Ο κόσμος του Morrissey είναι γεματος από αυτά που μας ακολουθούν, και αυτό κάνει το κοινό του τόσο αφοσιωμένο.
Κάποτε νομιζα πως θέλω να έχω λεφτά απλά και μόνο για να ταξιδεύω και να τον ακολουθώ σε κάθε του περιοδεία.
Την πρώτη φορά ταξίδεψα πολλά χιλιόμετρα, άυπνος. Xρειάστηκε να πάρω μέρες άδεια από την δουλειά μου, να δανειστώ λεφτά και να κάνω τηλεφωνήματα σε όλους τους φίλους μέχρι να αρχίσει η συναυλία, για να σταματήσω να σκέφτομαι ότι θα πάθω καρδιά και δεν θα προλάβω να τον δω.
Καθόμασταν μόνοι από το μεσημέρι, κάτω από τον ήλιο, ώρες πριν ανοίξουν οι πόρτες και αυτό μας έκανε ξεχωριστούς. Εσύ τον είχες ξαναδεί, αλλά αυτό δεν άλλαζε τίποτα. Το συγκρότημα του έκανε sound check και όσο ακούγαμε τις νότες του November Spawned A Monster, δυο παιδιά δίπλα μας κουνούσαν τα λουλούδια που είχαν φέρει μαζί τους.
Την δεύτερη φορά ήταν το ίδιο, μόνο που τότε μου έδωσε ένα λουλούδι και αυτό ξεκαθάρισε την σχέση μας, γιατί πάντα πίστευα πως μπορεί να καταλάβει, με έναν μαγικό τρόπο...
Εκεί γνώρισα ένα όμορφο παιδί από την Κωνσταντινούπολη που είχε έρθει μόνο για αυτό το βράδυ. Με πλησίασε στο τέλος της συναυλίας, μου έδωσε ένα κομμάτι από το μαύρο πουκάμισο του Morrissey και μου χαμογέλασε. Είχε δει νωρίτερα όλο αυτόν τον κόσμο να πέφτει πάνω μου για να αρπάξει το πουκάμισο που είχα πιασει, εμένα τρομαγμένο, και πίστευε πως αυτό ήταν άδικο. Έτσι και πήγε σε έναν από αυτούς και πήρε ένα μικρό κομμάτι για να με κάνει μάλλον να αισθανθώ καλύτερα.
Ηρθαν κι άλλες φορές, όλες ξεχωριστές με τον τρόπο τους, μέχρι την στιγμή που πήγαμε και πάλι μαζί.
Από το απόγευμα. Μόνοι μας, μέσα Νοέμβρη να αγκαλιαζόμαστε μήπως και ζεσταθούμε.
Αυτός σε γνώρισε και σε χαιρέτισε, έγω έβαλα τα κλάμματα σαν μικρό παιδί, και όταν σου χάρισε το πουκάμισο του, θυμήθηκα εκείνο το παιδί από την Κωνσταντινούπολη, που με είχε βοηθήσει.
Ο Morrissey βγήκε ξανά στην σκηνή, φορώντας ένα πουκάμισο μπλε και τότε σου είπα πως αυτό είνα για μένα.
Και μετά ήρθαν οι έρωτες που άλλαξαν τις ζωές μας. Όλα φαινόταν όμορφα εκείνα τα απογεύματα, όταν πιανόμασταν από τις λέξεις του και κρύβαμε τα μυστικά μας στο μακρύ του πιγούνι. Μέχρι που τα μυστικά γίναν αλήθεια, και ολα όσα κάναμε, μπερδεύοταν με αυτά που είχε πει.
Και έτσι όπως έφυγε εκείνο το αγόρι από την ζωή σου, έτσι σταμάτησες να τακτοποιείς τα cd του στην βιβλιοθήκη σου. Κατεβάσαμε τις αφίσσες και κόψαμε τα τσουλούφια. Και η τελευταία φορά που γέλασα μαζί του ήταν σε ένα κρεβάτι και μια αγκαλιά. Και όταν με ρώτησε γιατί, τυλίχτηκα ακόμη πιο σφιχτά σε αυτή την αγκαλια και ψιθύρισα "I Know It's Over, and it never really began but in my heart it was so real". Εκείνο το βράδυ τελείωνε κάτι που μόλις είχε αρχίσει, και εγώ το ήξερα. Όπως επίσης ήξερα ότι δεν θα έχω που αλλού να πάω μετά από αυτό.
Και ήρθε καλοκαίρι, και εγώ βρέθηκα στο Βερολίνο να κάνω μόνος μου βόλτες στους δρόμους, μέχρι που τον είδα μπροστά μου να με κοιτάζει έτοιμος να χάσω την ισορροπία μου. Θυμήθηκα μια κριτική του Κωνσταντίνου Βήτα σε ένα 01, να γράφει "παλιότερα αν μας έλεγε να πηδήξουμε από μια γέφυρα, θα το κάναμε ευχαρίστως", γύρισα την πλάτη και έφυγα. Και μετά σου έστειλα μήνυμα να σου το πω. Και όταν γύρισα πίσω, έβαλα τα ρούχα μου στην ντουλάπα, και είδα μπροστά μου εκείνο το μπλέ πουκάμισο.
Ποτέ δεν τα φορέσαμε μαζί.
Και νομίζω πως και εσύ σταμάτησες να το φοράς τελευταία.
(Την τελετάια φορά που ήρθα στο σπίτι σου, κοιτώντας αυτό το κάδρο με τον Morrissey να προσπαθεί να τελειώσει το παζλ, αποφάσισα πως έτσι θα είναι για πάντα. Για μας τους δύο).
σχόλια