O Νίκος Ζαφείρης (που είναι και ο υπεύθυνος ψηφιακής ανάπτυξης της LIFO) έγραψε μια τέλεια ιστορία στο Facebook του, πέρα για πέρα αληθινή. Την αντιγράφω:
Με πήρε τηλέφωνο μία συνάδελφος το πρωί από ένα ταξί, και το ξέχασε εκεί. Μετά από πολλές ώρες στενοχώριας και λίγο πριν πάω να της αγοράσω καινούργιο iphone, ηλικιωμένος ταξιτζής επικοινωνεί με το γραφείο, από όπου έγινε η τελευταία κλήση και απολογείται που δεν μπόρεσε να καλέσει νωρίτερα γιατί δεν ήξερε πώς λειτουργούσε και αναγκάστηκε να πάει σε τεχνικό για να του δείξει!
Μας το έφερε από το Μαρούσι στο γραφείο από μόνος του! Δε δέχτηκε να πάρει ούτε τα σοκολατάκια που του δώσαμε για δώρο!
(Μπορώ να φανταστώ την εικόνα του ταξιτζή να οδηγεί και να έχει ένα τηλέφωνο χωρίς κουμπιά να χτυπάει και να μην μπορεί να απαντήσει!)
Την περίοδο που ζούμε, τη δύσκολη και ανάποδη, η ανθρωπιά έχει αρχίσει να επιστρέφει. Όταν βρίσκεις πλέον κάτι σκέφτεσαι περισσότερο ότι πόσο δύσκολα αυτός που το έχασε θα το αναπληρώσει, παρά πόσο τυχερός είσαι που το βρήκες εσύ για να το κρατήσεις.
Πριν μερικούς μήνες η πρώτη σκέψη θα ήταν το κρατάω για μένα, ακόμη και αν δε μου χρειάζεται. Αυτός που το έχασε θα αγοράσει άλλο. Σήμερα τα πράγματα είναι αλλιώς.
Η κίνηση αυτή δεν είναι μόνο κίνηση ανθρωπιάς αλλά και αισιοδοξίας για την αλλαγή νοοτροπίας και σκέψης στο σύνολο μίας κοινωνίας που είχε πολλά και δεν υπολόγιζε κανένα.
σχόλια