Πείτε μας κάποια πράγματα για την παράσταση και τη συνεργασία σας με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου...
Μαρία: Η παράσταση φτιάχτηκε πέρσι τέτοιο καιρό στην Αθήνα, στο θέατρο του Νέου Κόσμου. Το έργο είναι αυτοβιογραφικό, δηλαδή τις καταστάσεις που βλέπεις τις πέρασε ο Βασίλης κατά την διάρκεια της ενηλικίωσης του. Εγώ με το Βασίλη και την Κατερίνα δουλεύω πολλά χρόνια - ήμασταν μαζί και στην σχολή, είμαστε φίλοι.
Κατερίνα: Η παράσταση είναι η διαδρομή ενός έφηβου προς την ενηλικίωση (τον υποδύεται ο Γιώργος Πυρπασόπουλος) και η Μαρία και εγώ ενσαρκώνουμε όλα τα πρόσωπα που συναντά. Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον για μας γιατί κάνουμε πολλούς ρόλους η κάθε μία - δεν πρόκειται να βαρεθούμε ποτέ, κάθε βδομάδα είναι άλλος ο αγαπημένος μας ρόλος. Εγώ τον Βασίλη τον γνώρισα στην Ικαρία και η πρώτη μας συνάντηση ήταν επαγγελματική. Με το που βρεθήκαμε εκεί στην πλατεία του χωριού, μας είπε: «Θα κάνω αύριο μια ταινία με την βιντεοκάμερα της γιαγιάς ενός φίλου μου και χρειάζομαι κορίτσια». Ήμασταν τρία κορίτσια και μας προσέλαβε κανονικά, οπότε δουλειά και φιλία ξεκίνησαν ταυτόχρονα.
Η παράσταση αγγίζει το θέμα της ενηλικίωσης. Τελικά πόσο δύσκολο είναι να ενηλικιωθεί κάποιος σήμερα;
Μαρία: Πολύ δύσκολο. Γενικώς νομίζω πως το θέμα της ενηλικίωσης, από ό,τι έχω καταλάβει μέχρι τώρα από τη ζωή, είναι κάτι που δεν τελειώνει. Δηλαδή νομίζω ότι όλη η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας να πετύχεις την ενηλικίωση ή να αποκολληθείς από την οικογένεια σου, να βρεις τη δική σου φωνή, να την αναπτύξεις, να φτιάξεις έναν κόσμο μέσα στον κόσμο αυτό, που να είναι αρκετά δικός σου. Είναι κάτι που συνεχώς εξελίσσεται και προχωράει.
Κατερίνα: Δυστυχώς η ενηλικίωση σήμερα πάει χέρι-χέρι με τη σοβαρότητα, και όταν λέω σοβαρότητα εννοώ ίσως σοβαροφάνεια, δηλαδή ότι πρέπει να τα κάνεις τα πράγματα σωστά, με τον σωστό τρόπο. Εγώ νομίζω ότι μπορεί κάποιος να ωριμάσει χωρίς να χάσει την αθωότητά του, την παιδικότητά του, τον αυθορμητισμό του, ότι η ενηλικίωση είναι μια δύναμη που την αποκτάς σιγά-σιγά και δεν έχει να κάνει μόνο με τις ευθύνες. Ουσιαστικά πρέπει να ξεπεράσεις τα λάθη που κάνανε οι προηγούμενοι - πρέπει να βρεις το δικό σου τρόπο να υπάρξεις χωρίς όμως να γίνεις σοβαροφανής. Για μένα ένας ενήλικας είναι ένας άνθρωπος που είναι χαρούμενος και όχι δυστυχισμένος.
Ποιος πιστεύετε ότι πρέπει να είναι ο ρόλος του θεάτρου στην σημερινή κατάσταση;
Μαρία: Πιστεύω ότι το θέατρο δεν είναι για να απαντάει σε πράγματα, εμένα δεν μου αρέσουν τα πράγματα που έχουν κάποιο ηθικό δίδαγμα ή μου λένε τι να κάνω. Μου αρέσουν τα πράγματα που μου δημιουργούν ερωτήσεις. Ας πούμε σε σχέση με το έργο, αν κάποιος δει την παράσταση και μετά αναρωτηθεί «πώς μεγάλωσα εγώ;» ή «μεγάλωσα;» ή «υπάρχει αληθινή αγάπη;» ή «τη βρήκα;» νομίζω τότε ότι η τέχνη πετυχαίνει το στόχο της - δηλαδή επικοινωνεί.
