The way back
Μια περιπέτεια τόσο αληθινή και τόσο κοντινή στις ζωές του καθενός από εμάς, που τρομάζει! Είναι απίστευτο πώς ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο στη γη που καταχράζεται την ελευθερία του ομοίου του χωρίς καμία λογική.
Ξεκινάει σε ένα στρατόπεδο συγκεντρώσεως στη Σιβηρία, όπου βρίσκονται οι λεγόμενοι εχθροί του καθεστώτος, και κάποιοι από αυτούς δραπετεύουν! Σε κάθε λεπτό της η ταινία σου υπενθυμίζει πως γεννιόμαστε και πεθαίνουμε ελεύθεροι και πρέπει να υπερασπιζόμαστε αυτό το δικαίωμα με κάθε κόστος. Το ένστικτο της επιβίωσης αλλά και το αίσθημα της απόγνωσης, είναι κοινό σε όλους. Φτάνει μία σπίθα ελπίδας από κάποιον για να κάνει τα αδύνατα δυνατά. Αυτοί οι τόσο διαφορετικοί άνθρωποι μεταξύ τους περπατάνε ατελείωτα χιλιόμετρα, και υπάρχει διαρκώς μια αίσθηση ότι δεν υπάρχουν σύνορα και κράτη, παρά μόνο η γη στην οποία ανήκουμε όλοι.
Clockwork Orange
Η ταινία αυτή που γυρίστηκε το 71, σημάδεψε την άποψη μου για την αισθητική και το απόλυτο στυλ. Στηρίχτηκε στο ομώνυμο βιβλίο, όμως μέσα από το πρίσμα του Κιούμπρικ και την ανατριχιαστική ερμηνεία του Μαλκολμ Μακνταουελ, απογειώθηκε σε άλλα επίπεδα. Ενώ πρόκειται για επιστημονική φαντασία και μελλοντικές καταστάσεις μπορεί εύκολα να σταθεί σε κάθε δεκαετία. Οι σκληρές σκηνές βίας είναι σαν ένας σουρεαλιστικός πίνακας που αλλάζει χρώματα, και για κάποιο λόγο παίζει με αισθήσεις που ίσως δεν θα ήθελες να ξέρεις ότι υπάρχουν.
Η πρώτη σκηνή είναι ήδη καθηλωτική όταν βλέπεις κοντινό του Μαλκολμ «Άλεξ» να συστήνει τον εαυτό του και την συμμορία του. Όλη αυτήν την ώρα δεν ανοιγοκλείνει ποτέ τα μάτια του, παρά σε κοιτάζει με ένα παγωμένο υπεροπτικό βλέμμα ενώ ο φακός απομακρύνεται για να αποκαλύψει όλο τον μαυρόασπρο φευγάτο χώρο. Από εκείνη την στιγμή και μετά βρίσκεσαι αιχμάλωτος της άρρωστης τρέλας που ακολουθεί, μέχρι το τέλος που ξέρεις ότι έχει παίξει αμετανόητα με το μυαλό σου.
Los Amantes del Circulo Polar
Ένα μοντέρνο μελόδραμα με θέμα τον απόλυτο και ιδανικό έρωτα ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που φαίνεται πως γεννήθηκαν για να συναντηθούν και να ερωτευτούν ο ένας τον άλλο!
Η ροή του έργου έχει μεταφυσική διάσταση γιατί έχει να κάνει με την ψυχή τους ( που δεν έχει αρχή και τέλος ) και λιγότερο με το σώμα τους και με καταλύτη την μοίρα, που τους φέρνει κοντά μέσα από τυχαία γεγονότα, και τους απομακρύνει βίαια κάνοντας τους να μοιάζουν σαν όλους τους αιωνίους εραστές της κλασικής λογοτεχνίας.
Spring, Summer, Fall, Winter...and Spring
Ταινία με πολλά μηνύματα για τη σύγχρονο απομακρυσμένο τρόπο ζωής!!
Η συγχώνευση, γίνεται αφορμή σύγκρισης της κοσμικής με την πνευματική ζωή με πρωτεύοντα τον ρόλο της φύσης!
