Από τα δέκα κιόλας χρόνια της ζωής μου με γοήτευε το φευγιό. Τότε, που δεν είχα κανένα πρόβλημα και οι άνθρωποι που αγαπούσα ήταν υγιείς και ζωντανοί. Τότε, που η μόνη μου έννοια ήταν ο βαθμός στο διαγώνισμα του σχολείου και το παιδικό φλερτ. Κι όταν κάτι από αυτά δεν πήγαινε καλά και τα δάκρυα διαμαρτύρονταν και θελαν να τρέξουν, εγώ αντιστεκόμουν ηρωικά. Έκλεινα τα μάτια, έμπαινα στο σκάφος του μυαλού και έκανα ταξίδια μακρινά στα μαγευτικότερα μέρη, σε μέρη όπου τα ''προβλήματα'' θα ξεχνιόντουσαν μονομιάς. Έτσι πίστευα. Όσο πιο μακριά, τόσο καλύτερα. Τώρα, που μεγάλωσα κάπως, που έχασα φίλους, συγγενείς, που ένιωσα στο πετσί μου το φόβο, με κυριεύει το ίδιο αίσθημα. Ονειρεύομαι αεροπλάνα, πλοία, τρένα, μακρινούς προορισμούς, απόκρυφα μέρη, απέραντες θάλασσες αλλά και έρημους, όμορφα τοπία αλλά και υπανάπτυκτες χώρες, διαφορετικούς πολιτισμούς, ανθρώπους όλων των χρωμάτων, έθιμα που δεν έχω ζήσει και δει ξανά, εξερευνητικούς, πολύωρους περιπάτους σε ξένα μέρη, να ακούω γέλια, δυνατά γέλια, καιρό έχω να ακούσω και κατάντησε απόλυτη ανάγκη. Φυγομαχία; Όχι πια. Έμαθα να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες με ψυχραιμία. Ίσως η ανάγκη απόδρασης από την καθημερινότητα, ίσως η δίψα της ζωής, ίσως μια ακατανίκητη περιέργεια για τα πάντα. Θα δείξει…
Το αγαπημένο μου τραγούδι. Απλά κλείστε στα μάτια...
σχόλια