Battle Royale του Kinji Fukasaku, 2000, Ιαπωνία, 114’
Τώρα μάλιστα. Ήρθε η ώρα να μοιραστώ κάτι πολύ προσωπικό μου με τους αναγνώστες μου και, τρόπον τινά, να γυρίσω πίσω στα χρόνια που ξεκίναγα να ανακαλύπτω τον κινηματογράφο. Στη Β΄ Γυμνασίου, κάθε φορά που τελούσα την ιερή επίσκεψη στο βίντεοκλάμπ έπαιρνα όλα τα δωρεάν περιοδικά με τίτλους ταινιών που η εκάστοτε εταιρία εξέδιδε κάθε μήνα. Μια μέρα τα μάτια μου έπεσαν πάνω στο εξώφυλλο αυτής και αντί για υπόθεση είχε κάτι σαν πίνακα πληροφοριών για στρατιωτική αποστολή, ενώ ταυτόχρονα την περιέγραφε ως άρρωστη και βίαιη. Μια από τις επόμενες μέρες πέτυχα έναν μαθητή μεγαλύτερης τάξης να πηγαίνει σπίτι του κρατώντας τη βιντεοκασσέτα του Battle Royale. Να’ τανε η ζήλια ψώρα, δεν κρατήθηκα πολύ καιρό, ήρθε η στιγμή που το ενοικίασα και εγώ για να δω αν τηρεί την υπόσχεση του λουτρού αίματος που η περιγραφή τόσο γλαφυρά μας έδινε.
Παραδόξως, αυτό που με έδεσε συναισθηματικά μαζί της δεν ήταν η βία, που ανταποκρινόταν στον τότε αναπτυσσόμενο ψυχισμό μου. Τα διλήμματα που έθετε μέσα μου, ο παραλογισμός της υποθέσεως, καθώς και το όλο κλίμα απομόνωσης και επιβίωσης που δινόταν άπλετο όσο το DVD στριφογύρναγε ήταν αυτά που την έκαναν να καρφωθεί στην καρδιά μου.
Η υπόθεση (για όσους δεν έχουν επαφή γιατί με τα χρόνια απέκτησε όλο και περισσότερους οπαδούς) είναι η εξής: στην αρχή του 2000 οι κοινωνικές εξελίξεις παίρνουν την κατιούσα με μεγάλη ταχύτητα, πράγμα που έχει ως άμεσο αντίκτυπο την επέκταση του χάσματος των γενεών και, ως εκ τούτου, την παντελή έλλειψη εμπιστοσύνης από μέρους των παιδιών στους ενήλικες. Μια τάξη ενός σχολείου ξεκινάει για να πάει την τόσο αναμενόμενη πολυήμερη εκδρομή. Ξαφνικά όλοι πέφτουν σε βαθύ ύπνο, για να ξυπνήσουν μέσα σε μια τάξη που αιφνιδίως γεμίζει με στρατιώτες…
Η εκδρομή ήταν ένας φενακισμός για τη συμμετοχή της τάξης στο κυβερνητικό πρόγραμμα Battle Royale. Τι προβλέπει αυτό? Τριήμερη αλληλοσφαγή μιας μαθητικής τάξης σε ένα νησί μέχρι την επιβίωση μόνο ενός ατόμου, με τυχαία όπλα που δίνονται στους διαγωνιζόμενους. Αν περάσουν οι μέρες και έχουν μείνει παραπάνω από έναν μαθητές, τότε όλοι οι εναπομείναντες πεθαίνουν μέσω της εκρήξεως των ειδικών κολάρων εντοπισμού που τους έχουν φορεθεί, αποτρέποντας έτσι και την δραπέτευσή τους από το νησί. Ο πρωταγωνιστής, Shuuya, αφού πρώτα δει τον κολλητό του, Nobu, να δολοφονείται από τον πρώην δάσκαλο της τάξης (ο Takeshi Kitano σε έναν ρόλο εκπληκτικά σαδιστικό), μαζί με το φλέρτ του Nobu, την Noriko, αρχίζουν να σχεδιάζουν την επιβίωση και τη διαφυγή τους. Έλα μου, όμως που η πλειοψηφία της τάξης παίζει για να κερδίσει…
Τα διλήμματα προφανή: αν βρισκόσουν σε παρόμοια κατάσταση, θα’ χες τα κότσια να σκοτώσεις τους φίλους σου για να επιβιώσεις? Και αν όχι, τι θα έκανες? Θα προσπαθούσες να λογικέψεις τους πάντες για να στραφούν ενάντια στο δυνάστη ή θα τα παρατούσες (πολλοί αυτοκτονούν από την αρχή του παιχνιδιού)? Πες ότι προσπαθείς το πρώτο, που ξέρεις ποιόν μπορείς να εμπιστευτείς? Και πόσο καιρό θα παραμείνεις λογικός και προσηλωμένος βλέποντας τους σχολικούς συνοδοιπόρους σου να πεθαίνουν ο ένας μετά τον άλλον?
