Σκάβοντας μέσα μου και με τα δυο μου χέρια, βρήκα ένα βίντεο στο Youtube, που είχα αποθηκευμένο στην μνήμη μου λες και ήταν χθες...
Ήταν από τις πιο δύσκολες πρωτοχρονιές (1984), 9 χρονών ήμουν, είχα πατήσει τα λαμπάκια του Χριστουγεννιάτικου δένδρου μπαίνοντας στην μέση να χωρίσω έναν ακόμη εορταστικό καυγά των γονιών μου.
Ένα πράγμα που λες και το είχαμε παράδοση στην οικογένεια, πάντα «χρονιάρες μέρες» από το πουθενά ψάχναμε αφορμή για να ανάψει το «γλέντι»...
Το πρωτοχρονιάτικο δώρο μου κάτω από το δένδρο: βαθύ σκίσιμο στην πατούσα και το αίμα να αναβλύζει σαν σιντριβάνι.
Με πηρέ στον ώμο του ο πατέρας , ψάχνοντας εναγωνίως ταξί στις 11 την νύχτα στην λεωφόρο Ιωνίας.
Μισοζαλισμένος στο μικρό θρόνο, χάζευα μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα των μπαλκονιών τα χαρούμενα και εορταστικά πρόσωπα των γειτόνων, πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν με το χαμόγελο και την αισιοδοξία να πλημυρίζει τα νοικιασμένα σπίτια τους ,λίγα βήματα παρακάτω η αντίθεση, από την οικογενειακή θαλπωρή στις μοναξιές του πλήθους, τα συννεφιασμένα πρόσωπα των συνδρομητικών θαμώνων του συνοικιακού καφέ που κυνηγούσαν με μοναδική προσήλωση τις προσωπογραφίες του Κολοκοτρώνη πάνω στο πράσινη τσόχα περιφρονώντας την αλλαγή του χρόνου.
Τελικά μετά από κάποια ώρα, βρέθηκα στο ΚΑΤ, Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών, μόλις είχα αποκτήσει ένα χειροποίητο κεντητό {10 ράμματα}που το καμάρωνα.
Ο πατέρας μου εμφανώς ανακουφισμένος, με είχε φορτώσει στα παιχνίδια(σε εμένα έδειχνε μια μεγαλύτερη προσοχή, γιατί ακόμη έπαιρνα τοις μετρητοίς τις συχνές φασαρίες).
Στο σαλονάκι του Νοσοκομείου βρήκα παρέα, ένα κοριτσάκι που είχε σπασμένο το δεξί της χέρι, μαζί βλέπαμε το πρωτοχρονιάτικο πρόγραμμα της ΕΡΤ με μαυρόασπρο, ο Σαββόπουλος υποδέχονταν την νέα χρονιά με το ας «Κρατήσουν οι χοροί».
Η σκέψη μου αυτόματα είχε γυρίσει στην μάνα μου και τα αδέρφια μου, ήταν στον περισσό στον σπίτι του θειου μου.
Γύρισα σπίτι στις 4 το πρωί, με περίμενε η μάνα μου στα σκαλοπάτια της πολυκατοικίας για να με πάει στο σπίτι των συγγενών που τους φιλοξενούσαν.
Βρήκα τον αδερφό μου να κοιμάται στον καναπέ του σαλονιού, έσκυψα από επάνω του δίνοντας ένα φιλί και αφήνοντας δίπλα στο μαξιλάρι τον Ιππότη Της Ασφάλτου, την πίστα, και τον ΚΙΤΤ που είχα αποκτήσει από τον νυχτερινό μποναμά
κατά την διάρκεια της παραμονής μου στο Νοσοκομείο.
Δείτε το Βίντεο
