I want a dog

I want a dog

A CHIHUAHUA

Μερικές φορές καθόμουν στον Hans και άκουγα ραδιόφωνο. Ο πατέρας μου φώναζε πως έτσι θα σωθεί η μπαταρία από το αυτοκίνητο και τι θα κάνουμε μετά αλλά εμένα δε με ένοιαζε. Πήγαινα και άκουγα Γιάννη Πετρίδη 'Από τις 4 στις 5'.

Μια φορά έβαλε το West End Girls, όταν είχε αρχίσει να ανεβαίνει στα τσαρτς. Πολύ μου άρεσε αυτό το τραγούδι αλλά η Μαίρη που μου έγραφε τις κασέτες δεν το είχε. Κάποτε όμως έβγαλε το Ποπ+Ροκ ένα δίσκο που μπορούσες να παραγγείλεις με αντικαταβολή. Πρώτο τραγούδι είχε αυτό. Είχε και το Rain των Cult. Βέβαια δεν είχαμε πικαπ οπότε, όταν ήρθε, τον πήρα και πήγα στην ξαδέρφη που είχε και τον έγραψα και μετά τον άκουγα με τις ώρες. 

Μετά είδα και το video στο Μουσικόραμα. Σκεφτόμουν πως σε 2 χρόνια θα έδινα πανελλήνιες και θα πήγαινα να μείνω μόνος μου. Θα έκανα ό,τι ήθελα, θα κάπνιζα ελεύθερα, θα φόραγα τα ρούχα που ήθελα και δε θα έδινα λογαριασμό σε κανένα. 

Μέχρι τότε αυτοί έβγαζαν το ένα τέλειο τραγούδι μετά το άλλο. Είχα καταφέρει να μαζέψω λεφτά και είχα αγοράσει το Actually και το είχα λιώσει. Και, αν και δεν το ήξερα ακόμα, τα 17 δευτερόλεπτα που ακολουθούν το 2.18 πιο κάτω, ήμουν εγώ.

When I get back to my small flat
I want to hear somebody bark

To 1988 πήγα τελικά να σπουδάσω σε μια μακρινή πόλη. Μακριά από όσα ήξερα και αγαπούσα. Για πολλούς λόγους, δεν έμενα σε δικό μου σπίτι αλλά σε ένα μικρό δωμάτιο. Δεν είχα τηλεόραση και τότε internet δεν υπήρχε καν οπότε η μόνη μου συντροφιά ήταν ένα διπλό κασετόφωνο Crown που είχα και ο υπολογιστής μου.

Πριν φύγω για κει, πήγα στην Μαίρη και έγραψα δύο κασέτες. Μία κανονική με τα hits της εποχής και μία με το Introspective. Το δωμάτιο δεν είχε καμμιά ιδιαίτερη θέα, έβλεπε ένα βουνό άγονο που στο μέσο του είχε ένα μοναστήρι με ένα μεγάλο σταυρό από νέον, που άναβε τα βράδια.

Σκεφτόμουν τις καλόγριες λουσμένες στο φως αυτό, και τα σκυλιά από έξω να αλυχτάνε. Μερικά βράδια το έβαζα στο walkman και πήγαινα καμμία βόλτα και το άκουγα, για να μην ενοχλώ στο σπίτι. Γυρνώντας, μερικές φορές, όχι πάντα, αγόραζα ένα γλυκό από την ΕΒΓΑ δίπλα. Γιατί η ευτυχία δεν κρυβόταν στο να καπνίζω ή να φοράω ό,τι θέλω.

Έκοβα από το Smash Hits όλες τις διαφημίσεις για τα singles τους και τα έβαζα σε ένα μπλε σκληρό πλαστικό φάκελο, για να μη χαλάσουν. Και αν και καταλάβαινα πως αυτοί τσακώνονταν για την κοπέλα (για αυτήν ε;), ήθελα και εγώ να έχω λόγο να κάνω έναν τέτοιο τσακωμό. 

I want a dog,
To walk in the park

When it gets dark, my dog will bark
At any passers-by

Ένα χρόνο μετά ξαναέδωσα και πέρασα αλλού, που μου άρεσε πολύ περισσότερο.

Και έμενα σε δικό μου σπίτι. Έβγαλα λοιπόν τις σκισμένες σελίδες από το μπλε φάκελο και τις έβαλα παντού, όπου μπορούσα. Έμειναν εκεί για πέντε χρόνια και με συντρόφευαν μέρα νύχτα. Στο τέλος, ξαναμπήκαν στο φάκελο αυτό και μετά σε ένα συρτάρι. 

Σήμερα διάβασα πως ο άνθρωπος που ήταν υπεύθυνος για όλα αυτά, πέθανε. Απότομα από καρδιά στα 56. Eric Watson λέει τον έλεγαν, πρώτη φορά τον άκουγα. Πήγα και έψαξα και βρήκα πάλι τον μπλε φάκελο αυτό. Και όλες οι σελίδες ήταν εκεί, μερικές με το ίδιο blu-tak πάνω τους, τόσα χρόνια μετά. Μια ζωή ολόκληρη σε ιλουστρασιόν χαρτί. Σε εξώφυλλα και σε στίχους. 

Maybe I didn't hold you, all these lonely, lonely times

I guess I never told you, I'm so happy that you're mine.

BONUS TRACK:

Δεν έκαναν και πολλά remix οι KLF, ένα όμως ήταν για το So Hard.