Αδιαμφισβήτητα μια από τις ταινίες που σιχαίνεται τα ημίμετρα: ή που θα της δοθείς ολοκληρωτικά ή που θα σε προσπεράσει. Οριακό, αυτό που συνήθως αποκαλούμε ψαγμένο, και πάνω από όλα ελιτίστικο, το Under the skin δεν επιτρέπει όλους τους θεατές να δουν και προπάντων να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει «κάτω από το δέρμα».
Με κυβερνήτη τον σκηνοθέτη Τζόναθαν Γκλέιζερ, ακόμα και ο πλέον μυημένος θεατής προσγειώνεται ανώμαλα στην παγωμένη Γλασκώβη και προσπαθεί να "αποκρυπτογραφήσει" τη μία και μοναδική πρωταγωνίστρια μέσα σε θάλασσες αντρών. Το όνομα της είναι Λόρα κι αυτή είναι ίσως η μόνη πληροφορία που μας δίνει. Φειδωλή, σχεδόν αμίλητη- μιας και οι πράξεις της τα λένε όλα- η Λόρα επιδίδεται σε ένα ατέρμονο "ψάρεμα" αντρών ενώ δίνει σε εμάς το ελεύθερο να ψάξουμε, να ανακαλύψουμε και τελικά να γεμίσουμε μόνοι τα εκούσια κενά του σεναρίου και της δικής της αμιλησιάς.
Στο άρθρο A cyborg (manifesto), η Donna Haraway, εισάγει τον ομώνυμο όρο σε μια προσπάθεια να αποδεσμεύσει τη γυναίκα από στενά ταυτοτικά όρια και να ανοίξει το δρόμο για εναλλακτικές και πιο ανατρεπτικές μορφές υπάρξεις. Η Λόρα, το κορίτσι της υπεργαλαξιακής πόρτας, ίσως να είναι τελικά η απάντηση σε αυτό το μανιφέστο. Ισορροπώντας με χάρη κι επιδεξιότητα ανάμεσα σε πόλους αντίθετους, η Λόρα είναι γυναίκα και ρομπότ, γήινη κι εξωγήινη, ένας αυτοδιοριζόμενος εκπρόσωπος του γυναικείου φύλου με διψά για εκδίκηση. Θύματα; Άντρες-αθώα και αγνά αγόρια της αγγλικής επαρχίας, που παρασύρονται και γίνονται αντικείμενο της ματιάς της. Σαν άλλη Κίρκη, τους αιχμαλωτίζει και αυτοί πέφτουν μπροστά της, ξεγυμνώνονται, χάνουν τη δύναμη τους, μέχρι να βυθιστούν στο παχύρρευστο θανατηφόρο υγρό της.
Η επανάσταση όμως εγκυμονεί κινδύνους και αυτό το cyborg δε το γνωρίζει. Η γυναίκα, το ρομπότ, το αντικείμενο του πόθου κι η αφέντρα που κατέχει τη ματιά και ελέγχει τους άντρες τελικά χάνει τη δύναμή της και από θύτης θυματοποιείται. Σε μια κορυφαία σκηνή, η ηρωίδα αποποιείται της μάσκας και της ψεύτικης σκαρλετικής ταυτότητας αποκαλύπτοντας τον πραγματικό της εαυτό. Και κάπου εκεί προμηνύεται το τέλος της. Πώς θα μπορούσε άλλωστε μια «άλλη» να συνυπάρξει με κόσμο γήινο και καθ' όλα ομοιογενή; Μέσα σε φλόγες που τυλίγουν το κορμί της και με το χιόνι να πέφτει παχύ και να γίνεται ο καθαρτήριος τάφος της, το cyborg, η Λόρα ή η Σκάρλετ συνειδητοποιούν ότι η φεμινιστική αντίσταση στην φαλλοκρατική, βίαιη αντρική κοινωνία δεν είναι παίξε-γέλασε. Ως γυναίκα ή εξωγήινη δε μπορεί να ξεπεράσει τα καμμένα και να παλέψει το «τέρας» μόνη της. Ο άντρας τελικά, ο χωριάτης, ο λίγο αλλόκοτος, ο αγνός, το παιδί, το θύμα ,το άλλοτε αντικείμενο της ματιάς και γοητείας της, γυρίζει το παιχνίδι στα δικά του μέτρα. Η τάξη επήλθε και το αρσενικό βγήκε νικητής. Ευτυχώς!
