Δεν ξέρω αν έχει τύχει να νιώσετε ότι πνίγεστε από την απελπισία και δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα απολύτως για να γλυτώσετε από αυτό. Εγώ δυστυχώς ή ευτυχώς το έχω νιώσει στο πετσί μου. Να είμαι έρμαιο καταστάσεων των οποίων η ύπαρξη δεν έχει να κάνει καθόλου με μένα. Να τιμωρούμαι για πράξεις άλλων, λάθη άλλων λες και τα έκανα εγώ. Δεν ήξερα που να ρίξω ευθύνες· στην κοινωνία, στους άλλους, στην μοίρα μου την μαύρη, στις συγκύριες;
Το πιο βαρύ από όλα, που με πλάκωνε στο στήθος και δεν μπορούσα να κοιμηθώ τα βράδια ήταν το γεγονός ότι δεν έκανα τίποτα στη ζωή μου από όλα όσα είχα ονειρευτεί. Απλά πράγματα. Να είμαι ελεύθερη να τραγουδάω. Τίποτα το περίπλοκο ή το φοβερό. Και είχα βρεθεί να είμαι σε μια σχολή άσχετη με την μουσική δύσκολη που απορροφούσε την ζωή από μέσα μου. Σιγά το πρόβλημα θα πεις εσύ που το διαβάζεις το ξέρω. Κι όμως μαζί με αυτό σε ένα χρόνο είχα βρεθεί άστεγη, αβοήθητη, μόνη, να λέω ψέματα σε όλους, να μένω μέρες νηστική και να αναρωτιέμαι τι έκανα για να τιμωρούμαι τόσο σκληρά ενώ ήμουν μόλις 18 χρονών;
Τους τελευταίους μήνες τους έχω περάσει διαβάζοντας. Περνούν οι μέρες και όσο πιο πολύ διαβάζω τόσο πιο πολύ απελπίζομαι. Όχι μόνο εξαιτίας αυτού αλλά εξαιτίας ενός συνονθυλεύματος από απαίσιες στιγμές που με βασανίζουν επτά χρόνια τώρα. Αμέτρητα δάκρυα. Αμέτρητα γιατί. Μια από αυτές τις στιγμές που απελπιζόμουν και έβγαινα στους δρόμους σαν χαμένη, κατέληξα να κάθομαι σε ένα παγκάκι στην Κοραή να κλαίω και να κοιτώ τα πλακάκια που γέμιζαν από τα δάκρυα μου και έκαναν μικρές λιμνούλες. Μέχρι που σήκωσα το κεφάλι μου ασυναίσθητα, κοίταξα ίσια μπροστά μου και το βλέμμα μου καρφώθηκε σε μια φράση: "η δράση αντικαθιστά τα δάκρυα".
Ήταν σαν να με ταρακούνησε κάποιος τόσο δυνατά που ζαλίστηκα από την συνειδητοποίηση του μηνύματος που μετέδιδε η φράση αυτή. Τόσο απλό μα τόσο δυνατό. Η δράση αντικαθιστά τα δάκρυα. Και έτσι μπόρεσα να καταλάβω κάτι πολύ απλό. Όσο φρικτά κι αν είναι αυτά που ζεις, πάντα μπορείς να κάνεις κάτι για να ξεφύγεις. Όσο πιο δύσκολο είναι αυτό που πρέπει να κάνεις για να ευτυχήσεις, συνήθως τόσο πιο αναπόφευκτο είναι. Μπορεί άλλοι να φταίνε, μπορεί άλλοι να είναι οι ηθικοί αυτουργοί, αλλά κανείς δεν θα κάνει κάτι για να φύγεις εσύ από την δίνη στην οποία βρίσκεσαι. Μονο εσύ μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου και κάνεις άλλος. Τόσο απλό, τόσο δύσκολο, τόσο κατανοητό.
Όσο για μένα, έχω ακόμα δρόμο. Απλά βρήκα όμορφα πράγματα για τα οποία αξίζει να ζω και να χαίρομαι. Αεν είμαι άστεγη πλέον, ούτε πεινάω, αρχίζω και αγαπώ την σχολή μου και έχω βάλει ως προτεραιότητα μου στο εγγύς μέλλον να αρχίσω να τραγουδώ ίσως και επαγγελματικά. Δεν είμαι εκεί που θέλω φτάσω αλλά σίγουρα δεν είμαι εκεί που ήμουν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να καταφέρω να πραγματοποιήσω τα όνειρα μου και να μην παραμείνω δούλος αυτών. Το υπόσχομαι στον εαυτό μου και όταν τα καταφέρω ίσως σας γράψω και για αυτό.
