Από τη Λαμπρινή Παπαστεργίου
Είμαι σίγουρη πως όλοι έχετε μια ιστορία αγάπης να διηγηθείτε, κρατήστε όμως τις παραπάνω τρεις γραμμές. Ας μιλήσουμε όμως για το όνειρο που έζησα δίπλα του. Δεκέμβριο του 2012 ξεκίνησα να δουλεύω στη Θεσσαλονίκη παράλληλα με το μεταπτυχιακό μου. Δεν θυμάμαι ποιος αρχικά μίλησε στον άλλον, ανυπομονούσα όμως να τον δω online. Το πρώτο βήμα έγινε, ποιος/α είσαι, τι σπουδάζεις, κοινά ενδιαφέροντα και τα σχετικά. Βλέπετε είχαμε αρκετούς κοινούς γνωστούς, δεν τον είχα δει όμως ούτε μια φορά από κοντά. Ήταν η τέλεια παρέα για αυτά τα μοναχικά βράδια. Με λένε Γ. είπε και η γνωριμία έγινε μέσω Skype. Καστανός, με γαλαζοπράσινα μάτια και γοητευτικό χαμόγελο. Σπουδάζω Φρανκφούρτη όπου και παράλληλα εργάζομαι.
Για πέντε ολόκληρους μήνες το ξημέρωμα μας έβρισκε μπροστά από μια οθόνη του υπολογιστή με την ανάγκη να γνωριστούμε επιτέλους από κοντά ή να βάλουμε ένα τέλος. 4 Μαΐου 2013 θα έπαιρνα το πρώτο αεροπλάνο και θα βρισκόμουν εκεί μαζί του, στην αγκαλιά που τόσες φορές είχα ονειρευτεί να βυθίζομαι. Θα επέστρεφε Ελλάδα για λίγες μέρες και δεν υπήρχε περίπτωση να το αποφύγω. 2 μέρες ΜΟΝΟ. Στις 6 του ίδιου μήνα θα επέστρεφα. Φτάνω στο αεροδρόμιο όπου με περίμενε (η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή και λίγα λέω). Οι πόρτες άνοιξαν και τον είδα να κάθεται, πλησιάζω στο όνειρο σκέφτηκα και κοντοστάθηκα μπροστά του. Τα δέκα αυτά δεύτερα είχα χαμόγελο μικρού παιδιού. Όταν συναντήθηκαν τα βλέμματα μας είναι σαν να έλεγαν πολλά και τίποτα!!! Υπήρχαμε μονάχα εμείς και κανένας άλλος. Ήταν οι δύο πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου, έπρεπε όμως (δυστυχώς) να επιστρέψουμε στις «βάσεις» μας.
Μου υποσχέθηκε πως θα έρθει Ελλάδα πολύ σύντομα. Ο χρόνος μέχρι την επόμενη μας συνάντηση μου φάνηκε αιώνας και ας είχε περάσει μονάχα ένας μήνας. «Είχα ξεχάσει πόσο όμορφη είσαι» μου είπε όταν πήγα αυτή την φορά εγώ να τον πάρω από το αεροδρόμιο. Για άλλη μια φορά οι μέρες (4 αυτή την φορά) που ακολούθησαν με επιβεβαίωναν πως ήμουν ερωτευμένη και δεν άκουγα τίποτα και κανέναν. Θα τον ακολουθούσα με κλειστά τα μάτια, την επόμενη μέρα, αν μου το ζητούσε. Αποφασίσαμε να πάμε μαζί και διακοπές. Δεν πήγαν όπως το ονειρευόμουν. Μαλώναμε συνεχώς για μικροπράγματα, εγωισμός και αρνητικά συναισθήματα μας κατέκλυσαν.
Είχα προετοιμάσει τον εαυτό μου πως ίσως δεν είναι έτοιμος για όσα εγώ ονειρεύομαι και πως μετά τις διακοπές θα τελειώσει. Δεν ξέρω αν γκρέμισα όσα με έκαναν ευτυχισμένη αλλά ήθελα επιβεβαίωση πως δεν κάνω λάθος, πως αισθάνεται και εκείνος το ίδιο, πως δεν θα με αφήσει με την πρώτη δυσκολία. Τον ανάγκασα να πει το αντίο;
Δύο μήνες μετά μέσω ενός μηνύματος με ρωτάει αν θέλω να πάω να μείνω μαζί του. Ήξερε πως οι σπουδές μου τελείωναν και ήθελα να φύγω Γερμανία. Μην αναρωτιέστε, ήθελα σαν τρελή να ξαναβρεθώ στην αγκαλιά του και να ξεχάσω τα λάθη εκείνων των καλοκαιρινών διακοπών. Φάνηκε πως τελικά ήταν επιπολαιότητα ότι μου ζήτησε, τα παράτησε. Πριν λίγο καιρό το ποτό του είπε όσα δεν μπορούσα τόσους μήνες. Δεν τον ξεπέρασα, όμως θέλω (;) όπως έκανε και αυτός. Καλά να περνάς, δεν σε φοβάμαι, θα τα καταφέρεις μου απάντησε. Πρέπει να μάθεις να σέβεσαι τη ζωή του άλλου και τις επιλογές του, όσο και αν πονάει.
σχόλια