Κατερίνα: Αν το θέατρο σε κάνει να ξεχαστείς για μιάμιση ώρα, έχει καταφέρει τον αρχικό του στόχο. Αν σε κάνει να μαγευτείς έχει καταφέρει και τον δεύτερο, αν μάλιστα σε κάνει να ταυτιστείς με τον ήρωα και την ιστορία έχει καταφέρει και τον τρίτο. Πολλά πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα, τώρα δεν τα έχουμε. Αλλά το θέατρο συνεχίζει, ως μια πολιτιστική πράξη. Ο άνθρωπος το έχει ανάγκη αυτό: να βλέπει κομμάτια της ζωή του σε παράσταση με μεγεθυντικό φακό, κόντρα σε όλη αυτή τη μιζέρια, την οικονομική αναστάτωση που ζούμε όλοι μας. Είναι ένα είδος αντίστασης...
Δεν ξέρω αν το έχετε ακούσει αλλά αυτή η σαιζόν είναι η τελευταία για μια από τις πιο σημαντικές θεατρικές σκηνές της Θεσσαλονίκης, την Πειραματική Σκηνή της Τέχνης, λόγω έλλειψης πόρων. Μπορεί το θέατρο να υπάρξει σήμερα χωρίς καθόλου λεφτά;
Μαρία: Δυστυχώς και ευτυχώς μπορεί να υπάρξει. Εννοώ ότι μπορείς να κάνεις μια παράσταση με το τίποτα. Βέβαια οι άνθρωποι που παίζουν πρέπει να κάνουν μια άλλη δουλειά για να ζουν, πάντως δεν νομίζω ότι το θέατρο θα πληγεί από άποψη ποιότητας, ιδέας ή έμπνευσης - θα πληγούν οι άνθρωποι που δεν θα έχουν δουλειά.
Κατερίνα: Το θέατρο χρειάζεται κάποιον να παίζει και κάποιον να παρακολουθεί - δηλαδή κάποιον ηθοποιό και έναν θεατή. Φυσικά και είναι καλό να υπάρχουνε χρήματα για τις παραγωγές και για να πληρώνονται οι άνθρωποι που δουλεύουνε, αλλά αν το απογυμνώσεις αυτό το πράγμα από οτιδήποτε περιττό δεν χρειάζεται τίποτα άλλο εκτός από δύο ανθρώπους και έναν χώρο.
Από την άλλη με την κρίση πιστεύετε ότι μπορούν οι ηλικίες είκοσι με σαράντα να ανακουφιστούν από την πίεση που ασκεί επάνω τους η ανάγκη να είσαι "επιτυχημένος";
Μαρία: Εγώ πιστεύω ότι είναι μια ευκαιρία η κρίση, οι κρίσεις πάντα είναι μια ευκαιρία. Σου παίρνει το χαλί κάτω από τα πόδια και μένεις μετέωρος και μπορείς να δεις τον κόσμο από ψηλά. Αυτό που αρχίζω να καταλαβαίνω είναι ότι με την κρίση πέφτουν οι μάσκες, και αυτό πάλι για μένα είναι κάτι τρομακτικό και σοκαριστικό. Αλλά από την άλλη ξέρεις πού βρίσκεσαι, αν θέλεις να είσαι εκεί που είσαι, σου νομιμοποιεί κάπως την αστάθεια σου γιατί δεν μπορείς να είσαι σταθερός αν δεν υπάρχει κάτι σταθερό. Αν αυτό δεν το δεις με φόβο και το δεις σαν δυνατότητα είναι μεγάλη ευκαιρία.
Κατερίνα: Εγώ θυμάμαι όταν ήμουν δεκαπέντε χρονών τα πράγματα ήταν άνετα δηλαδή οι δυσκολίες που υπήρχαν ήταν πολυτελείς δυσκολίες. Τώρα βλέπω τους έφηβους στο δρόμο και συνειδητοποιώ ότι μεγαλώνοντας ακούνε συνέχεια το ότι η Ελλάδα θα καταστραφεί, ότι θα έρθει τρομερή φτώχεια και αναρωτιέμαι πώς είναι να μεγαλώνεις ακούγοντας όλα αυτά. Αλλά τελικά νομίζω ότι αυτή η ασφάλεια που υπήρχε αποδεικνύεται τώρα ότι ήταν ψεύτικη - ήταν ένα μαξιλάρι φανταστικό γι’ αυτό και έσκασε σαν φούσκα.
Ο Στέλιος Ράμφος σε συνέντευξή του προτείνει όλους τους νέους της Ελλάδας να φύγουν, γιατί αν μείνουν εδώ θα «αφανιστούν»...
