Η 28χρονη ελληνοαμερικανίδα σκηνοθέτις βρίσκεται αυτές τις μέρες στις Κάνες και συμμετέχει με τη μικρού μήκους ταινία της «Φόρεϊνερ», στο Short Film Corner (μη διαγωνιστική προβολή). Για την υλοποίηση της ταινίας, 20.000 δολάρια συγκεντρώθηκαν μέσω διαδικτύου με τη γνωστή μέθοδο crowdfunding. Αυτό από μόνο του σε κάνει να θες να την κοιτάξεις καλύτερα. Να την βάλεις κάτω από το μικροσκόπιο και να αναλύσεις το είδος της. Αυτό τον ανθρωπότυπο που δε μασάει από τα εμπόδια και θα βρει τον τρόπο να κάνει πράξη το στόχο του. Είναι κόρη ιερέα και το όνομά της, Αλήθεια, σε προϊδεάζει θετικά. Στους γονείς της άρεσαν τα λόγια του Χριστού στην Καινή Διαθήκη όπου, μεταξύ άλλων, λέει: «Εγώ είμαι η Αλήθεια!»
Μεγάλωσε μεταξύ Λος Άντζελες και Κορώνης - τα καλοκαίρια. Και θέλει να Bρίσκεται πίσω από την κάμερα επειδή της αρέσει να λέει ιστορίες μέσα από χαρακτήρες σαν αυτούς του «Φόρεϊνερ». Ή της κυρίας Ευθυμίας Βάγια, που ήταν η τελευταία επιζήσασα χήρα του ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων κι ενέπνευσε το φιλμ της διπλωματικής εργασίας της, The Last Widow. Η Alethea βρίσκει έμπνευση στις ελληνικές της ρίζες. Με τις ταινίες της θέλει να εξάγει τις δικές της εικόνες και ιστορίες γύρω από την Ελλάδα. Όπως με το «Φόρεϊνερ» που νομίζει κανείς ότι το έγραψε για να συμβολίσει την κρίση. Όμως, όχι. Η Alethea είχε κατα νου το πρόβλημα του τουρισμού και την ελληνική φιλοξενία. Είναι η ιστορία ενός ελληνικού χωριού που δεν έχει δεχθεί ποτέ επίσκεψη από τουρίστα! Όταν, τυχαία, εμφανίζεται ο πρώτος, ο κοινοτάρχης τον βλέπει ως σωτήρια λύση. Ο πληθυσμός έχει συρρικνωθεί και για έναν κάτοικο μπορεί να χάσει την κρατική χρηματοδότηση. Ναι, θυμίζει τα δικά μας, κι αν έχει καμιά σημασία, η ταινία της έχει ευτυχισμένο τέλος...
Σου αρέσει να έχουν happyend οι ταινίες;
Συνήθως προτιμώ εκείνες με αμφιλεγόμενο τέλος. Μου αρέσει όταν ο σκηνοθέτης σε αφήνει να βγάλεις το δικό σου νόημα, όταν ένα φιλμ παίρνει το σχήμα που προτιμά εκείνος που το παρακολουθεί.
Στο «Φόρεϊνερ», ο ξένος τελικά γίνεται δικός μας. Πιστεύεις, ότι σήμερα δεν υπάρχουν πραγματικά ξένοι;
O κόσμος ειναι πολύ μικρός στην εποχή μας και μπορούμε να επικοινωνούμε με οποιονδήποτε στη στιγμή. Κατά τ’ άλλα, πιστεύω ότι υπάρχουν ξένοι σε αυτό τον κόσμο. Πήγα στην Αφρική, πριν από μερικά χρόνια κι ήμουν σίγουρα «μια ξένη» εκεί.
Tι ήταν αυτό που σε έκανε να θέλεις να γυρίσεις αυτό το συγκεκριμένο φιλμ;
Ήθελα πραγματικά να κάνω ένα φιλμ στην Ελλάδα. Η Ελλάδα και η σκηνοθεσία είναι οι δυο αγάπες της ζωής μου, το να μπορέσω να τις συνδυάσω ήταν το όνειρό μου. Ήθελα να περάσω το μήνυμα ότι μπορείς πάντα να βρεις ένα φίλο, όπου κι αν βρίσκεσαι στον κόσμο. Κάτι που αποδεικνύεται και από τη σχέση του Eric και Kώστα, στη ταινία.
Πιστεύεις ότι οι γυναίκες είναι πιο ανθεκτικές στην απώλεια;
Aυτή είναι δύσκολη ερώτηση. Υπάρχουν πολλές γυναίκες στη ζωή μου που έχουν περάσει τελευταία από πολύ δύσκολες καταστάσεις. Θα έλεγα ναι, οι γυναίκες γίνονται πιο δυνατές και πιο σοφές όταν αναπτύσσονται προσωπικά μέσα από τα εμπόδια της ζωής, απορρίπτοντας το ρόλο του θύματος.
Οι γιαγιάδες σαν κι αυτές στην ταινία σου, που φορούσαν μαύρα μια ζωή μετά το χαμό του συζύγου τους, και το μόνο που έκαναν ήταν να φροντίζουν την οικογένειά τους, ήταν πιο ευτυχισμένες από εμάς;
H γιαγιά μου ήταν μια από αυτές τις γυναίκες. Έχω σκεφτεί πολλές φορές, εάν ήταν ευτυχισμένη στο σπίτι φροντίζοντας τα παιδιά της και τον άντρα της. Νομίζω ότι ήταν, αλλά από την άλλη δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να κάνει κάτι διαφορετικό. Ζούσε σε μια διαφορετική χρονική περίοδο. Αλλά εγώ, η εγγονή της μπορώ να κάνω τα πάντα στη ζωή μου. Κάτι που σαν ιδέα με ξεσηκώνει και με φοβίζει, ταυτόχρονα. Νιώθω ευτυχισμένη μέσα από τη δουλειά μου αλλά πιστεύω ότι δεν θα αισθάνομαι ολοκληρωμένη εάν δεν κάνω οικογένεια. Κάτι που ελπίζω να συμβεί κάποια μέρα. Νομίζω ότι οι νέες γυναίκες, περιμένουμε η δουλειά και οι σχέσεις να δουλέψουν από μόνες τους ενώ οι γιαγιάδες μας ήξεραν ότι οτιδήποτε έχει αξία στη ζωή χρειάζεται χρόνο, υπομονή και πολύ αγάπη.
