Εδώ έφτασα. Παραπάνω δεν πάει.
Μετά αρχίζει η θάλασσα. Και ακόμα πιο πέρα, το τίποτα.
Και αν κάνω ένα βήμα πιο πέρα;
Ποιος θα μου το αρνηθεί; Ποιος θα με αποτρέψει;
Μόνο εγώ, ο κύριος του εαυτού μου και συνάμα ο μεγαλύτερος εχθρός του.
Ευκαιρίες που χάθηκαν κάνουν ξανά την εμφάνισή τους,
μα παλιές αναμνήσεις εξαφανίζονται για πάντα.
Τουλάχιστον οι σκοτεινές, αυτές που βλέπω κάθε μέρα μπροστά μου και προσπαθώ να προσπεράσω, να προσποιηθώ ότι όλα ήταν ένα κακό όνειρο.
Μόνο αυτές ας φύγουν, οι υπόλοιπες καλοδεχούμενες.
Να μείνουν εδώ να μου θυμίζουν στιγμές ευτυχίας και να είναι αφορμή για κάτι μεγαλύτερο.
------------
Η θάλασσα έρχεται πιο κοντά, στενεύει τα περιθώρια.
Και γω, σαν ένας απλός παρατηρητής των γεγονότων, αρχίζω να ξυπνάω.
Σταγόνες νερού πέφτουν στο πρόσωπό μου.
Μα δεν τις διώχνω -είναι το φως μου μες το απέραντο σκοτάδι.
Και αν προχωρήσω ένα βήμα παραπέρα;
Ποιος θα με εμποδίσει;
Μόνο εγώ, ο κύριος του εαυτού μου.
Μα εγώ θα δώσω ώθηση.
Γιατί το φως εξαφάνισε το σκοτάδι.
Θεοδωράκης Αντίγονος
