Πριν μερικές μέρες σε ένα καλό, ελληνικό, μουσικό site δημοσιεύτηκε μια κριτική για τον δίσκο της Lana Del Rey.Για την ακρίβεια είναι ένα τιτίβισμα. Μέσα σε μόλις 140 χαρακτήρες, ο συντάκτης του κειμένου παραδέχεται ότι δεν πάτησε καν το play και βάζει στο Born to die ένα βαθμό κοντά στο μηδέν. Ύστερα σκάει στα γέλια.
Η κριτική αυτή θα μπορούσε να ήταν το λάβαρο των εγχώριων haters της τραγουδίστριας, αν όντως υπήρχαν. Φοβάμαι ότι ακόμα και στην περίπτωση της Lana Del Rey πολλοί αντιγράφουμε ακόμα και τα αισθήματα των ξένων. Όταν κάτι διχάζει, εννοείται ότι θα διαλέξουμε την αρνητική πλευρά, άλλωστε το μεσογειακό μας ταμπεραμέντο την δεδομένη στιγμή (σ. σ κρίση ίσον νεύρα) δεν επιτρέπει κάτι άλλο!
Εκτός από λάβαρο των εγχώριων haters, η κριτική αυτή άθελα της εκφράζει με το καλύτερο δυνατό τρόπο, ένα μεγάλο κομμάτι του σημερινού ψηφιακού κόσμου. Μιλάω για πράγμα που δεν γνωρίζω. Μπορώ να κρίνω το οτιδήποτε χωρίς να έχω γνώση για αυτό το οποίο μιλάω. Δεν χρειάζεται να πατήσω το play. Ποιος θα μας πάρει χαμπάρι;
Ακριβώς. Το pitchfork που μάλλον θα το πάρουν χαμπάρι, είναι και αυτό απογοητευμένο. Περίμενε περισσότερα. Του δίνει ένα 5,5 για να καταλήξει ότι τα περισσότερα τραγούδια της μοιάζουν με ψεύτικο οργασμό. Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στα δύο κριτικές; Στο ότι ο συντάκτης πάτησε το play. Στο ότι της έδωσε ακριβώς την ίδια ευκαιρία που θα έδινε στον δίσκο του Bon Iver. Στο ότι έγραψε μια αναλυτική κριτική.
Και χωρίς να έχω ακούσει τον δίσκο της τραγουδίστριας, η δική του κριτική μοιάζει περισσότερο κοντά στην πραγματικότητα. Είμαι σίγουρος ότι την ίδια γνώμη θα έχουν όσοι αντιγράφουν το Pitchfork και την ίδια στιγμή το κράζουν. Ρόλος δύσκολος αλλά απαιτητικός(σ. σ πρέπει να μην είσαι υπερβολικός στις αντιδράσεις σου για να μην σε πάρουν χαμπάρι).
Για να επιστρέψω στην κριτική του site. Μεγάλο ενδιαφέρον έχουν οι αντιδράσεις των αναγνωστών. Αν και το site έχει μερικές απ τις πιο ενδιαφέρουσες κριτικές δίσκων στο τιτίβισμα για το δίσκο της Lana Del Rey δεκαπλασίασε τα σχόλια του. Είναι λογικό; Αν μιλάμε για το ίντερνετ φυσικά. Μπορεί να διαβάσουν αρκετοί ένα μεγάλο και ενδιαφέρον κείμενο και να το σχολιάσουν μόνο δύο. Το προκλητικό και σύντομο υπάρχει πιθανότητα να το σχολιάσουν εκατόν δύο. Μόνο που στη δεύτερη περίπτωση, η επανάληψη της φάρσας θα μοιάζει με κρύο αστείο.
Μέσα σε μια πληθώρα καινούριων δίσκων, δουλειά του μουσικοκριτικού είναι να διαλέγει τα πιο ενδιαφέροντα άλμπουμ. Κατανοώ ότι είναι μια δύσκολη εποχή για την κριτική επειδή με τα social media είναι γεμάτα από δαύτες. Κερδίζει μέσα στο χρόνο ο πιο σοβαρός και σίγουρα αυτό που θα μας πείσει ότι πάτησε το play.
Υ. Γ
Προς καλοθελητές:
Το όνομα του site και του συντάκτη δεν το αναφέρω γιατί σκοπός του post δεν είναι να θίξει κάποιους προσωπικά αλλά το φαινόμενο της εύκολης επιφανειακής κριτικής. Εκτός απ αυτό, το συγκεκριμένο site είναι απ τα πιο ενδιαφέροντα, αυτός ήταν ένας και απ τους λόγους που έγραψα το κείμενο. Δεν έχει σημασία το τι γράφεται μόνο άλλα και το πού γράφεται.
σχόλια