Την περασμένη Παρασκευή πέθανε ο καλύτερος φίλος μου, ο Δημήτρης. Είχε την χειρότερη μορφή λευχαιμίας, έφυγε απ την ζωή μετά από τρεις μήνες.Όταν την Κυριακή επέστρεψα απ την κηδεία, έβαλα μερικά κομμάτια της Bjork. Ήταν απ τις αγαπημένες του, αν και δεν νομίζω να του άρεσε τόσο η μουσική της, υποθέτω ότι έβρισκε σε αυτή κάτι το εξωπραγματικό, όπως ήταν και ο ίδιος.Μερικές φορές τον κορόιδευα, του έλεγα «είσαι ο μοναδικός άνθρωπος στην Αθήνα που ακούει Love radio και του αρέσει η Bjork». Δεν μου απαντούσε, ανασήκωνε βαριεστημένα τους ώμους σαν να μου έλεγε «έτσι είμαι τι θες να κάνω».
Πέντε μέρες μετά τον θάνατο του και προσπαθώ ακόμα να χειριστώ το πένθος μου. Με βοηθάει η δουλειά. Είναι ένα ουδέτερο μέρος, με ανθρώπους που δεν τον γνώριζαν, δεν έμαθαν ποτέ για την τρίμηνη περιπέτεια του, σχεδόν χάρηκα που η κηδεία έγινε Κυριακή και όχι Δευτέρα και δεν αναγκάστηκα να λείψω δίνοντας εξηγήσεις.
Στην Αθήνα τον θυμίζουν τα πάντα. Θα περάσει καιρός για ναδιασχίσω την Αχαρνών, περνώντας έξω απ το σπίτι του, να ανέβω στο Λόφο του Στρέφη όπου βρισκόταν το αγαπημένο μας Decadence, να πάω για φαγητό στο Φίλεμα ή να δω την στάση «Σίδερα» στο Χαλάνδρι που ένα βράδυ κατεβήκαμε πιωμένοι, ξεχνώντας τα σουβλάκια στο ταξί.
Μαζί με τον Δημήτρη την Κυριακή κηδεύτηκαν και εκατοντάδες μικρά pop κομματάκια του εαυτού μου, των τελευταίων είκοσι χρόνων. Ιστορίες απ το παρελθόν που για να αποκτήσουν την ίδια δυναμική στο παρόν, πρέπει να ειπωθούν και από τους δυο πρωταγωνιστές. Το να ξετυλίγεις το νήμα μόνος σου, δεν έχει νόημα.Το κατάλαβα πριν λίγο διαβάζοντας την στήλη «Οι Αθηναίοι» με τον απολαυστικό κύριο Μπάτμαν στην έντυπη Lifo.
Πριν χρόνια είχα πάει μαζί του για πρώτη φορά στο μπαρ. Είναι ίσως η νύχτα που έχουμε ανακαλέσει τις περισσότερες φορές στις συζητήσεις μας.Από την άφιξη μας με το ταξί που έψαχνε το μπαρ(«Δεν γράφει Μπάτμαν είναι μια διαφήμιση μπύρας έξω απ το μπαρ») μέχρι το διάλογο με τον dj-ιδιοκτήτη.
Ο Δημήτρης μετά από τρία ποτά του είχε ζητήσει το «Αυτή η νύχτα μένει» απ την ομώνυμη ταινία, λέγοντας μόνο τον τίτλο, χωρίς να σκεφτεί ότι υπάρχει ομώνυμο κομμάτι του Καζαντζίδη.«Στελάρας» του λέει και μετά από πέντε λεπτά ακούγεται το «Αυτή η νύχτα μένει» απ τον Στέλιο Καζαντζίδη. Μας είχε φανεί τόσο αστείο. Προσπαθούσαμε να πνίξουμε τα γέλια μας ανάμεσα σε μεθυσμένους θαμώνες που το τραγουδούσαν με κλειστά τα μάτια.
Όταν διάβασα την στήλη ήθελα να τον πάρω τηλέφωνο, να ξαναπούμε τα ίδια και τα ίδια για τη συγκεκριμένη νύχτα με αυτές τις λεπτομέρειες που μόνο οι φίλοι, δεν βαριούνται να συζητούνΈφυγε σε μια εποχή που τον είχα ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Όταν όλα γύρω μας καταρρέουν, προσπαθούμε να κρατηθούμε από ανθρώπους που νοιάζονται πραγματικά για εμάς.Δεν είναι ότι δεν έχω άλλους φίλους αλλά ο κολλητός πάντα είναι ένας. Τουλάχιστον είμαι τυχερός που τελευταία είκοσι χρόνια, είχα τον Δημήτρη.
σχόλια