Πήτερ Παν, βοήθεια!

Παρασκευή (πολύ) πρώι, συναντιόμαστε με την Τασουλάρα Αμπελόκηπους για να πάμε να παρακολουθήσουμε δίκη. Είμαι ντυμένος δικηγόρος. Μπαίνουμε τυχαία σε μία αίθουσα και πετυχαίνουμε διάνα. 23χρονος που μπήκε σε τράπεζα με μαχαίρι και έκλεψε 3000 ευρώ για να αγοράσει στερεοφωνικό. Για κάποιο λόγο δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στο κατά πόσο το μαχαίρι ήταν κουζίνας ή στιλέτο και στο μουσικό ταλέντο του τουλάχιστον φαινομενικά συμπαθέστατου νεαρού (μόνο που δεν τον βάλανε να μας τραγουδήσει). Ήταν η δεύτερη φορά που βρέθηκα σε δικαστήριο και η 13^η που απομυθοποίησα κάτι φέτος το καλοκαίρι. Ο όρκος παρακάμπτεται με ένα «Ορκίζομαι να πω την αλήθεια μπούρου μπούρου μπούρου» του δικαστή, η δίκη διακόπτεται από Ringtones όπως «Τραβάω λοιπόν σε όλα μια κόκκινη γραμμή» και ο αγέρωχος δικαστής τσαλακώνεται με σχόλια όπως «καλά, όχι και ηλικιωμένος 50 χρονών» (για τον υπάλληλο της τράπεζας).

Το βράδυ συμφωνήσαμε να γίνουμε στουπί και μετά από ένα ποτήρι βότκα, δύο ποτήρια σκέτο ούζο και ένα ποτήρι ρακή (του νερού) που ήπια μονορούφι θυμάμαι μόνο μια έντονη αίσθηση ότι πεθαίνω. 2 ώρες μετά, συνεργεία του δήμου βγήκαν να μαζέψουν τα ξερατά μου. Το πιο τρομακτικό είναι ότι δεν είμαι σίγουρος για το αν το μετάνιωσα. Σάββατο πρωί ξυπνάμε όλοι στο σπίτι μου και νομίζω πως θέλω πάλι να ξεράσω.

Οδηγάω για πρώτη φορά στην Αττική Οδό για να πάμε στο IKEA για μανιταρόσουπα και κεφτεδάκια με σάλτσα (που είναι ότι καλύτερο μπορεί να φάει κάποιος στην Αθήνα). Φεύγουμε με ένα λαμπατέρ και ένα χάρτινο κουτί και απόφασίζουμε για το βράδυ να πάμε σε ένα καγκούρικο Βριλησσιώτικο όπεν πάρτυ για χαβαλέ. Το αρχικό πλάνο ήταν να ντυθούμε γελοία (να φορέσουμε μαύρα δόντια κλπ) αλλά διστάσαμε σκεπτόμενοι ότι μπορούμε να κάνουμε και κάτι άλλο μετά.

Φτάνουμε στο παρτόσπιτο με τα πόδια (έγκωσα με το αυτοκίνητο) και το σκηνικό υπόσχεται γέλιο μέχρι δακρύων. Μουσική μπλακ εν γέλοου και έτσι, κορίτσια που θυμίζουν Ασιάτισες από το αί λάινερ που αγγίζει φαβορίτα, αγόρια με τα «σώβρακα απόξω» και το γνωστό υπεροπτικό ΒΠ στυλάκι σε όλα τα αγελαδινά βλέμματα. Χάιλαιτ ο πορτιέρης στην είσοδο της πολυκατοικίας που απομάκρυνε τους αλήτες και το φωτορυθμικό με τον καπνοπαραγωγό που απομάκρυναν επιληπτικούς και ασθματικούς. Κάτσαμε για ένα τέταρτο και γυρίσαμε πάλι σπίτι μου όπου κοιμηθήκαμε στην ταράτσα.

Το πρώι λοιπόν τύλιγα το sleeping bag και συνειδητοποίησα ότι:

α) τελείωσε το καλοκαίρι (τουλάχιστον για μένα)

β) ήταν το προτελευταίο ξένοιαστο καλοκαίρι μου μιας και του παραχρόνου τέτοια εποχή θα ψάχνω για δουλεια

Με έπιασε πανικός. Θέλω να καταλήξω στο ότι πέραν του ότι φέτος το καλοκαίρι πέρασα καλά, το να είσαι 18 είναι ΣΚΑΤΑ!

• Παιδιά που έχουν γεννηθεί 10 χρόνια μετά από εσένα περπατάνε και ξέρουν πόσο κάνει 2+2
• Έχουν βγει 3 γενιές Πόκεμον από τότε που σταμάτησες να τα παρακολουθείς
• Αρχίζεις να μην ενδιαφέρεις τους διαφημιστές όσο 2 χρόνια πριν
• Συνειδητοποιείς ότι το να αποκαλέσεις κάποιον μικρότερο Σοράγια δεν είναι προβλητικό γιατί πολύ απλά μόνο η γενιά σου έβλεπε Μαρία της Γειτονιάς
• Στο τηλέφωνο σου μιλάνε στον πληθυντικό.
• Το να σνιφάρεις άχνη από λουκουμαδάκια μέσα στο πλοίο δεν είναι χαριτωμένο αλλά αιτία σύλληψης
• Στο ταξί δεν φοβάσαι μην σου κλέψουν τα όργανα αλλά μην σου την πέσουν
• Πηγαίνεις σε παθολόγο μόνος σου και όχι σε παιδίατρο με τη μαμά σου
• Χρησιμοποιείς Skype, Gmail, Chrome και όχι MSN, Hotmail, Mozilla
• Καμιά φορά έχεις δίκιο όταν μαλώνεις με τους γονείς σου
• Οι γείτονες σου πιάνουν πεντάλεπτη συζήτηση στο ασανσέρ και δεν περιορίζονται στο «Τι κάνεις αγοράκι μου; Πω πω, πως μεγάλωσες. Η μαμά καλά;»
• Αν σε πιάσουν να κάνεις μπάνιο σε ξένη πισίνα φωνάζουν την αστυνομία και όχι τη μαμά σου

Αλλά το κυριότερο, έχεις (ή τουλάχιστον έχω) άγχος.