Hμερολόγιο Β

Αγαπητό μου ημερολόγιο, σήμερα πήγα με δύο παιδικούς μου φίλους σ' ένα χωριό στα βουνά να αγοράσουμε ένα γουρουνάκι.

Ο ένας από τους φίλους είναι αρχιτέκτονας, αλλά τα παράτησε και έγινε αγρότης. Έχτισε το σπίτι του μόνος, με τη βοήθεια δύο Αλβανών μαστόρων -ένα ποίημα. Φτιάχνει μόνος του κρασί, λάδι, τυρί, ψωμί, έχει κότες, κατσίκια, λαχανικά και δεντρα για τα φρούτα του.

Ζει ειδυλλιακά με τη γυναίκα του και το μικρό παιδί του -αλλά δεν χρησιμοποιεί τέτοιες λέξεις ούτε καταλαβαίνει το νόημά τους.

Η γυναίκα του δουλεύει μέσω ίντερνετ και βγάζουν τα λίγα λεφτά που χρειάζονται.

Πριν μια βδομάδα, στην πόλη, αντάλλαξε ένα ακριβό παιχνίδι του παιδιού του με τέσσερα κιλά κατσίκι.

Είναι σαν αδελφός μου, δεν έχουμε τσακωθεί ποτέ, δεκαετίες τώρα.

Πήγαμε λοιπόν στο Κοιλιωμένο, ένα ωραίο χωριό, με πέτρινα λαξευμένα σπίτια, να συναντήσουμε τον άνθρωπό μας. Μάς οδήγησε στο σταύλο του, λίγο έξω από την πλατεία.

Όλα στη θέση τους, αρχαία, σίγουρα, απλά.

Η κληματαριά στα ντουζένια της

Ο άγριος φύλακας με την ουρά στα σκέλια

Ο τράγος φιλόσοσφος

Τα σύνεργα της δουλειάς

Η κόρη του διαβόλου

Τα κουνέλια (λίγο παραπεταμένα)

Το νεογέννητο μοσχαράκι

Μπήκαμε εκεί που θα συναντούσαμε τον πρίγκηπά μας

Η παρουσίαση

Και ο δικός μας!

Αγαπητό μου ημερολόγιο δεν είμαι ο Φλωμπέρ, ούτε ο Καρτιέ Μπρεσόν. Αυτά ζω, αυτά δείχνω. Και ξέρω ότι οι φωτογραφίες μου δεν υποφέρονται.

Αλλά δεν με νοιάζει. Ας μη μου πληρώσεις το νοίκι μου.

Μετά από καιρό, είμαι πάλι ευτυχισμένος.