Τόσες είχα και τις εκμεταλλεύτηκα δίνοντας τους συναίσθημα, «κυνηγώντας» χαμόγελα. Έκανα τη βόλτα μου προς την αγορά και καθοδόν κάθισα σε ένα αρκετά συμπαθητικό καφενείο ανάμεσα σε δένδρα που δίνανε ζωντάνια στο μέρος. Περίμενα αρκετή ώρα μέχρι που ήρθε ο ιδιοκτήτης με ένα περήφανο μουστάκι να μου πάρει παραγγελία. Ήτανε ευχάριστη και ταυτόχρονα περίεργη διαδικασία διότι φτάσαμε σε ένα σημείο να του λέω «tea» να μου λέει «tea» να του ξαναλέω «tea» και με τη σειρά του να ξαναρχίζει την ίδια λούπα. Χωρίς λόγο, απλά περνάγαμε την ώρα μας αξιοποιώντας την λέξη «tea».Στο τέλος, λίγο πριν φύγω με κέρασε ένα ρόφημα με μέντα και κάθισε να τον βγάλω φωτογραφία. Τι θα κράταγα από αυτόν; Οπωσδήποτε το μουστάκι του, το χαμόγελό του και το γεγονός ότι ήτανε αργός σε όλες του τις κινήσεις αλλά με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο(κάτι σαν τον ‘’The dude’’ από το ‘’Big Lebowski’’ ένα πράγμα).
Δίπλα ακριβώς από το καφενείο υπήρχε μια ανηφόρα που με δελέαζε να την περπατήσω αρκετή ώρα. Πήγα εν τέλει, με οδήγησε σε ήσυχα σοκάκια με ωραία, φτωχικά σπίτια, απλούς ανθρώπους και παιδιά να τρέχουν πάνω κάτω. Με το που με είδανε όρμησαν κατά πάνω μου και με υποδέχθηκαν με ένα χαμόγελο μέχρι τ’αυτιά. Δεν είχανε όμως και πολύ χρόνο να ασχοληθούνε με εμένα γιατί είχανε αφήσει τους φίλους τους να περιμένουνε πίσω και τις γάτες τους να παραπονιούνται.Τους άφησα λοιπόν να παίξουνε και άρχισα να κατευθύνομαι προς το λιμάνι.
Κάθισα σ’ένα πεζούλι και ανέλυα την αρχιτεκτονική των σπιτιών. Την απειροελάχιστη λεπτομέρεια. Τον τρόπο σύνδεσης του ενός με του άλλου ως που ένας κύριος ήρθε και με σκούντηξε και κάθισε δίπλα μου. Ήτανε Έλληνας ζωγράφος που έμενε στη Σμύρνη μόνιμα. Ήτανε πολύ ευχάριστη παρένθεση στην ηρεμία μου και δε το περίμενα να πω την αλήθεια να τελειώσει το ταξίδι μου συζητώντας με Έλληνα ζωγράφο στη Σμύρνη! Είπαμε πολλά ωραία πράγματα πάνω στη ζωή του ως ζωγράφος στη Τουρκία, την διαφορά του να ζεις εδώ σε σχέση με την Αθήνα και πολλές συμβουλές προς εμένα για τη φωτογραφία στην οποία ακόμα ψάχνομαι όντας φρέσκος. Ελπίζω να τον ξαναδώ την επόμενη φορά που θα έρθω και εφόσον βέβαια έχω περισσότερες από πέντε μονάχα ώρες!
Ήτανε ώρα πια να πάω στο πλοιαράκι μου για Χίο που εκεί ήτανε και οι διακοπές μου. Καθώς γυρνούσαμε στάθηκα λιγάκι στη πρύμνη του πλοίου να δω την Τουρκία από μακριά και να σκεφτώ τι μου έκανε περισσότερο εντύπωση. Κατέληξα στα παιδιά. Μου δημιουργήσανε ένα συναίσθημα ελπίδας βλέποντας τα να μην τους απασχολεί τίποτα. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήτανε με ποιο τρόπο θα χαμογελάσουνε μαζί με τους φίλους τους.
facebook.com/michaelkampanis
johnkampanis.tumblr.com/
