Δευτέρα, στην δουλειά
Ένα τεράστιο κύμα τεστοστερόνης ανεβαίνει προς τα πάνω. Σφίγγω την γροθιά μου, μέσα στην τσέπη της φόρμας. Την επόμενη φορά που θα με ρωτήσει αυτή η ξανθιά ποια είναι η διαφορά τρικέφαλου με τετρακέφαλου, θα τις βάλω την λευκή πετσέτα μέσα στο στόμα. Ας απαντήσω προς το παρόν, σαν σπασίκλας.
Δευτέρα απόγευμα, στο μάθημα της γιόγκα.
Έχω τόση ένταση τις τελευταίες εβδομάδες. Ο δάσκαλος μου λέει ότι τα τσάκρα μου έχουν μετακινηθεί τόσο πολύ, που δεν μπορεί να τα επαναφέρει. Δεν ξέρω, η γιόγκα νόμιζα ότι θα με ηρεμήσει, αλλά κάθε φορά που χαλαρώνουμε και όλοι βλέπουν το λιβάδι με τις ανεμώνες, εγώ μπροστά μου έχω το κεφάλι του Χειμωνέτου, κρεμασμένο στον τοίχο.
Ύστερα λέω ψέματα, ότι και εγώ βλέπω τις ανεμώνες, και μετά η ένταση επανέρχεται και πήγα δεν πήγα στο μάθημα της γιόγκα το ίδιο κάνει.
Τρίτη, κάνοντας μασάζ σε ένα διαγωνιζόμενο.
Έχω μια φαντασίωση καθώς περνάω το χέρι μου, πάνω απ την λιπόσαρκη πλάτη του. Είμαι παλαιστής Σούμο και κάθε φορά που αυτός ο τύπος εμφανίζεται για να το κουράρω, «σκάω» πάνω στην πλάτη του και φωνάζω «Ήρθαν επιτέλους τα κόκαλα στην θέση τους;». Εκείνος με ικετευτικό ύφος, μου λέει «Ναι, ναι σας παρακαλώ δεν θα ξανάρθω». Σηκώνεται και φεύγει τρέχοντας.
Τετάρτη, στο ασανσέρ του σταθμού. Κοιτώντας το είδωλο μου στον καθρέφτη.
Ώρες, ώρες θυμίζω τον ήρωα του Ταξιτζή. Είναι τυχαίο το ότι χθες βράδυ ξαναείδα την ταινία; Κάθε φορά που ένας διαγωνιζόμενος με αποκαλεί «αφανή ήρωα» ή ακόμα χειρότερα λέει το «με τη βοήθεια του φυσιοθεραπευτή τα κατάφέρα»θέλω να ορμήσω μέσα στο στούντιο, και να φωνάξω «Είμαι ήρωας με όλους εσάς, που έχω μπλέξει. Είμαι ήρωας γιατί ακούω την μουρμούρα σου. Είμαι ήρωας γιατί έφαγες μια τούμπα και κάνεις λες και γύρισες απ το Βιετνάμ. Είμαι ήρωας γιατί για χάρη σου ξαναθυμάμαι, ότι έμαθα στο Lower επειδή μιλάς ελληνικά Παπαρίζου. Δεν είμαι αφανής, είμαι εδώ με σάρκα και οστά».
Πέμπτη, στο μάθημα της γιόγκα.
Σήμερα κατάφερα να δω και εγώ τις ανεμώνες. Είπα την αλήθεια. Μόνο που όταν τελικά βγήκα απ το χωράφι, άκουσα την φωνή του Κωστάλα. Βγήκα αμέσως απ το ωραίο τριπάκι, που είχα μπει και έγινα κατακόκκινος και άρχισε το τρέμουλο. Η φωνή του με επαναφέρει στην παιδική μου ηλικία(σ. σ κλείνω τον ήχο όταν μιλάει στο σόου), τότε που έτρωγα κόκκινα αυγά την Μεγάλη Παρασκευή και η μαμά έλεγε ποιος το έφαγε και εγώ έδειχνα τον αδερφό μου. Έχω γίνει ρεζίλι σήμερα, όλοι είναι από πάνω μου και με ρωτάνε αν είμαι καλά.
Παρασκευή στην δουλειά.
Ο Πέτρος Κωστόπουλος είναι πιασμένος απ τα μαθήματα κοιλιακών που κάνει. Ήρθε να τον κουράρουμε. Αγγίζω τον άνθρωπο που μας έμαθε πώς να βρίσκουμε το σημείο G, μια κρύα νύχτα του Δεκέμβρη, στις όχθες μια σκοτεινής λίμνης, όταν έχει Πανσέληνο. Θεέ μου αυτός ο άνθρωπος έβλεπε το Twilight, δεκαετίες πριν βγει στη μεγάλη οθόνη! Όταν με χαιρετά, με χειραψία στιβαρή, αντάξια ενός μεγάλου άντρα, έχω την εντύπωση ότι κέρδισα ένα μετάλλιο ανδρείας.
Σάββατο πρωί στο κρεβάτι, ξυπνώντας ιδρωμένος από εφιάλτη.
Λίγες ώρες πριν την τελική πρόβα, έχω εφιάλτες. Σήμερα είδα κάτι πολύ τρομακτικό. Ήμουν ντυμένος με ριγέ κουστούμι, κόκκινο παπιγιόν και μπερέ. Καθόμουν στις πρώτες σειρές μιας αίθουσας, στους τοίχους της οποίας υπήρχαν ίδια πορτραίτα του Μίνωα Κυριακού, σε διαφορετικά χρώματα σαν να τα είχε φτιάξει ο Άντι Γουόρχολ ένα πράγμα.
Τα κοιτούσα εκστασιασμένος, χωρίς να έχω ιδέα από τέχνη. Κάποια στιγμή η πόρτα ανοίγει και μπαίνει μέσα η Μαρί Κυριακού. Ήταν εκνευρισμένη, δεν ξέρω γιατί. Ήρθε φουριόζα προς το μέρος μου, και άρχισε να φωνάζει «Δεν μπορεί να θαυμάζεις αυτά, και να μην έχει διαβάσει τον Μαίκ τον Φασολάκι. Θα σε γαργαλήσω!». Και ξεκίνησε να με γαργαλάει κάτω απ τα πορτραίτα του Μίνωα Κυριακού. Εγώ γελούσα και τις έλεγα: «Σταμάτα σε παρακαλώ, θα το διαβάσω!». Κάποια στιγμή σταμάτησε και μου φώναξε «Απολύεσαι!». Ξύπνησα ιδρωμένος.
Κυριακή, παρακολουθώντας την εκπομπή, γράφοντας στο twitter.
Πόσο χαίρομαι όταν πέφτουν αυτοί του Dancing on ice. Το φυσιοθεραπευτή τους λυπάμαι #pesepounasepareipese
σχόλια