Είδα μεγάλο μέρος των προχτεσινών Πρωταγωνιστών του Mega, στους οποίους ο Σταύρος Θεοδωράκης είχε καλέσει πέντε άτομα και μιλούσαν για τη φούσκα που έσκασε απότομα τα τελευταία χρόνια. Συζητήθηκαν εκτός των άλλων οι συνήθειες κάποιων (όχι όλων φυσικά) που ζούσαν σα να μην υπάρχει αύριο, που έπαιρναν κάθε λογής δάνεια χωρίς λόγο, που ξόδευαν σε σκυλάδικα, σε ακριβά αυτοκίνητα κλπ.
Δεν αποκόμισα την εντύπωση πως ήταν μια εκπομπή που εξέταζε όλα τα αίτια της κρίσης, ούτε πως κουνούσε δασκαλίστικα το δάχτυλο λέγοντας πως οι νεόπλουτοι του χρηματιστηρίου φταίνε για τα δεινά της κρίσης. Η συγκεκριμένη εκπομπή εξέταζε μία πλευρά των πραγμάτων, όπως άλλες (του ίδιου δημοσιογράφου ή/και του ίδιου καναλιού) εξέταζαν τα λάθη των πολιτικών, άλλες τα προβλήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλες το θέμα των κερδοσκόπων και του καπιταλισμού και των τραπεζών. Προχτές το θέμα ήταν συγκεκριμένο.
Κάθε τι που ακούστηκε στην εκπομπή είχε βάση; Κατά τη γνώμη μου όχι - πολλά πράγματα που φάνηκαν τραβηγμένα. Δεν είδα μεγάλη αυτοκριτική από κανέναν, ενώ διάφορες ατάκες ήταν εξοργιστικές ή/και για πολλά γέλια. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η εκπομπή ήταν για πέταμα, όπως δε σημαίνει ότι ήταν αριστούργημα.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε την απόλυτη πόλωση στην πρόσληψη (και κατανόηση, τολμώ να πω) των ειδήσεων και των απόψεων.
Κάποιος είναι ή ήρωας ή κάθαρμα. Κάτι είναι ή αλήθεια ή ψέμα. Κάποιος έφταιξε ή τελείως ή καθόλου.
Ανήκω σε μια μειοψηφία (εκτός αν είναι σιωπηλή πλειοψηφία) που θεωρεί ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Σε μερικά βέβαια είμαι απόλυτος: πχ. στα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι Χρυσαυγίτες κυνήγησαν μετανάστες προχτές στην Αθήνα και τραυμάτισαν κόσμο στο μετρό. Δεν θα πω, "κακό μεν αλλά έχουν και τα δίκια τους". Η διαλλακτικότητα και ο σκεπτικισμός δεν είναι αυτοσκοπός κι ούτε απαιτούν συμβιβαστικές, χλιαρές απόψεις για τα πάντα. Η αλήθεια ΔΕΝ είναι πάντα στη μέση. (Αλλά δεν είναι και πάντα στα άκρα!)
Όμως θαυμάζω αυτούς που νομίζουν ότι ξέρουν την Απόλυτη Αλήθεια. Σε θέματα οικονομικά, σε θέματα που έχουν συζητηθεί πίσω από κλειστές πόρτες, σε θέματα που δεν τα έχουν κατανοήσει ούτε οι άμεσα εμπλεκόμενοι: υπάρχουν οι ξερόλες με την απάντηση έτοιμη και με τις θεωρίες συνωμοσίας ήδη σχηματισμένες στο μυαλό τους. Αυτοί που αστραπιαία προσπαθούν να ταιριάξουν ό,τι συμβαίνει γύρω τους σε κουτάκια ΣΩΣΤΟΥ ή ΛΑΘΟΥΣ, να τα μετασχηματίσουν σε κάτι που να συμφωνεί με τις προαποφασισμένες απόψεις τους.
Τους θαυμάζω γιατί νιώθουν καλύτερα από μένα που είμαι μόνιμα σε αμφιβολία - και γιατί είναι πιο δημοφιλείς. Έχουν διαλέξει μια πλευρά και απολαμβάνουν την αποδοχή των 'δικών' τους. Ανήκοντας σε μια μειοψηφία που αντιμετωπίζει με ήπιο σκεπτικισμό τον κόσμο, συνήθως αντιμετωπίζω την γκρίνια όλων των πλευρών: Άπλυτος αριστερούλης για τους μεν, πληρωμένος καθεστωτικός για τους δε (σύμφωνα με τον Πάνο Καμμένο είμαι και τα δύο!).
.jpg)
Ίσως να παίζει ρόλο και το ίντερνετ που ζητά απ' τις απόψεις μας να είναι σύντομες - στο τουίτερ μέχρι μόνο 140 χαρακτήρες. Πρέπει να αποφασίσεις και να γράψεις με σαφήνεια: Δε χωρά κριτική σκέψη, ή παραδοχή άγνοιας για κάτι.
Διαβάζοντας τα τουίτς για τους προχτεσινούς Πρωταγωνιστές δεν βρήκα και πολλά για να ταυτιστώ.
Υπήρχαν δεκάδες τουίτς που έλεγαν πάνω-κάτω "σκατά στην προπαγάνδα του χουντοκάναλου" και "ΟΥΣΤ ΕΜΕΤΟΣ" και "μας λέει Κωλοέλληνες ο Σ. Θεοδωράκης, μας βρίζει ότι εμείς φταίμε για όλα" κλπ.
Και υπήρχαν και δεκάδες που έλεγαν πάνω-κάτω "οι ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ τώρα στους Πρωταγωνιστές!" και "σας τσούζει τώρα Κωλοέλληνες ε;" και "ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ ΛΕΕΙ ΑΛΗΘΕΙΑ".
Παρακολουθόντας τηλεόραση και διαβάζοντας ταυτόχρονα τα σχόλια, αναρωτιόμουν αν έβλεπα άλλη εκπομπή. Πέντε άνθρωποι που έλεγαν την (ενδιαφέρουσα ή γελοία) γνώμη τους είχαν μετατραπεί από μερικούς Drama Queens είτε στη μεγαλύτερη και Καλύτερη Απόλυτη Αποκάλυψη Αλήθειας ή στη Χειρότερη Χουντική Έμμισθη Προπαγάνδα.
Γιατί παίρνουμε τόσο σοβαρά τα πάντα; Γιατί νομίζουμε (κι εγώ ακόμα) ότι έχουμε πάντα δίκιο;
Πού έχει πάει η ψυχραιμία; Πού είναι, τελικά, η κριτική σκέψη;
-----
Μονάχα εσύ μου μένεις, μόνο ;)
σχόλια