A.O. Τρεις Αστέρες '89. Του Διονύση Μητρόπουλου.

Οι δυνατότητες για αθλητική δραστηριότητα στα μεγάλα αστικά κέντρα είναι περιορισμένες. Ειδικά στα Πατήσια. Σε μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές της Αθήνας όπου ο δείκτης ελεύθερου δημόσιου χώρου ανά κάτοικο είναι από τους μικρότερους στην Ευρώπη. Τα Πατήσια χαρακτηρίζονται από έντονη κοινωνική ετερογένεια, αντιφάσεις και εσωτερικές εντάσεις, αλλά παράλληλα αποτελούν ένα κοσμοπολίτικο και πολύ-πολιτισμικό μωσαϊκό με βασική αθλητική δραστηριότητα: το μπάσκετ! Εδώ θα μιλήσουμε για έναν ιστορικό σύλλογο στην καρδιά των Κάτω Πατησίων, τους «Τρεις Αστέρες ‘89».

Αθλητισμός στο κέντρο ενός μεγάλου αστικού κέντρου, όπως της ασφυκτικής Αθήνας, σημαίνει ότι υπάρχει ανάγκη αξιοποίησης με κάθε μέσο του παραμικρού διαθέσιμου τετραγωνικού δημόσιας γης  για την ανάπτυξη αθλητικών υποδομών και πρασίνου. Σε αυτό το πλαίσιο άχαρης αστικής χωροταξίας, η έδρα των Τριών Αστέρων ‘89 βρίσκεται δύο βήματα από την κοίτη ενός παραπόταμου του Κηφισού, του Ποδονίφτη, ο οποίος είναι γνωστός σε μερικούς από τους παλιούς κατοίκους των Κάτω Πατησίων, κι ως ο «Δούναβης της Αθήνας». Βέβαια, το προσωνύμιο αυτό είναι υπερβολικό, διότι ο Ποδονίφτης, είναι ουσιαστικά ένας χείμαρρος με λίγο τρεχούμενο νερό, οπού η ροή του είναι έντονη μόνο την χειμερινή περίοδο. Γι’ αυτό, άλλωστε, πήρε κι αυτό το όνομα, διότι το νερό του Ποδονίφτη επαρκούσε μόνο για να βραχούν τα πόδια των περαστικών ή όσων επιθυμούσαν να τον διασχίσουν, όπως λέει μια από τις εκδοχές!

Η ιστορία, του ιστορικού αυτού σωματείου αρχίζει από τέλη της δεκαετίας του 40’, με την δημιουργία ποδοσφαιρικού τμήματος (μετέπειτα και τμήματος καλαθοσφαίρισης), τη φανέλα του οποίου έχουν φορέσει αρκετά γνωστοί αθλητές, καθώς κι ο θρυλικός Αριστείδης Καμάρας, πριν πάει στον Απόλλωνα Αθηνών. Οι Τρεις Αστέρες είχαν συνδεθεί με την ιδιοκτησία του εργοστασίου που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Αχαρνών και Κωστή Παλαμά, στον Άγιο Ελευθέριο. Η ιδιοκτησία του εργοστασίου, είχε καταλάβει από πολύ νωρίς ότι το να συνδέεις το όνομα της φίρμας με αθλητικές επιτυχίες και δραστηριότητες μόνο καλά μπορεί αποδώσει (σας θυμίζει κάτι για την εποχή μας;), κι έτσι κατά τη δεκαετία του 1950 έγινε ο βασικός χρηματοδότης του τότε «Αστέρα Πατησίων». Το σωματείο, όπως ήταν αναμενόμενο υιοθέτησε το λογότυπο της χορηγού εταιρείας στη φανέλα του, το οποίο αποτελούνταν από τρία αστέρια. Αυτά τα τρία αστέρια είναι εμφανή ακόμα και σήμερα, στο φουγάρο που βρίσκεται στο εγκαταλελειμμένο κτήριο της επιχείρησης στην οδό Αχαρνών. Από τότε η ομάδα έγινε γνωστή και καθιερώθηκε ως οι «Τρεις Αστέρες».   

