Είδα χθες μία ταινία και μου προκάλεσε πολλές σκέψεις.

Είδα χθες μία ταινία και μου προκάλεσε πολλές σκέψεις.
Ένας αστροναύτης ξεχασμένος μόνος του 6 χρόνια σε ένα κουβούκλιο- διαστημικό σταθμό σε τροχιά γύρω από την γη.
Συμβολικό όλο.
Εμείς και η μοναξιά μας μέσα στον μικρόκοσμό μας.
Προσπαθούσα να καταλάβω την κατάσταση, όχι όπως την "διάβαζε" το μυαλό μου αλλά όπως την βίωσε το συναίσθημά μου.
Είμαστε μια μικροσκοπική κουκίδα σε ένα τεράστιο σύμπαν.
Μικροί κόκκοι που ζουν πάνω σε έναν μεγαλύτερο κόκκο σχηματισμένο από αιωρούμενη σκόνη.
Άντε να το χωνέψεις όλο αυτό..
Ίσως εκεί γεννιούνται οι καταθλίψεις, οι ψυχαναγκασμοί, οι προβληματισμοί και οι ψυχοπτώσεις μας.
Συνειδητά έχουν άλλους λόγους για τον καθένα μας που συμβαίνουν, αλλά μήπως υποσυνείδητα εκεί οφείλονται οι σκοτεινές πλευρές της ύπαρξής μας?
Και σκεφτόμουν με ποιό τρόπο μπορεί να γίνει υποφερτή αυτή η τεράστια έννοια της μοναχικότητας, χωρίς να προσπαθούμε να την καλύπτουμε δημιουργώντας σχέσεις από ανάγκη.
Την απάντηση την έχω πάρει αρκετές φορές τον τελευταίο καιρό από διάφορα που διαβάζω και εκτίθεμαι.
Την ίδια πήρα και χθες με την ταινία αυτή.
Κατάλαβα ξανά πόσο εύθραυστη είναι η ζωή μας.
Πόσο αναλώσιμοι και αντικαταστάσιμοι είμαστε όλοι.
Αλλά μόνο σε ένα επίπεδο. Το ατομικό. Σαν μονάδες. Όχι σαν σύνολο.
Μήπως εκεί είναι το μυστικό?
Μήπως ο εγωισμός μας δεν μας αφήνει να το δούμε και να το συνειδητοποιήσουμε?
Να καταλάβουμε ότι μόνο η σύνδεση μπορεί να το κάνει όλο αυτό υποφερτό?
Μία σύνδεση όμως λίγο διαφορετική από αυτές που βιώνουμε καθημερινά, που είναι αυτές που μάθαμε.
Πιο ανώτερη, πιο εσωτερική, πιο βαθιά, πιο αληθινή.
Σύνδεση των αναμνήσεων μας με τις αναμνήσεις όλων των άλλων.
Σύνδεση των εμπειριών μας με τις εμπειρίες όλων των άλλων.
Όλο αυτό, είναι μία μόνο λέξη.
Η λέξη που συνέχεια συναντώ μπροστά μου στην αναζήτηση μου των τελευταίων ετών.
Την ίδια συνάντησα και χθες βράδυ.
Και είναι η λέξη "αγάπη".
Δες την ταινία. Νομίζω αξίζει.