Η κατανόηση και τα διδάγματα ως προς την συμπεριφορά και τον σεβασμό με βάση το " μη κάνεις αυτό που δε θα ήθελες να σου κάνουν" προκαλούν την ουσιαστική μεταμέλεια μέσω μιας τύπου αυτοτιμωρίας και όχι μέσω της έκτισης μιας ποινής! Μια ταινία που δείχνει τον δρόμο προς τον άνθρωπο.
Trainspotting
Πρώτη αξέχαστη σκηνή: Ο τοξικομανής Renton (Ewan McGregor) «αναδύεται» πασαλειμμένος με κάθε λογής κόπρανα και άλλα αηδιαστικά υγρά μέσα από μια τρισάθλια τουαλέτα. Δεύτερη αξέχαστη σκηνή: Ο Renton «βυθίζεται» αργά μέσα σε μια κόκκινη μοκέτα υπό την επήρεια οπιούχων και τους ήχους του «Perfect Day» του Lou Reed. O Danny Boyle μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το σύγχρονο μυθιστόρημα του Erwin Welsh και δημιουργεί μια από τις ταινίες ορόσημα των 90’s. Σκοτεινό και συνάμα αστείο είναι η επιτομή του σύγχρονου βρετανικού κινηματογράφου. Σας είπα κάτι για το έξοχο soundtrack; Ναι, λοιπόν, είναι έξοχο. «Διάλεξε τη ζωή, διάλεξε μια δουλειά, διάλεξε να αποκτήσεις ένα σπίτι. Διάλεξε το μέλλον. «Γιατί όμως να θέλεις κάτι τέτοιο;»
Naked
Ο Μάικ Λι είναι ίσως ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης και ο Ντέιβιντ Θιούλις ο ηθοποιός με το περίεργο επίθετο που ακόμα και σήμερα όταν τον βλέπω σε κάποια ταινία (και παίζει σε πολλές η αλήθεια είναι) αναφωνώ, “Α! Αυτός ο Ντέιβιντ πέσ’ τον, πέσ’ τον”! Ο Τζόνι μετακομίζει από το Μάντσεστερ στο Λονδίνο προκειμένου να ξεφύγει από την οργή της οικογένειας του κοριτσιού που βίασε. Κοιμάται στους δρόμους, φωνάζει ακατάληπτα στους περαστικούς και συνδιαλέγεται με άτομα σκοτεινά όσο και ο ίδιος. Απίστευτοι διάλογοι, απόλυτα καθηλωτική σκηνοθεσία και οι γραμμές μεταξύ καλού και κακού θολώνουν. Μάγκι: «Έχεις δει ποτέ σου πτώμα»; Τζόνι: «Μόνο το δικό μου».
Tom and Viv
Ο T.S.Eliot από τον Willem Dafoe όπως δεν θα ήθελαν πολλοί λάτρεις του να τον δουν ή έστω να τον φαντάζονται. Σχεδόν κακομοίρης- δημόσιος υπάλληλος και στη σκιά μιας πανέξυπνης πλην μανιακής γυναίκας – της πρώτης συζύγου του , Vivenne Haigh-Wood. Γουστάρω απίστευτα τη Μiranda Richardson που σε αυτή την ταινία δίνει ρέστα ως η «γυναίκα πίσω από την «ιδιοφυΐα» και διόλου τυχαίως προτάθηκε για Όσκαρ πρώτου γυναικείου. Η σκηνές με τον γρίφο στη αρχή και στο τέλος ήταν αυτές που έκαναν την ταινία μία από τις αγαπημένες μου.
Heavenly Creatures
50’s, Νέα Ζηλανδία, ο Mario Lanza νικά τον Orson Welles, σε ένα κόσμο με κατοίκους από πηλό. Δύο φιλάσθενα κορίτσια ζουν τον έρωτά τους σε μία εποχή και μία κοινωνία όπου η ομοφυλοφιλία θεωρείται ακόμα βαριά ψυχική διαταραχή. Τα χείλια του γιατρού που προσπαθεί να αρθρώσει τη λέξη «homosexuality» μπροστά σε γονείς που θα κάνουν ό,τι μπορούν για να τελειώσουν την άρρωστη σχέση. Αρκεί να θυμηθώ την ερινύα της Melanie Lynskey και βάλω να δω την ταινία για πολλοστή φορά. Τέλεια πρωτότυπη μουσική (Peter Dasent).
*Οι Matisse θα παίξουν live το Σάββατο 2 Ιουνίου στο Gagarin205
σχόλια