Έκανες τη διπλωματική σου με το φιλμ «TheLastWidow», γύρω από τη ζωή της Ευθυμίας Βάγια, της τελευταίας χήρας που επέζησε από το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων. Τι σου έμεινε από αυτή τη «συνάντηση»; Τι μπορούμε να μάθουμε από την κυρία Βάγια;
Η κυρία Βάγια παρέμεινε πιστή στον άντρα της, ακόμα κι όταν εκείνος πέθανε στα 24 της. Σήμερα χάνουμε την πίστη μας στα πράγματα και τους ανθρώπους τόσο εύκολα. Η κυρία Βάγια με ενέπνευσε να παραμείνω αφοσιωμένη σε ό,τι επιλέξω να κάνω στη ζωή μου και να μη διχάζομαι.
Πως εξηγείς το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πολλές γυναίκες σκηνοθέτιδες; H βιομηχανία του κινηματογράφου, όπως και πολλά άλλα επαγγελματικά πεδία, ήταν παραδοσιακά ανδροκρατούμενα. Υπάρχει μια αντίληψη στο Hollywood ότι οι γυναίκες δεν είναι αρκετά δυνατές ώστε να επιδεικνύουν ηγετικές ιδιότητες σε ό,τι έχει να κάνει με τους τομείς παραγωγής μιας ταινίας. Πρέπει να είσαι πραγματικά σκληρή μερικές φορές και ίσως κάποιες γυναίκες να το φοβούνται αυτό. Νομίζω ότι θα υπήρχαν πολύ καλύτερες ταινίες στο Hollywood εάν οι γυναίκες σκηνοθετούσαν περισσότερο.
3 αγαπημένοι σου σκηνοθέτες...
Danny Boyle, Joe Wright, Alexander Payne.
Mια σκηνή που βλέπεις ξανά και ξανά σαν να παίρνεις καθημερινά τις βιταμίνες σου;
Έχει περάσει καιρός από τότε που συνήθιζα να το κάνω αυτό. Όταν, όμως, ήμουν στην εφηβεία έβλεπα τη σκηνή της ταινίας Romeo and Juliet του Baz Luhnmann όπου ο Leonardo DiCαπριο και η Claire Danes συναντιούνται για πρώτη φορά. Εγώ και οι φίλοι μου, συνηθίζαμε να την βλέπουμε κάθε Παρασκευή βράδυ, για 10 φορές.
Η αγαπημένη σου ελληνική ταινία;
O Zoρμπάς, κλασική ταινία με αληθινούς χαρακτήρες.
Πού είναι πιο δύσκολο να γυρίσεις ένα φιλμ, στο Λος Άντζελες ή στην Ελλάδα;
Kαι στις δύο περιπτώσεις αντιμετωπίζεις προκλήσεις. Στο LA, όλοι θέλουν να σιγουρευτούν ότι έχεις τη σωστή άδεια και τα έγγραφα που απαιτούνται και κανείς δε νοιάζεται για το γεγονός ότι κάνεις μια ταινία, επειδή όλοι κάνουν το ίδιο. Στην Ελλάδα κανένας δεν ενδιαφέρεται για άδειες αλλά τα πράγματα εξελίσσονται αργά. Αυτό που μου αρέσει όταν δουλεύω στην Ελλάδα είναι ότι οι άνθρωποι επικοινωνούν πρόσωπο με πρόσωπο. Στο LA όλα γίνονται με mail και ποτέ δεν γνωρίζεις ανθρώπους.
Θα μπορούσες να ζήσεις μόνιμα στην Ελλάδα;
Δεν νομίζω, όπως δεν πιστεύω ότι θα μπορούσα να ζήσω μόνιμα πουθενά. Θέλω να είμαι πάντα νομάς, ποτέ να μη μένω σε ένα μέρος για πολύ καιρό.
Σχεδιάζεις να γυρίσεις κι άλλη ταινία εδώ;
Ήταν υπέροχο το να δουλεύω στην Ελλάδα. Υπάρχουν τόσο πολλοί κανονισμοί στην Αμερική ενώ οι Έλληνες καταλαβαίνουν ότι μερικές φορές δεν είναι όλα στη ζωή τέλεια. Ελπίζω ότι θα είμαι πίσω από την κάμερα, στην Ελλάδα, τον επόμενο χρόνο.
Ποιό είναι το motto σου;
Να είσαι γενναία. Και να πηγαίνεις με το ρεύμα. Αυτό είναι δύσκολο, αλλά προσπαθώ.
Casting: Manolis Sormainis, Philip Bretherton, Gerasimos Pavlou, Margarita Nasioula Παραγωγή: Aegeanscapes
Μπορείς να την ακολουθήσεις και να διαβάσεις το Ημερολόγιο της Alethea, στις Kάνες.
www.theforeignerfilm.com
twitter.com/foreignerfilm
facebook.com/theforeignerfilm
Δες το trailer εδώ:
σχόλια