«Μα δεν πείραζε, ο δρόμος είναι ζωή».

«Σαλ, Σαλ βλέπεις εδώ γεννήθηκα, σκέψου! Οι άνθρωποι αλλάζουν, τρώνε, τα χρόνια διαδέχονται τα χρόνια, και με κάθε φαγητό αλλάζουν. Ει! Κοίταξε!». Ήταν τόσο αναστατωμένος που με έκανε να κλάψω. Που θα μας οδηγήσουν όλα αυτά; Οι τουρίστες επέμειναν να οδηγήσουν το υπόλοιπο του δρόμου ως το Ντένβερ.

Σύμφωνοι, δεν μας ένοιαζε. Καθίσαμε πίσω και μιλούσαμε. Αλλά το πρωί κουράστηκαν και πήρε ο Ντήν το τιμόνι μέσα στην έρημο, του ανατολικού Κολοράντο, στο Κρέηγκ. Περάσαμε το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας σκαρφαλώνοντας, προσεχτικά, το στενό του Στρόουμπερυ, στη Γιούτα, και χάσαμε πολύ χρόνο. Αποκοιμήθηκαν. Ο Ντήν ρίχτηκε κατευθείαν πάνω στο κραταίο τείχος του Μπέρταουντ Πάς που υψωνόταν εκατό μίλια πιο πέρα, πάνω στη σκεπή του κόσμου, ένα τρομερό στενό του Γιβραλτάρ σκεπασμένο με σύννεφα.

Πέρασε το στενό του Μπέρταουντ σαν χρυσόμυγα, το ίδιο και το Τιχατσάπι, με σβησμένη τη μηχανή και χωρίς επιτάχυνση, ξεπερνώντας τους πάντες χωρίς να κόψει ούτε μια στιγμή το ρυθμό που τα ίδια τα βουνά του επέβαλαν, μέχρις ότου ανακαλύψαμε και πάλι τη μεγάλη καυτή πεδιάδα του Ντένβερ- κι ο Ντήν ήταν σπίτι του.

Οι άνθρωποι μας κατέβασαν με μεγάλη και ηλίθια ανακούφιση στη γωνία της 27^ης οδού και της Φέντεραλ. Τα ξεπατωμένα μπαγκάζια μας ήταν και πάλι σωριασμένα στο πεζοδρόμιο, είχαμε ακόμα να κάνουμε πολύ δρόμο. Μα δεν πείραζε, ο δρόμος είναι ζωή.

*

Στο Sunglasses at night σήμερα το πρωί είδα φωτογραφίες απ το blog του γάλλου σχεδιαστή Hedi Slimane. Οι εικόνες του απ την Αμερική μου έφεραν στο μυαλό, αποσπάσματα απ το Οn the road του Κέρουακ.Κατέβασα απ την βιβλιοθήκη το βιβλίο και έψαξα για τα αγαπημένα αποσπάσματα που είχα υπογραμμίσει.Αυτό είναι ένα από αυτά. Οι εικόνες ενός γάλλου σχεδιαστή απ το 2011 με ταλέντο στη φωτογραφία, μπλέκονται με τις λέξεις ενός συγγραφέα απ την δεκαετία του πενήντα.Το ίντερνετ και το χαρτί είναι οι γονείς και εμείς τα «υπέρτατα όντα» που κινούμε τα νήματα. Δίκτυο σε αγαπώ.