Pacman, παλιές κασέτες, wayfarers, η δολοφονία του John
Lennon, walkmans, Madonna, synthesizer, Star Trek, ρολόγια
Swatch και κύβος του ρούμπικ. Αναμφισβήτητα, η δεκαετία του
ογδόντα ζει σε αυτές τις λέξεις, η δεκαετία των τέλειων κοιλιακών,
του αψυχολόγητου χτενίσματος, του υπεργαλαξιακού ντυσίματος και
της αποθέωσης του «απ’όλα». Τριάντα χρόνια πίσω, φαίνεται πως η
εν λόγω περίοδος αποτελεί μία γλυκιά (και λίγο κιτς) ανάμνηση. Ή
μήπως όχι;
Η αλήθεια είναι πως είμαι παιδί των ’90s. Ακριβέστερα, είμαι
παιδί του μιλένιουμ γιατί στα 5 μου η έννοια «κουλτούρα»
περιοριζόταν στην ποικιλία των δημητριακών μου και σε έναν δίσκο
των backstreet boys. Παρ’όλα αυτά, τις σχέσεις μου με τα ‘80s
έρχονται να χτίσουν οι τάσεις του σήμερα και αν δεν καταλαβαίνεις
αγαπητέ hipster τι εννοώ, θα μιλήσω ανοιχτά. Δεν χρειάστηκαν
παραπάνω από 3 ταινίες αυτής της «απ’όλα» δεκαετίας για να
καταλάβω ότι η κοινωνία του σήμερα τείνει να γυρίσει πίσω ή
τουλάχιστον να αναθερμάνει τις σχέσεις της με το παρελθόν.
Δεν είναι τυχαίο που πλέον βουτάω στα φοιτητικά ρούχα της
μαμάς και νιώθω ότι βρίσκομαι στο showroom του Topshop ή το ότι
οι πωλήσεις των Nintendo στο ebay βρίσκονται στον θεό. Ανεξίτηλα
κομμάτια του Michael Jackson και των Cutting Crew παίζουν ακόμα
στο ραδιόφωνο και τα Wayfarers απλά δεν θα φύγουν ποτέ από τη
μόδα (παραδέξου το). Έντρομη παρακολούθησα και την ανάκαμψη
του Nerd Look, απόδειξη του ότι “Ο Θεός για όλους έχει” με
πουκαμισάκια κλειστά ως το πηγούνι, wayfarers μυωπίας (ας μην
ξεχνιόμαστε) και παντελονάκι σε χρώμα που παραπέμπει σε
τραπεζάκι σημύδας του IKEA.
Ωστόσο, η ψαγμένη κουλτούρα του 21ου αιώνα καίγεται να
φέρει πίσω την παρέα του Breakfast Club ξεχνόντας να διαβάσει τα
ψιλά γράμματα: τα ‘80s (και κάθε περίοδος άλλωστε) δεν αποτελούν
μόνο μία εικόνα, είναι ένας τρόπος ζωής ο οποίος κάθε άλλο παρά
ομοιότητες παρουσιάζει με τον σημερινό. Ποιός έφηβος θα
καταστρώσει κοπάνα κλίμακας επιχείρησης «Ocean’s Eleven” για να
πάει σε μουσείο και να κάνει μπάνιο σε πισίνα με παρέα ένα
boombox και oreos? Οι διαφορές του τότε λυνόντουσαν με καυγά
και καλοστημένες φάρσες, σήμερα αρκεί το αποφασιστικό “block”
στο facebook. Για να βγεις τότε το Σαββατόβραδο και να σε
προσέξουν, αγαπητέ hipster, έπρεπε να ξέρεις να χορεύεις και να
περνάς καλά, όχι να κρατάς το ποτό σου και να γνωρίζεις ποιο είναι
το “καλό” σου προφίλ για να βγεις φωτογραφίες.
Αυτή η κοινωνία που αγόραζε κασέτες, μεγάλωσε με το MTV,
γνώρισε τον Michael Jackson πριν ξεβάψει και ερωτεύτηκε τις
κινήσεις του Patrick Swayze (τις κινήσεις του, sure) είναι το δίχως
άλλο ανεπανάληπτη. Δεν μπορούμε να γίνουμε Bueller στη θέση του
Bueller. Μπορούμε όμως να γίνουμε λίγο πιο αυθεντικοί, λίγο πιο
αυθόρμητοι και να μαζέψουμε αρκετό θράσος ώστε μία μέρα, να
κρατήσουμε ψηλά το iPod και τα ηχεία μας και να αφιερώσουμε και
εμείς ένα τραγούδι.
Η Jeanne σπουδάζει αρχιτεκτονική. Ο Sartorialist κάποια στιγμή θα την σταματήσει στο δρόμο. Απολαυστικές φωτογραφίες της καθημερινότητας της, ταξίδια, βόλτες, περίεργα mixtapes και φωτεινά δωμάτια στο blog της Stuck in a dumb daze
σχόλια