Θα άντεχες ποτέ να γίνεις δολοφόνος; Να καρφώσεις με το μαχαίρι, ένα οτιδήποτε βλέπεις πως έχει βάλει στόχο την εξόντωση σου. Τις τελευταίες μέρες παρατηρώ, δεν μιλώ, δεν αντιδρώ, μόνο παρατηρώ. Κι ύστερα απογοητεύομαι, και ύστερα θυμώνω. Και ύστερα το ξεχνώ.
Παντού βλέπω προσωπεία, μάσκες και μια ψευδαίσθηση πως αυτά τα προσωπεία μπορούν να εκφραστούν, να γελάσουν, να δείξουν με κάποιο τρόπο πως είναι αληθινά. Βλέπω τέρατα, δαιμόνια τα οποία καθοδηγούν τους ανθρώπους και στο τέλος τους τρώνε.
Έψαξα να βρω συναισθήματα, δεν τα κατάφερα. Ως αθεράπευτος παραμυθάς έπλασα στο μυαλό μου ιστορίες. Ίσως τα συναισθήματα κρύφτηκαν στη θάλασσα, ίσως βρίσκονται σε κάποιο απομονωμένο νησί, ή απλά έγιναν αόρατα μέχρι να αισθανθούν ασφάλεια και να ξαναβγούν.
Χάθηκα και επανεμφανίστηκα, βούτηξα και αν και προσπάθησα να πνιγώ η επιφάνεια επιτακτικά με καλούσε προς τα πάνω. Τότε συμπέρανα, πως ακόμη και αυτή η συμπεριφορά μου, ήταν απλά μια εύκολη αντιμετώπιση για να δέσει το γλυκό. Μια κουταλιά συνειδητοποίησης και μια κουταλιά τύψης, έτσι ώστε να φύγει το βάρος από μένα.
Πήρα το μαχαίρι, πήρε παραπάνω από ένα βράδυ, παραπάνω από ένα ποτήρι ουίσκι, παραπάνω από ένα δάκρυ. Διήρκησε μόνο για μια ευτυχισμένη ζωή.
σχόλια