Β. – Τι σκέφτεσαι και συννέφιασες έτσι;
Σ. – Μπορώ να σου πω πολλούς λόγους. Ένας όμως θα ήταν ο πιο ειλικρινής.
Β. – Λοιπόν;
Σ. – Να σε ρωτήσω κάτι πρώτα. Πιστεύεις ότι υπάρχει αυτό που συμβολικά ονομάζουν «άλλο σου μισό»; Που σε ολοκληρώνει; Και αν ναι τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα το βρεις; Ότι θα συναντηθείτε και δεν θα μείνετε 2 άγνωστοι για πάντα; Ότι δεν θα βρίσκεται ακόμα και σε άλλη χώρα, μιλώντας άλλη γλώσσα, αμέτρητα μίλια μακριά;
Β. – Το ξέρω πως υπάρχει. Μα πιθανότατα είναι παραπάνω από 1. Άλλωστε όλες οι σχέσεις δε χρειάζονται συνεχή προσπάθεια; Μπορεί να καταφέρεις διαφορετικά μεταξύ τους κομμάτια να "κουμπώσουν" ιδανικά, να γίνουν ένα.
Μπορώ να σου πω ακόμη ότι αυτό το μοναδικό, για το οποίο με ρωτάς ίσως το έχεις ήδη συναντήσει.
Σ. – Θα το είχα καταλάβει πίστεψέ με.
Β. – Έχεις σκεφτεί ότι υπάρχει η πιθανότητα να μην ήσουν έτοιμος να σου φανερωθεί; Να βαδίζετε παράλληλα, χωρίς να το έχεις έλξει απόλυτα;
Σ. – Με κούρασαν οι θεωρίες.
Β. – Αυτά σκεφτόμουν ακριβώς πριν τη βρω. Πριν καταλάβω ότι αν είχε έρθει νωρίτερα δεν θα ήταν το ίδιο. Έπρεπε να αγαπήσω πρώτα εμένα. Να παλέψω με τον εαυτό μου και να αισθανθώ καλά. Εγώ με μένα.
Και τότε ήρθε.
Ήταν όμως κοντά μου από πάντα. Δίπλα μου, γύρω μου, παντού.
Στο δικό της κόσμο. Με τους δικούς της δαίμονες. Τα δικά της πάθη.
Μέχρι που ήρθε η ώρα να μου "φανερωθεί".
Σ. – Την ήξερες δηλαδή; Δεν σε καταλαβαίνω.
Β. – Κατάλαβα εκ των υστέρων πως βαδίζαμε παράλληλα. Σε κάποια σημεία διασταυρώνονταν οι δρόμοι μας.
Θυμάσαι την κατασκήνωση που πήγαινα μικρός; Ήμουν μόλις 10 χρονών εκείνο το πρώτο καλοκαίρι. Ήταν και εκείνη εκεί. Από τότε και για κάθε επόμενο χρόνο.
Δεν ξεχνώ τα περίφημα πάρτυ στην ταράτσα του σπιτιού καλού μου φίλου. Τέλος σχολικής χρονιάς, χαμός, χαρά, άπειρος κόσμος. Γνώριζε την αδερφή του. Ερχόταν κάθε φορά και ας μην είχαμε γνωριστεί.
Έπειτα πέρασα στο Πανεπιστήμιο. Μπαινοβγαίναμε στο ίδιο κτίριο επί 4-5 χρόνια. Δίναμε ακόμα και τα ίδια μαθήματα.
Εκείνη η συναυλία της Χαρούλας, που βρήκα εισιτήριο τελευταία στιγμή; "Συναντηθήκαμε" στην πρώτη γραμμή. Εκεί. Στους αναμμένους αναπτήρες.
Στο γήπεδο μας χώριζε μια θύρα.
Στην πλατεία Συντάγματος, καμιά 50αριά αγανακτισμένοι.
Σε τόσα καλοκαίρια, τόσα νησιά, λίγες μέρες μονάχα διαφορά.
Μια μπύρα, ένας λογαριασμός, ένα τραπέζι, μια ζωή.
Βλέπεις... Το να γνωρίσεις κάποιον από το να τον ανα-γνωρίσεις απέχει τόσο πολύ...
σχόλια