Με την πάροδο των χρόνων, η επιχειρηματική δραστηριότητα του εργοστασίου παρουσίασε ζημίες και τελικά οδηγήθηκε σε πτώχευση, η οποία προκάλεσε και την εγκατάλειψη του εργοστασίου, του οποίου τα κτήρια -κατά την δεκαετία του 1990- είχαν λάβει διαστάσεις αστικού μύθου στα τοπικά σχολεία. Σύμφωνα με τις πηγές, η ομάδα διατήρησε την ύπαρξη της για κάποιο διάστημα, αλλά η έλλειψη πόρων στραγγάλισε τα οικονομικά του σωματείου και το ανάγκασαν σε παύση δραστηριοτήτων.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες, η παύση λειτουργίας των Τριών Αστέρων διήρκεσε μέχρι το 1989, όπου πραγματοποιήθηκε η επανασύσταση του σωματείου με το σημερινό του όνομα: Α.Ο. Τρεις Αστέρες 89’.  Το σωματείο πια, περιλαμβάνει, τμήματα σκακιού και βόλεϊ γυναικών. Αρμόδιο όργανο για τα δύο γήπεδα σε σχήμα «γάμμα» που αποτελούν την έδρα των Τριών Αστέρων, είναι ο ΟΝΕ του Δήμου Αθηναίων (517 Κέντρο Νεότητας). Τα σημάδια της ελλιπούς χρηματοδότησης είναι εμφανή, λόγω αρκετών κατεστραμμένων υποδομών (βρύσες, τρύπια συρματοπλέγματα, φθαρμένα χρώματα γραμμών, τρύπια διχτάκια και άλλα). Η εικόνα του περιβάλλοντος χώρου συμπληρώνεται από το παρακείμενο μικρό πάρκο και την κοίτη του Ποδονίφτη, του οποίου η ροή σχεδόν μόνιμα κατεβάζει  φερτά υλικά που καταλήγουν στις τσιμεντένιες «όχθες» του δημιουργώντας μια έντονη δυσοσμία, ειδικά κατά τις μεσημεριανές ώρες του καλοκαιριού. Αυτό που δίνει μια θετική αίσθηση στο τοπίο είναι η παραδόξως έντονη βλάστηση και μερικά όμορφα tags ή graffiti στα τσιμέντα του γηπέδου.

Καταθέτοντας την εμπειρία μου από αυτήν την εστία μπασκετικής κουλτούρας της Ελλάδας, το γήπεδο των Τριών Αστέρων έσφυζε (και ευτυχώς συνεχίζει!) από νέους μετά τις πέντε το απόγευμα, τότε που έκαναν την εμφάνισή τους οι πρώτες πορτοκαλί μπάλες. Οι προπονήσεις της ομάδας μπάσκετ, γινόντουσαν συνήθως στις εφτά το απόγευμα στο «κεντρικό γήπεδο», οπότε υπήρχε πάντα χρόνος για μερικά «μονά» προθέρμανσης στην καλή μπασκέτα με το καλό ταμπλό.

Η δεκαετία του 1990, λόγω του αυξημένου γενικά ενδιαφέροντος για  το μπάσκετ, ήταν η χρυσή δεκαετία συμμετοχής στο σωματείο αλλά και στο εν λόγω γήπεδο που τροφοδοτούσε με ταλέντα τις ομάδες. Οι φωνές του προπονητή των Τριών Αστέρων ήταν πάντα επιβλητική και επιτακτική. Τα «διπλά», τα «μονά» και τα all time classic «3 on 3», αποτελούσαν στιγμές μπασκετικής πανδαισίας μέχρι αργά το βράδυ. Θυμάμαι, πολλές μανάδες έρχονται να μαζέψουν τους γιους τους, οι οποίοι συχνά έπαιζαν μπάσκετ μέχρι τις έντεκα το βράδυ… χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Τα βασικά σχολεία που τροφοδοτούσαν με αθλητές τους Τρεις Αστέρες ήταν και είναι τα παρακείμενα Γυμνάσια και Λύκεια του 49^ου, του 65^ου και του 18^ου.  Τα ονόματα και τα ψευδώνυμα της εποχής των 90s ήταν πολλά και διάφορα, και καθώς βρέθηκα στον χώρο πρόσφατα θυμήθηκα τον Willie, τον David, τον Νου, τον Ντου, τον Πανουτσέλη, τον Στελέα, τον Μάκη, τον «Μπαζούκα», τον Μηνά, τους «Δίδυμους», τον «Σέρβο», τον «Κούκοτς», τον αδικοχαμένο Λάζαρο…