Άλλο ένα λοιπόν απο εκείνα τα βράδια που κοιτάζω το ταβάνι. Απάντηση καμία, αλοίμονο δηλαδή. Σκέφτομαι αυτά που έχω, αυτά που θέλω, αυτά που είχα, αυτά που έχασα. Ξέρεις είναι πολύ λυπηρό να θυμάσαι τα παλιά, όλα εκείνα που νόμιζες οτι έχεις και μετά εξαφανίστηκαν σαν ίσως και να μην υπήρξαν ποτέ. Σαν να ήταν μια αυταπάτη, όνειρο που έβλεπες τα ξημερώματα. Γίνεται τα όνειρα να πονάνε έτσι ρε γαμώτο;
Θυμάσαι τότε που ήμασταν παιδιά, με απλά ειλικρινή χαμόγελα; Πότε ήταν η τελευταία φορά που χαμογέλασες τόσο ανέμελα, τόσο αληθινά; Αχ αυτή η χαμένη αθωότητα.. Κοιτάζω έξω απο το παράθυρο, κοντεύει να χαράξει, άλλη μια νύχτα χαμένη, άλλο ένα βράδυ εδώ, παρέα με τους εφιάλτες μου.. Ξέρεις, όλες αυτές τις σκέψεις, όλα εκείνα τα γιατί, τα υπαρξιακά, τα αναίτια, εκείνα που προσπαθήσαμε να κρύψουμε βαθιά αλλά με κάποιο τρόπο όλο και βγαίνουν προς την επιφάνεια. Μα προσπάθησα να σας πνίξω, προσπάθησα να σας σκοτώσω ρε γαμώτο, γιατί εμφανίζεστε έτσι πάλι, σαν τέρατα της παιδικής ηλικίας;
Τελικά δεν είναι μόνο οι εφιάλτες, τα τέρατα, οι φόβοι εκείνοι που μας στοιχειώνουν. Είναι εκείνο το κενό, ξέρεις αυτός ο παλιός φίλος που έρχεται να σε πνίξει θυμίζοντάς σου όλα εκείνα τα χαμένα γιατί. Αχ κενό... Όσο πιο πολύ σε γνώρισα, όσο πιο πολλά έχασα, όσο πιο πολλά μου πήρες, τόσο πιο δυνατή έγινα. Τόσο πιο κυνική, τόσο πιο άθραυστη. Είναι αυτό που ήθελα; Δε το ζήτησα, να ξέρετε. Ήρθε απο μόνο του όταν άρχισε να χάνεται η αθωότητα, κομμάτι κομμάτι.
Το πιο λυπηρό, το πιο πικρό απ´ όλα τα πράγματα είναι να θρηνείς πάνω απο το χαμένο σου εαυτό. Αυτό κάνω εγώ απόψε. Κλαίω πάνω απο εκείνο το μικρό κοριτσάκι που μου χαμογελάει αβίαστα ανέμελα κι ευτυχισμένα μέσα απο μια παλιά φωτογραφία. Για όλα εκείνα που θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει, για όλες εκείνες τις νύχτες σαν κι αυτήν.
Και σκέφτομαι μέσα μου -ίσως για να δώσω λίγη ακόμα διάσταση στην υπαρξιακή μου κρίση στις πεντέμιση το πρωί - "κουράγιο μικρή, αντέχεις... δεν ήρθε το τέλος ακόμα..."
σχόλια