Οι χαρακτήρες ποικίλουν. Ο Shuuya είδε τον πατέρα του να κρεμιέται και από τότε προσπαθεί να είναι η φωνή της λογικής. Η Noriko ήταν θύμα ακατάσχετου νταϊλικιού από τις συμμαθήτριές της. Η Mitsuko είναι η femme-fatale που χρησιμοποιεί τη γοητεία της για να κερδίσει το παιχνίδι. Οι δυο νεόφερτοι, ο Kawada και ο Kiriyama δεν είναι σε καμία περίπτωση άξιοι εμπιστοσύνης. Ο Mimura προσπαθεί να χακάρει το πρόγραμμα ώστε να διευκολύνει την απόδραση όλων με την παρέα του. Ο Sugimura τριγυρνάει το νησί ψάχνοντας την Kotohiki για να ξεκαθαρίσει κάποιους λογαριασμούς μαζί της. Αλλά όλοι με κάποιον τρόπο θα συναντηθούν και θα αλληλεπιδράσουν. Τα αποτελέσματα, ως επί το πλείστον, θα είναι υγρά και κόκκινα.
Και εδώ είναι η δύναμη της ταινίας. Όχι το αίμα που προσφέρει, αλλά η απέχθεια προς αυτό μέσω των παράλογων συνθηκών κάτω από τις οποίες χύνεται. Οι ενήλικες, σε κρίση μίσους προς τα τέκνα τους, τα καθοδηγούν σε μια αιματοχυσία που, με τη λογική του άριου, θα επιβιώσει ο δυνατότερος και θα τύχει εμπιστοσύνης και αποδοχής από τον κόσμο των ενηλίκων. Οι σκηνές που γίνεται η καταμέτρηση των νεκρών μέσα από ηχεία με τη συνοδεία κλασσικής μουσικής (Strauss, Schubert και Bach) αφήνουν τον θεατή να λυπάται για τη μοίρα των χαμένων παιδιών και τον οδηγούν σε συναισθηματική κορύφωση όσο κυλάει η ταινία. Ο σκοπός της ταινίας είναι να τραντάξει τα θεμέλια του θρίλερ και το κτίσμα του, όντως, σείεται συθέμελα.
Θυμάμαι επιπλέον ότι την ίδια ημέρα που το έβαλα να παίξει το διέκοψα κοντά στο τέλος γιατί πήγαμε με τη μητέρα μου και μια φίλη της να δούμε το Monster στο Τριανόν (η μεγάλη μου είσοδος στον πιο «κουλτουρέ» κινηματογράφο). Για δύο λόγους ανυπομονούσα να γυρίσω σπίτι. Για να φάω σουβλάκια (ναι, ώρες-ώρες γίνεται εμφανές το πόσο κοιλιόδουλος ήμουν/είμαι) και για να δω που θα καταλήξει αυτή η παρανοϊκή σφαγή. Και όταν ανέφερα στη φίλη της μητρός την ταινία και η μήτηρ γέλασε ειρωνικά με την περιγραφή της υποθέσεως, αποστομώθηκε με την απάντηση της φίλης της: «Με τον Κιτάνο ε? Αριστουργηματική».
Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και δείτε την. Έχει τέτοια άνεση στον ελιγμό της που δεν δυσκολεύεται να κερδίσει και τον πιο απαιτητικό σινεφίλ, αλλά και τον περιστασιακό επισκέπτη της 7ης Τέχνης. Είναι το τελευταίο, ίσως προπύργιο της ανθρωπιάς, που μέρα με τη μέρα δείχνει να την σκαπουλάρει. Και αν σας αρέσει, διαβάστε και τη νουβέλα και το manga, στο οποίο αναλύονται διεξοδικά και τα 42 παιδιά του τμήματος, ενώ παρουσιάζει και διάφορες αλλαγές στην πλοκή. Και δείτε και το sequel, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν φτάνει το πρώτο, αλλά είναι τουλάχιστον αξιοπρεπές. Στα βιντεοκλάμπ από την Προοπτική.
σχόλια