Η αγάπη δεν πάει πανεπιστήμιο. Απλούς κανόνες έχει, που τους μαθαίνουμε από μικροί, μαζί με τα μαθηματικά και την κλίση των ρημάτων στον μαυροπίνακα. Αρχίζουμε πάντα από τα βασικά.
Ξέρεις, μάτια μου, τι είναι η αγάπη;
Είναι λίγο πολύ όλες μας οι πράξεις. Όλες.
Είναι η πρόσθεση για όσα πήραμε και μετράμε στον απολογισμό μας. Είναι η αφαίρεση για όσα μέσα απ' την καρδιά μας δώσαμε. Είναι πρωτίστως η διαίρεση μιας καθημερινότητας και μιας ζωής σε δύο σώματα. Και μέσα σ' όλο αυτό, μια ελπίδα για πολλαπλασιασμό κάθε στιγμής που συναντιούνται τα μάτια και τα χέρια μας. Έρωτας αγνός. Καταλύτης. Γιατί η αγάπη χρειάζεται καύσιμα για να μας σηκώσει. Χρειάζεται έρωτα για να μας πάει μπροστά. Μπροστά και μακριά. Αυτός είναι ο προορισμός της αγάπης. Αυτή είναι φιλοσοφία της αριθμητικής της.
Και μετά τις μαθηματικές πράξεις, η αγάπη έχει να μας μάθει κάτι ακόμα πιο δύσκολο. Τον χρόνο. Γιατί η αγάπη έχει και τη γραμματική της.
Όταν λοιπόν λες «Σ' αγαπώ», ακόμα κι αν το εννοείς, σκέψου μήπως η σωστή διατύπωση είναι «Σ' αγαπούσα». Ή ακόμα καλύτερα μήπως σου χρειάζεται άλλο ρήμα, πιο ακίνδυνο. Η αγάπη, ξέρεις, είναι μια ξένη γλώσσα που μαζί μαθαίνουμε να τη μεταφράζουμε. Κι εγώ σ' αγαπάω αλλά μάταιο να στο πω όσο αυτή η αγάπη μένει αμετάφραστη. Όσο δεν υπάρχει παρόν για μας, γιατί να υπάρχει παρόν για μια τέτοια σύντομη και αιχμηρή εξομολόγηση;
Η αγάπη ζει. Φυσικά και ζει. Και ίσως είναι ανάγκη του καθενός να αγαπάει ακόμα όσα άφησε ή τον άφησαν. Η πιο εύκολη απόδειξη ωριμότητας και ψυχικής ανωτερότητας είναι να αγαπάς. Να αγαπάς ακόμα. Κι αν είναι κυνικό όλο αυτό που σου λέω, βρες μου εσύ το λόγο να ειπωθεί αυτό το «Σ' αγαπώ» που τόσο άδικα δικάζω.
Λέξη είναι η αγάπη. Μία λέξη.
Ντύσε την με πράξεις και θα σε πάει παντού.
Γύμνωσέ την και μόνο η ανάμνηση θα μείνει.
Οι αναμνήσεις όμως πρέπει να γίνονται λέξεις μόνο όταν τις κάνεις ιστορία. Για εκτόνωση προσωπική. Για εξομολόγηση. Μέσα στο διάλογο οι αναμνήσεις εκβιάζουν. Έτσι κι εγώ, που σ' έχω τώρα απέναντί μου σε έναν διάλογο τόσο νοητό όσο και περιττό, δεν θα ζωντανέψω αναμνήσεις όπως έχω κάνει τόσες φορές. Θα μείνω σε αυτό μονάχα: Η αγάπη στον παρατατικό είναι μια λέξη. Μια όμορφη λέξη που γλυκαίνει στο άκουσμά της. Η ζωή όμως τρέχει σε χρόνο ενεστώτα, και αποκλειστικά με πράξεις.
Η αγάπη στον παρατατικό είναι μια καραμέλα. Με μπόλικο θράσος –και δειλία καμιά φορά- για γέμιση. Σου αρέσει να την κρατάς στο χέρι μπροστά σε ένα μωρό παιδί γιατί ξέρεις ότι έτσι του αποσπάς την προσοχή και το κάνεις να χαμογελά. Δεν μπορείς όμως να του την χαρίσεις.
Η αγάπη στον παρατατικό είναι μια εκδρομή που αναβλήθηκε.
Είναι ένα παρελθόν που σε στοίχειωσε, κι εμένα μαζί.
Είναι μία ανικανότητα που την ανεχόμαστε σαν κανονικότητα.
Είναι ένα κρίμα, μικρό ή μεγάλο. Εξαρτάται πώς σε βολεύει να το δεις.
Είναι τελικά ένα λογοπαίγνιο. Αν πεις «αγαπούσα» θα είναι σαν να ξεπετιέται από τα χείλη σου μία «αγάπη ούσα». Αγάπη παντρεμένη με μετοχή ενεστώτα. Πού θάρρος και ενέργεια για ενεστώτες; Οπότε λες ένα απλό «Σ' αγαπώ», που αν και φανερά ενεστωτικό, είναι αρκετά τετριμμένο και γενικό ώστε να σε απενοχοποιήσει. Μία τσίχλα που έχουν μασήσει πολλοί στην αναζήτηση της εξιλέωσης.
Δε λέω ότι έτσι τη μασάς κι εσύ. Δίνω απλά μια ερμηνεία του πράγματος. Γιατί εγώ κατά βάση το πιστεύω αυτό το «Σ' αγαπώ» σου. Και όχι απλά επειδή έχω ανάγκη να το κάνω. Η διατύπωσή σου όμως είναι γραμματικά και ηθικά λανθασμένη. Κι εγώ είμαι από αυτούς που όταν δουν γραμματικό λάθος βγάζουν κόκκινο στυλό και το διορθώνουν.
Όσο για μένα, πέρα από πράξεις μαθηματικές, χρόνους της γραμματικής και χρόνους χαμένους, αρκούμαι στο ότι μπορώ και αγαπάω σε κάθε χρόνο. Κι αν κι εσύ μπορείς, να χαίρεσαι γι' αυτό και μόνο.
