Η ζωή αποτελεί αδιαμφισβήτητα το ύψιστο αγαθό. Η βία αφορά τις πράξεις εκείνες που σκοπεύουν στον εγκληματικό τραυματισμό του σώματος, της ψυχής και δη στην αφαίρεση της ζωής εκ προθέσεως. Φαίνεται πως η περίοδος κρίσης που βιώνουμε θα μπορούσε κάλλιστα να μετονομαστεί σε περίοδο των άκρων και της βιαιότητας. Και ποιος δεν κατέκρινε τη βία και κάθε μορφή αυτής; Και ποιός δεν αντιστάθηκε σθεναρά στους αιμοδιψείς οπαδούς της; Πόσοι όμως έπραξαν μετέπειτα κάποια μορφή αυτής; Πριν προλάβεις να το αρνηθείς, ξανασκέψου το.
Χρόνο με το χρόνο συνηθίσαμε τη βία. Ψυχολογική, λεκτική, οικονομική, πολιτική και όλες οι εκφάνσεις αυτών. Συνηθίσαμε να δεχόμαστε παθητικά μια συνεχή βία χωρίς αιτία. Βία είναι να κλείνει το σχολείο ή η σχολή σου λόγω απεργίας ή κατάληψης και να σου στερούν τη γνώση. Βία είναι να σου κατάσχουν το σπίτι όταν δεν είσαι σε θέση να πληρώσεις τα χρωστούμενα τη στιγμή που οι κυβερνώντες χρωστούν εκατομμύρια παραπάνω τα οποία δε θα πληρωθούν ποτέ. Βία είναι να μην μπορείς πια να ζήσεις στη χώρα που γεννήθηκες και μεγάλωσες. Κι όταν είδαμε μια γυναίκα να χαστουκίζεται δημοσίως μια μεγάλη μερίδα πολιτών συναίνεσε. Όταν είδαμε αιμόφυρτους πολιτικούς να φυγαδεύονται επίσης έγινε αποδεκτό από μεγάλη μερίδα της κοινωνίας. Και τώρα που η βία έγινε ωμή και άμεση και στοίχησε μια ανθρώπινη ζωή, ολόκληροι λαοί επαναστάτησαν, αγορεύτηκαν ειρηνιστές και καταδίκασαν τη βία. Τη βία που υποστήριζαν σιωπηλά πριν γίνει το μεγάλο «κακό» και ξυπνήσουν απ’το βαθύ λήθαργο.
Δε μιλώ για ανθρώπους-υποκριτές, μιλώ για ανθρώπους αποπροσανατολισμένους και βυθισμένους στο σκοτάδι και το «εγώ» τους. Είναι οι ίδιοι αποπροσανατολισμένοι λαοί οι οποίοι πριν από λίγο καιρό με σκοπό να εκδικηθούν τους κυβερνώντες κατέφυγαν σε «ψήφο διαμαρτυρίας» όπως κάποιοι χαρακτήρισαν με αποτέλεσμα να πλήττεται σήμερα η πολυπόθητη δημοκρατία. Και μέσα στην ταραχή και την αγανάκτησή σου, εσύ και κάθε πολίτης, αναζητά το ρόλο της Πολιτείας για μία τόσο δυσμενή και επαναλαμβανόμενη κατάσταση. Ο ρόλος της; Άφαντος! Τουλάχιστον μη διακριτός στο ευρύ κοινό. Και τότε, σε μια στιγμή ώριμης σκέψης είναι που συνειδητοποιείς με τρόμο ότι η στάση της Πολιτείας είναι αυτή που γεννά τη βία, ότι βία και Πολιτεία είναι όροι άρρηκτα συνδεδεμένοι και ότι εσύ βαδίζεις μόνος σου πια-μεταξύ μας, πάντα μόνος σου ήσουν- να ξεφύγεις απ’τον «κακό οιωνό».
Πάντα η Πολιτεία έμαθες, είναι εκεί για να προστατεύει τον πολίτη απ’τα δεινά και να εξαλείφει τα κοινωνικά προβλήματα. Να αποτρέπει βιαιότητες και ζωοειδείς συμπεριφορές των πληθών, υποδεικνύοντας έναν υγιή και ειρηνικό τρόπο ζωής. Σαν κάτι να χάλασε όμως στην πορεία. Όταν η πρωτεύουσα τυλίχθηκε στις φλόγες σχεδόν δύο χρόνια πριν, η Πολιτεία ποτέ δε στάθηκε αντάξια του ρόλου της ενώ την ίδια στιγμή ορισμένοι υποστήριξαν ότι συναίνεσε στην ολοκληρωτική καταστροφή. Την ίδια στιγμή, όταν τα φώτα της πόλης σβήνουν, χυδαία και ανήκουστα πράγματα συμβαίνουν. Η σεξουαλική βία μέρος της καθημερινότητάς μας σε κοινωνίες του εικοστού πρώτου αιώνα (;). Οι κλοπές και οι ένοπλες ληστείες να πληθύνουν, ο πολίτης να φοβάται για τη σωματική του ακεραιότητα και τα ΜΜΕ απλώς να γνωστοποιούν τα γεγονότα; Και τα πανό σηκώνονται, οι λαοί ξεχύνονται στους δρόμους και αγανακτούν. Ποιος θα ενδιαφερθεί γι’αυτούς; Και το σημαντικότερο …πότε;
Η βία όμως γεννά βία. Οι μάζες τείνουν να αντιδρούν ενστικτωδώς, οι βιασμοί πληθύνουν, οι κοινωνίες χωρίζονται σε αντίπαλα στρατόπεδα. Η βία κυριαρχεί. «Όποιος δε φοβάται το πρόσωπο του τέρατος πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά », είπε ο Μ.Χατζηδάκης. Σε μία τόσο κρίσιμη καμπή της ιστορίας λοιπόν, είναι πλέον επιτακτική ανάγκη κάθε φορέας να αναλάβει το ρόλο του και να δράσει χωρίς άλλες αναστολές. Πριν προλάβουμε να γίνουμε εμείς οι ίδιοι τα τέρατα. Εγώ, εσύ, όλοι μας.
