Οι άνθρωποι αισθάνονται. Στο καρναβάλι της ψυχής, τα συναισθήματα μεταμφιέζονται. Φοράνε την αστραφτερή πανοπλία του θυμού. Ο θυμός μπορεί να σε προστατέψει. Από τον εαυτό σου και από ότι σε κάνει να αισθάνεσαι ευάλωτος. Είναι ένας απατεώνας που κοροϊδεύει και εξαπατά. Μέσα από την πανοπλία του μπορεί να είσαι τραυματισμένος. Γεμάτος γρατζουνιές, ρωγμές και σημάδια. Είναι αναπόφευκτο. Στο πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Μόνο άνθρωποι πληγωμένοι.
Ένας πόθος μέσα στην αυθεντικότητα του μπορεί να σε σκοτώσει και να σε θρέψει ταυτόχρονα. Θα σε εξυψώσει τόσο ώστε να μπορείς να αγγίξεις με τα ακροδάχτυλα σου λίγη από τη σκόνη της αθανασίας που όλοι υποσυνείδητα αναζητάμε.
Ξάγρυπνοι πόθοι μουδιάζουν και καταπνίγονται μέσα σε μισοάδεια ποτήρια, σε καπνό, σε φασαρία. Τρέπονται σε φυγή, κρύβονται. Μέσα στο σώμα χτυπάει μια καρδιά που πότε μοιάζει με μονάρχη και πότε με υπήκοο. Τα έντονα πάθη εκτός από μοναδικότητα απαιτούν αντοχή και υπακοή. Τα πάθη είναι για τους δυνατούς. Όλα τα υπόλοιπα μόνο λιποταξία της μετριότητας μπορούν να χαρακτηριστούν. Τα πάθη απεχθάνονται τη δημοκρατία. Ζουν και ευημερούν μέσα σε καθεστώς τυραννίας όπου κατακτητής και κατακτημένος εξουσιάζουν και επαναστατούν. Καμιά φορά, είναι τόση η εξάντληση μετά τη μάχη της κατάκτησης. Σώματα σωριάζονται, πάθη περιφέρονται φορώντας ότι έχει απομείνει από τη μεταμφίεση. Είναι η στιγμή της απόλυτης ελευθερίας. Μέσα στη γύμνια βλέπεις την αλήθεια…
