτέ.
- Άσε μας ρε Θράσο.
Τον κοίταξα με ένα απαξιωτικό ύφος. Ένιωσα πως δεν με καταλάβαινε. Μέχρι που κοίταξα τα μάτια του και δεν είδα εγωισμό, «κάτσε εδώ για εμάς με το ζόρι». Είδα μοναξιά. Απέραντη σαν έρημο μοναξιά. Με έκανε να σταματήσω για λίγο να σκέφτομαι τη βαλτωμένη ζωή μου και να αναρωτηθώ γιατί τόσος πόνος;
Ο Θράσος είναι ένας πολύ ευαίσθητος τριαντάρης, χωρίς φανφάρες, που ζει έντονα την ερωτική απογοήτευση ενός ανεκπλήρωτου έρωτα για τουλάχιστον 3 χρόνια. Δεν την έχει ακουμπήσει ποτέ διαφορετικά, όσο και αν θέλει. Δεν την έχει φιλήσει ποτέ γλυκά, όσο και αν καίγεται. Δεν την έχει φέρει ποτέ σε δύσκολή θέση γιατί σημείο αναφοράς του είναι εκείνη, όχι σαν γυναίκα, σαν άνθρωπος. Είναι απλά φίλοι. Εκείνος δεν έχει εκφραστεί ποτέ διαφορετικά απέναντι της με το φόβο πως η απώλεια της παρουσία της στη ζωή του, με οποιονδήποτε τρόπο, θα είναι ανεπανόρθωτη. Είμαι σίγουρη, πως είναι σίγουρος, πως την αγαπάει. Είναι αγάπη όμως αυτό; Εκφρασμένη στην ανώτερη οκτάβα της και χρωματισμένη με καθαρή ανιδιοτέλεια. Ή εμμονή; Σίγουρα έρωτας. Αλλά πως μπορείς να αγαπάς έναν άνθρωπο που δεν ξέρεις καν ποιά είναι η μυρωδιά του κορμιού του κάθε πρωί που ξυπνάς διπλά του. Μήπως τελικά έχει φτάσει στα όρια της υπέρτατης εξιδανίκευσης όπου ουσιαστικά αγαπάει αυτό που εκείνος θέλει να βλέπει ή να υποθέτει για αυτήν; Μήπως τελικά λείπει η έννοια της αγάπης γενικώς από τη ζωή του ή τουλάχιστον δεν την βρίσκει αυτός πουθενά; Μήπως έχει έντονη την ανάγκη πρωτίστως να αγαπήσει τον εαυτό του και έπειτα ας προβεί σε ένα έντονο πλάνητα βίο; Άλλωστε πώς μπορείς να παρέχεις κάτι από τη στιγμή που δεν το έχεις καν στα ντουλάπια σου για εσένα; Αγάπη.
Όπως, γενικά στο σήμερα, και στη χώρα μας έχουμε ξεχάσει τί έχουμε στα ντουλάπια μας. Έχουμε ξεχάσει πως ο ήλιος μας δεν ρευστοποιείται όσο και αν θα το ήθελε ένας Νορβηγός. Έχουμε ξεχάσει πως το κέφι μας δεν συγκρίνεται με το ότι «οι Δανοί βάσει στατιστικών είναι ο πιο ευτυχισμένος λαός στην Ευρώπη». Έχουμε ξεχάσει πως η τεμπελιά μας είναι άνευ προηγουμένου σε σχέση με αυτήν των Γερμανών. Έχουμε ξεχάσει πως είμαστε πιο έξυπνοι από έναν Άγγλο αλλά αυτό δεν φαίνεται πουθενά αφού εμείς οι ίδιοι σαμποτάρουμε τον εαυτό μας. Θέλουμε να είμαστε η επιτομή του διαφορετικού αλλά δεν μπορούμε να το υποστηρίξουμε καταλήγοντας σε σπασμωδικές κινήσεις. Εμείς βάζουμε τον εαυτό μας σε διαδικασία σύγκρισης με άλλους και όταν γίνεται δεν μας αρέσει. Αντίφαση.
Όπως και αυτή που ένιωσα όταν έλαβα την απάντηση από μία εταιρεία της Γαλλίας, που είχα κάνει αίτηση για πρακτική άσκηση. Ιδιόμορφες τεχνοτροπίες, με αρχιτεκτονική προσέγγιση, σε εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους βασισμένες σε γελοιογραφίες και πρωτότυπα σχέδια. Ήταν όνειρο ζωής, ήταν ανέλπιστο. Είναι δύσκολο γιατί βρίσκομαι μακριά, αλλά πηγαίνω με ένα πλατύ χαμόγελο στη δουλειά. Κάθε μέρα, όλη μέρα.
- Το ξέρεις πως είσαι ερωτευμένη με τη δουλειά σου, παρατήρησε η Νανά.
- Υπερβολές! Και χαμογέλασα.
