Στημένη τροφή για σκέψη!

Μόνο και μόνο ή δημοσιοποίηση των 83 ή τα 85 πρόσωπα που κατηγορούνται για τα 41 στημένα παιχνίδια από την εισαγγελία κάνει ένα καλό στο άθλημα.

Δίνει σχήμα, μορφή και όνομα σε κάτι γνωστό αλλά απρόσωπο που κινιόταν πάνω από τα κεφάλια μας. Βέβαια το τρομερό είναι πως στη συγκεκριμένη περίπτωση, όλοι, μα όλοι, γνώριζαν αλλά κανείς δεν έκανε τίποτα.

Καταρχάς, αποκλείεται όλο αυτό το κύκλωμα να δρούσε τόσο καιρό με παντελής έλλειψη της αίσθησης κινδύνου και να μην είχε δικαστική, πολιτική και αστυνομική κάλυψη. Δεν είναι μόνο οι 85 αλλά πολλοί περισσότεροι. Και όλοι στην ουσία κρυβόντουσαν πίσω από έναν... και μεγάλο. Δεν "κουνίεσαι" τόσο έχοντας τη φωλιά σου λερωμένη.

Ήδη, η επιλογή του Σοφοκλή Πιλάβιου να αποφύγει την αθλητική δικαιοσύνη δείχνει ότι και ο προϊστάμενος της δεν την εμπιστεύεται και τόσο. Το μεγάλο ερώτημα είναι γιατί ο πρόεδρος  της ΕΠΟ δεν τους έστελνε τόσο καιρό σπίτι τους.

Μιας και πιάσαμε τη δικαιοσύνη στο στόμα μας, με την υπόθεση αυτή, αποδείχθηκε κάτι το ιδιαίτερα λυπηρό για αυτή τη χώρα. Η εξάρτηση της ελεύθερης άσκησης της δικαιοσύνης από την πολιτική βούληση είναι μια από τις βασικές αιτίες της κρίσης. Το (ψιλό) παραδέχθηκε και ο Υπουργός Πολιτισμού, Παύλος Γερουλάνος, χτες στη Βουλή λέγοντας πως ο Πρωθυπουργός τους ξεκαθάρισε σε μια σύσκεψη στις 5 Μαΐου ότι «πρέπει να φτάσετε μέχρι τέλος». Αν δεν το είχε πει ο ΓΑΠ, αυτήν την ώρα ο Αχιλλέας, θα κολύμπαγε στον Αστέρα Βουλιαγμένης.

Ας πάρει μια απόφαση ο ΓΑΠ και για την πολιτική διαφθορά και ας κατεβάσει το αφορολόγητο στα 3€. Ποιος θα βρεθεί απέναντι του.

Εκτός από το ξεσπάθωμα των δικαστικών έχουμε και αυτό των δημοσιογράφων. «Όλοι ξέραμε αλλά κανείς δεν περίμενε ότι θα τους πιάνανε ποτέ.» Αυτή είναι η σούμα από όσα λένε και όσα γράφουνε. Για να μην τους αδικήσουμε, η έκπληξη τους στο γεγονός ότι δημοσιεύθηκαν τα ονόματα είναι ειλικρινής. Αλλά το ότι όλοι ξέρανε τόσα χρόνια και δεν το γράφανε δεν είναι μια πράξη που ακυρώνει το επάγγελμα; Δεν είναι παρόμοια με αυτή των πολιτικών συντακτών που στο τέλος έγιναν ομοτράπεζοι με αυτού που υποτίθεται ότι έλεγχαν. Κανείς δεν έπεσε από τα σύννεφα αλλά μήπως πέσαμε οι υπόλοιποι. Πως είναι δυνατόν τη μία μέρα να αποθεώνουμε τους προεδράρες και την άλλη να έχουμε το παρακάτω εξώφυλλο. Οκ, πρέπει να πουληθούν τα φύλλα αλλά να μη μας φτύνει και ο κόσμος.

Μετά είναι και το φίλαθλο κοινό. Αμόλυντο, άπειρο, ξεγελασμένο όπως και ο ελληνικός λαός. Τόσα χρόνια δηλητηριασμένο από το μηδενικό θέαμα αλλά να συνεχίζει να παραμυθιάζεται από την κομπίνα μιας χούφτας μαφιόζων. Και εγώ μέσα. Και θα συνεχίσω. Αλλά το ερώτημα είναι πως θα ξαναδώ με καλοπροαίρετο μάτι κάποιο λάθος του διαιτητή ή το δανεισμό παικτών από ομάδα σε ομάδα πριν το μεταξύ τους παιχνίδι; Ή πόσο θα επιτρέπω σαν κοινωνία να σφάζονται φίλαθλοι για την τσέπη του Μάκη; Όσο το ανέχονται και αυτοί, μάλλον.

Εκτός από τα στημένα η δικαιοσύνη πρέπει να ασχοληθεί με την υπόθεση της ντόπας που προέκυψε. Γιατί, όπως έγραψε ο Γαλούπης στο gazzetta, όλη τη χρονιά οι μπασκετμπολίστες την πέρασαν λούφα και παραλλαγή και όπως είπε και ο κύριος Μάκης, «στην Καβάλα τα παιδιά, δεν μπορούν να κοιμηθούν».

Υ.Γ. Το άθλημα δεν εξυγιαίνεται αν δεν διαλυθούν και οι ιδιωτικοί οπαδικοί στρατοί που διαθέτει κάθε ομάδα. Κυρίως, οι μεγάλες. Η περίπτωση κόκκινου τηλεστάρ τα λέει όλα.