Αυτό το έντονο συναίσθημα, τον κόμπο στον λαιμό -που το ονομάζουν πολλοί- μου έχει κάτσει εδώ και μήνες στον δικό μου λαιμό. Όταν δεν αντέχεις τον συγκάτοικο σου και δεν θέλεις να την βλέπεις στα μάτια σου, γιατί σου έχει κάνει τόσα και τόσα. Όταν σκέφτεσαι ότι θα επιστρέψεις από τις διακοπές του εξαμήνου και θα πρέπει να αντιμετωπίσεις την ίδια, με την ακαταστασία της (γράφω σε αυτό το σημείο με επιείκεια), την υστερία της. Όταν ξέρεις ότι θα πρέπει να επιστρέψεις στο "κοινό" σπίτι, το οποίο βρίσκεται στο εξωτερικό, και να είσαι απαρηγόρητη στην σκέψη να επιστρέψεις και άλλο τόσο όταν επιστρέφεις.
Όταν γνωρίζεις ότι οι γονείς σου (σημαντικό στήριγμα στην περίπτωση μου) και οι φίλοι σου (και αυτοί πολύ σημαντικό στήριγμα) σε "νιώθουν", προσπαθούν να σου δώσουν κουράγιο -και αν και ζουν οι φίλοι σου και αυτοί στην ίδια χώρα στο εξωτερικό, σε πόλεις εννιά ώρες με το τρένο μακρυά από εσένα-, αλλά και πάλι ο κόμπος στον λαιμό δεν λύνεται. Όταν η συγκάτοικος χωρίς να σε έχει ρωτήσει και ενώ ξέρει πότε θα επιστρέψεις, σου μπαστακώνει την μητέρα –η οποία σε αγριοκοιτάζει γιατί δεν μπορεί να καταλάβει ότι σε ενοχλεί το "καμάρι" της με τις τρέλες και τις βλακείες μεταξύ όλων των άλλων που κάνει- στο σπίτι. Όταν είναι η πρώτη φορά που κυλάνε τα δάκρυά σου στο αεροπλάνο επειδή αφήνεις πάλι πίσω σου την οικογένεια σου, την πόλη σου, τις παρέες σου, για να επιστρέψεις σε αυτήν την πόλη, σε αυτό το σπίτι, σε αυτήν την συγκάτοικο, σε αυτήν την μικρή κόλαση, σε αυτόν τον κόμπο στον λαιμό.
Όταν δεν έχεις νιώσει ότι πνίγεσαι σε μια τέτοια κατάσταση -που φαινομενικά για άλλους δεν θα ήταν δύσκολη, αλλά απεναντίας εύκολα διαχειρίσιμη- που τον τελευταίο καιρό φαίνεται σαν να σε έχουν καταραστεί με μέτριας επικινδυνότητας κατάρες, τότε δεν ξέρεις τι σημαίνει "δεν με χωράει το σπίτι, είναι σαν να με ρουφάει μέσα του" ή τι σημαίνει κλειστοφοβία όχι αυστηρά με την κυριολεκτική έννοια του όρου, αλλά με αυτήν που νιώθεις ότι βυθίζεσαι σε μια κατάσταση και δεν βλέπεις φως στο τούνελ ούτε με την βοήθεια την κυρίας Νικολούλη. Έτσι νιώθω εδώ και καιρό! Αν και προσπαθούσα έως τώρα να κινούμαι με την φράση "κάθε εμπόδιο για καλό" και να προσπαθώ να χαίρομαι για κάθε μου επιτυχία σε οποιονδήποτε τομέα, τόσο πιο πολύ έπεφτα μετά απο λίγο. Και αφού τώρα έχω φτάσει ψυχολογικά στον πάτο, εκεί που δεν υπάρχει πιο κάτω, προσπαθώ να γυρίσω την ατυχία μου σε τύχη.
Γιατί θα βρεθεί η στιγμή, που κανένας κοντινός σου άνθρωπος δεν θα μπορέσει να σε βοηθήσει (όχι να σου λύσει το πρόβλημα) και τότε εσύ ο ίδιος καλείσαι να "σωθείς" από καταστάσεις και ανθρώπους, που σε αναγκάζουν να βγάζεις τον "κακό" σου εαυτό. Γιατί στο κάτω κάτω στο τέλος είσαι πάντα εσύ αυτός που πρέπει να "σπρώξεις" τον εαυτό σου σε κάτι που να σε κάνει αν όχι εντελώς ευτυχισμένο, έστω ικανοποιητικά ευτυχισμένο.
Έως τώρα αυτό που έμαθα στα δεκαοκτώ μου χρόνια, είναι ότι μετά την μπόρα έρχεται το ηλιοβασίλεμα. Μπορεί το ηλιοβασίλεμα να είναι πιο σύντομο από την μπόρα. Αλλά αξίζει να το έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας και ο καθένας πρέπει να κινείται με τέτοιον τρόπο ώστε να "αγγίζει" όσο πιο συχνά μπορεί αυτό το ηλιοβασίλεμα και να το διευκολύνει και τους άλλους να βρούνε το δικό τους ηλιοβασίλεμα. Βέβαια όλα αυτά χωρίς να καταπατάει την γαλήνη του συνανθρώπου του.
Για παράδειγμα ο δικός μου ηλιοβασίλεμα θα είναι όταν θα φύγω από αυτό το σπίτι και θα μετακομίσω. Αυτό είναι το πρώτο βήμα. Η αλλαγή πόλης θα ήταν το επόμενο. Και αν λύσω και κάποια άλλα σοβαρά θέματα -γιατί αυτή η συγκατοίκηση ήταν ένα από τα βασικά προβλήματα και ήταν σαν η βάση μιας τούρτας που πάντα συμπληρώνεται από ένα κερασάκι- τότε θα έχω φτάσει λίγο πιο κοντά στον στόχο μου!
Όλες αυτές οι σκέψεις-παραλήρημα-ντελίριουμ από ένα 18χρονο, που σπουδάζει στο εξωτερικό, που τώρα θα ξεκινήσει το δεύτερο εξάμηνο, που οι γονείς του του έδωσαν και του δίνουν αρκετές εναλλακτικές για τις σπουδές και την ζωή του και τις διαφορετικές οπτικές γωνίες που θα μπορούσε να τις προσεγγίσει και να πραγματοποιήσει τα όνειρά του, όποια και να είναι αυτά.
Όνομα: Maunzi R
σχόλια