Σάββατο 07/04
Και να'μαι στην Ήπειρο κάτω από ένα βουνό που κατεβάζει ομίχλη κάθε χάραμα, σ' ένα στρατόπεδο που όλοι λείπουν για άδεια του πάσχα. Κάθε στρατόπεδο έχει τα αδέσποτα του, τα πουλιά στα εστιατόρια, χλωρίδα και πανίδα που αλλάζει ανάλογα το υψόμετρο. Από τους ευκαλύπτους της Λακωνίας στα πεύκα των Ιωαννίνων, απο τα κοράκια στις κίσσες.
Τα Γιάννενα μου αρέσουν, νιώθω ομως ακόμα ξένος στην πόλη. Οι έξοδοι είναι μικροί και έχω την αίσθηση του επισκέπτη που τρέχει να προλάβει. Η βροχή ταιριάζει στην πόλη, τα αγιοκλήματα έχουν ανθίσει στο κάστρο και τα γεροντάκια βγαίνουν για ελληνικό και ήλιο. Παράλληλα οι επταήμερες και τα σχολεία υποδεικνύουν που είναι τουριστικά και δεν χρειάζεται να πας.
Στην πρώτη έξοδο έκανα παρέα με ένα παιδί από το κεεμ και ξαφνικά συνειδητοποίησε οτι είμαι ο photoharrie που ανεβάζω στο blog της Lifo. Μου είπε ότι είχαν βρει το κείμενο από την πρώτη έξοδο στην Σπάρτη και με έψαχναν στο στρατόπεδο. Πήρε μάλιστα και τηλέφωνο ενα φίλο του να του το πει. Αυτός είναι ο λόγος που δεν τα ανεβάζω όλα τα κείμενα μου στο blog. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος θα τα διαβάσει.
Χτες στο εστιατόριο μαζί με το φαγητό μας έδωσαν και μια μπύρα. Ήταν συγκινητικό. Λίγο νόμιμο αλκοόλ στο στρατόπεδο. Το απόγευμα έχω υπηρεσία στις κάμερες παρακολούθησης, να και κάτι καινούριο.
Ποιον κοροϊδεύω; Δεν μου αρέσει τίποτα εδώ, δεν έχω πια την όρεξη να τα βρίσκω όλα καινούρια, συναρπαστικά, έστω ''γλυκά παρακμιακά''. Κάθε μέρα που περνάει βουλιάζω όλο και πιο πολύ στον ΕΣ, πετρώνω και ο χρόνος δεν περνάει. Κάθομαι στον θάλαμο, στο κρεβάτι μου και ακούω Χατζή και Grimes. Βαριέμαι. Να κάνω μπάνιο, να μην κάνω. Να πάρω τηλέφωνα, να μην πάρω. Να πω καμία μαλακία με τους άλλους, να μην πω. Δεν έχω πια ένα σημείο αναφοράς για να γυρίζω γύρω του, να περιμένω κάτι.
Ψόφα Μπόκοτα δηλαδή.
σχόλια