Δουλεύω πολύ αλλά δεν με νοιάζει. Τηλεφωνώ συχνά στους δικούς μου. Μετά την πρακτική οι Γάλλοι ήταν τόσο ικανοποιημένοι που με ζήτησαν για άλλο ένα χρόνο. Συμφώνησα. Έμαθα πολλά και καταστάλαξα σε ακόμη περισσότερα. Εδώ όμως κάτι λείπει, δεν έχει φως.
Κάτι που έχει ακριβώς μετά από ένα χρόνο στο Ελ. Βενιζέλος! Δεν χορταίνω να τους βλέπω τα πρόσωπα τους είναι τόσο καθαρά. Μου έλειψαν, γύρισα και έχω όρεξη. Η Ελλάδα είναι ακόμη σε κρίση. Δεν βλέπεις σπίθα στα βλέμματα των ανθρώπων, περπατάνε όλοι σκυφτοί. Πρέπει να αρχίσουμε όμως από κάπου. Κρίση είναι όχι πανδημία.
Βρήκα γρήγορα σχετικά κάποιες επιδοτήσεις για καινούργιες επιχειρήσεις. Πήρα και την παλιά μου συμφοιτήτρια πλέον Αρχιτέκτων. Της είπα το πλάνο: τεχνοτροπίες εσωτερικού χώρου βασισμένες στο γυαλί, που με μία απλή ακτίνα του ήλιου το δωμάτιο φωτίζεται σαν να ξυπνάς σε φθινοπωρινή μέρα σε Ελληνικό νησί. Δύσπιστη στην αρχή. Δουλέψαμε, κοπιάσαμε και από ένα 5άστερο ξενοδοχείο της Αγγλίας ήρθε η πρώτη δουλειά. Η Γαλλία μου είχε αφήσει αρκετές γνωριμίες. Τους λείπει ο ήλιος, τον φέραμε για αυτούς. Αυτό που για εμάς είναι δεδομένο αυτοί το πληρώνουν, ακριβά. Δεν ξέρω γιατί αλλά ένιωσα μία ικανοποίηση που έφερα την Αγγλία στην Ελλάδα και όχι πάλι το αντίστροφο.
Ακολούθησαν και άλλα μα επιτέλους έφτασα εδώ! Στην πρώτη δική μου έκθεση με όλη την αφρόκρεμα της Αθήνας. Δεν τους συμπαθώ, τους περισσότερους, ένεκεν τα παιδιά με νεφρική ανεπάρκεια. Χαμογελούσα απλά και μιλούσα μόνο με τα παιδιά. Ώσπου σκάει μία γυναικεία φιγούρα που κάτι μου θυμίζει. Δεν μπορώ όμως να διακρίνω. Η «κυρία» Μανειώτη με το διευθυντή! Του κρατάει το χέρι και κοιτάει με καλλιτεχνική απορία τους τοίχους. Γελάν και τα τσιμέντα, που λέει και ο αδελφός μου. Έχει περάσει ώρα. Τους πλησιάζω με ένα απαλό βήμα. Εκείνη σαστίζει. Ήταν λες και ήρθαν να την συλλάβουν.
- Γεια σου Μάνια.
ο κ. Μιχάλης κρατάει τα προσχήματα.
- Γεια σας κ. Μιχάλη. Τι κάνεις Θεανώ;
- Μια χαρά. Εσύ;
Έχει ξεπεράσει το πρώτο σοκ και το βλέμμα της επανήλθε στα φυσιολογικά του. Με την ανάλογη κίνηση των γλουτών φυσικά. Είναι βίωμα πλέον.
- Πολύ ενδιαφέρουσα η δουλειά σου.
- Ευχαριστώ κ. Μιχάλη.
- Ενδιαφερόμαστε για αυτό το κομμάτι.
- Φυσικά κ. Μιχάλη. Το γούστο σας όπως πάντα είναι εξαιρετικό! Θα είναι σπίτι σας εντός μίας εβδομάδας. Επιταγή;
- Πάντα. Πετάχτηκε κάποια φωνή παρόμοια με αυτή ενός πτηνοείδους!
Την επόμενη ημέρα πήγα σε εκείνο το μπαρ που είχα αφήσει πολλά δάκρυα και μία γελοιογραφία διπλά από τη Μέρκελ. Η Μέρκελ σύντομα θα έφευγε συνεπώς έπρεπε και αυτή να φτάσει στον τελικό προορισμό της. Την πηρά, ήταν πιο θολή, την ταχυδρόμησα σημειώνοντας εκείνη την ημερομηνία. Τα 1000 ευρώ είχαν εξαργυρωθεί. Καμία ευθύνη δεν αναζητήθηκε.
Σήμερα ο ήλιος καίει πιο πολύ. Είναι καλοκαίρι.
- Πάμε για μπάνιο Μάνια, μην αργήσεις.
Βγαίνω στο μπαλκόνι και η θάλασσα είναι λάδι. Άλλος αέρας, πιο καθαρός. Κάτι τελείωσε. Εμείς συνεχίζουμε.