Μαρία: Από τη μία αν ήμουν τώρα δεκαέξι χρονών νομίζω ότι μάλλον θα έφευγα. Από την άλλη όμως δεν πιστεύω ότι θα αφανιζόμουν κιόλας, δηλαδή μου φαίνεται και λίγο τρομοκρατία γιατί είναι απόλυτο και οτιδήποτε απόλυτο δεν το πιστεύω.
Κατερίνα: Νομίζω ότι δεν είναι για πέταμα αυτή η χώρα, δεν είναι για τα σκουπίδια, παρ’ ό,τι έχει πολλά προβλήματα. Από την αρχή που φτιάχτηκε αυτό το κράτος ζούμε με δανεικά, δεν είναι καινούρια ιστορία αυτή. Σίγουρα έξω υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες, απλώς νομίζω ότι αν φύγουν όλοι τώρα, θα αδειάσει η χώρα, θα τη σβήσουμε και από το χάρτη και τελείωσε!
Από την άλλη πολλοί πιστεύουν ότι όσο χειροτερεύουν τα πράγματα αυξάνεται η καλλιτεχνική έμπνευση και δημιουργικότητα...
Μαρία: Η ανασφάλεια είναι ένα πρόσφορο έδαφος για δημιουργικότητα - όταν δεν είσαι βολεμένος, δημιουργείς. Μπαίνεις σε κίνηση, σε αναγκάζει το πράγμα να κινηθείς και όταν κινείσαι κάτι θα γίνει...
Κατερίνα: Αυτό ισχύει, η μεγαλύτερη καλλιτεχνική αυθόρμητη δραστηριότητα υπάρχει στην εφηβεία όπου ένας παλιός κόσμος καταστρέφεται και φτιάχνιεται ένας καινούριος, και όταν αυτό γίνεται σε μαζική κλίμακα αυξάνεται και η δημιουργικότητα.
Πώς σας φαίνεται η Θεσσαλονίκη. Πώς είναι η καθημερινότητα σας εδώ;
Μαρία: Η Θεσσαλονίκη είναι μια ευρωπαϊκή πόλη, έχει δρόμους μεγάλους και καθαρούς, έχει όλη αυτή την παραλία τόσο καλά φτιαγμένη - στην Αθήνα δεν μπορείς να ζήσεις, είναι όλα βρώμικα, υπάρχει τρελή μιζέρια. Μπορεί να είναι αυτό του ταξιδιώτη που στην αρχή βλέπεις μόνο την επιφάνεια και σου φαίνονται όλα ωραία αλλά νομίζω ότι είμαι αντικειμενική όταν λέω ότι έχει προδιαγραφές για πόλη που μπορείς να ζήσεις όμορφα.
Κατερίνα: Στην αρχή που ήρθαμε εδώ, δεν ξέραμε τίποτα οπότε συνέχεια ζητούσαμε οδηγίες. Οι άνθρωποι ήτανε χαμογελαστοί και φιλικοί: το σκεφτόντουσαν και μας έλεγαν δυο τρεις διαδρομές για να διαλέξουμε. Επίσης αγαπώ πάρα πολύ τη θάλασσα οπότε αυτό το λιμάνι μπροστά που συνεχίζει και συνεχίζει μου κάνει απίστευτο καλό να το βλέπω. Και επίσης θα το πω: έχω πάθει πλάκα με το φαγητό. Μου αρέσει πολύ το καλό φαγητό και εδώ είναι τρόπος ζωής. Είναι μια πόλη που αναπνέεις καλύτερα. Είναι αλήθεια αυτό.
Σήμερα μια «Τεράστια Έκρηξη» θα σήμαινε την αναγέννηση ή την καταστροφή;
Μαρία: Νομίζω ότι για να γίνει μια αναγέννηση πρέπει να γίνει μια καταστροφή, νομίζω πάνε μαζί αυτά!
Κατερίνα: Μια τεράστια έκρηξη θα είναι όπως βλέπεις να πεθαίνει ένα αστέρι αλλά που μετά δημιουργείται ένα υπέροχο, μαγευτικό νεφέλωμα. Νομίζω ότι πρέπει να αντέξουμε τη μεγάλη καταστροφή για να γεννηθεί μετά ένα καινούργιο σύμπαν! Μακάρι πάντως να προλάβουμε να ζήσουμε και λίγη αναγέννηση και όχι μόνο την καταστροφή…
*Σε επόμενο ποστ: ο Γιώργος Πυρπασόπουλος.
**Το ‘ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΚΡΗΞΗ’ παίζεται στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς μέχρι τις 15 Ιανουαρίου, και μετά θα περιοδεύσει σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας.
σχόλια